ترس از زنده‌به‌گور شدن و گرفتار شدن در تابوت شخصیت‌های ادگار آلن‌پو، نویسنده، را تسخیر کرده است و اکنون الهام‌بخش چیزی شده که کوچک‌ترین «اتاق فرار» جهان نامیده می‌شود؛ تجربه‌ای با مضمون مرگ که برای آن‌هایی که ترس از فضای بسته (claustrophobia - کلاستروفوبیا) دارند اصلا مناسب نیست.

شرکت اسپانیایی «جعبه وحشت» (Horror Box) در بارسلونا بازی معمایی-هیجانی زنده‌ای ساخته است که کاتالپسی (Catalepsy) نام دارد؛ اشاره‌ای به یک وضعی که به‌راحتی با مرگ اشتباه گرفته می‌شود.

شرکت‌کنندگان ۳۰ دقیقه فرصت دارند با حل معماهایی، به‌کمک کار گروهی با شریک زندگی‌شان در تابوت کناری و برقراری ارتباط از طریق بلندگو، خود را از داخل تابوت آزاد کنند.

آرورا آلوارینو، استاد بازی، با دوربین‌های مدار بسته بر شرکت‌کنندگان نظارت می‌کند. او اتاق‌های فرار را «باشگاه ورزشی برای ذهن» تعریف می‌کند.

او به رویترز  گفت که هدف این بازی بازسازی «وضعی است که دیر یا زود همه ما تجربه خواهیم کرد: تشییع‌ جنازه خودتان».

میریام کاستلا، بازیگر ۲۲ ساله‌ای که این کمپانی برای نمایش بازی انتخاب کرد، تصدیق کرد که پس از بسته شدن در تابوت، کمی احساس ترس کرده است.

یار او در این بازی رقصنده ۳۹ ساله کارلوس گراندو بود که گفت قبلا در ۱۵ اتاق فرار شرکت کرده بود، اما این تجربه را منحصربه‌فرد توصیف کرد.

بازیکنان هنگام رزرو بلیت می‌توانند چند گزینه را سفارش دهند، از جمله نوع تابوت را یا اینکه آیا می‌خواهند در شعله‌های آتش مجازی و دود مصنوعی «سوزانده شوند» یا نه.

«کاتالپسی» از ترس زنده‌به‌گور شدن- یا تافوفوبیا- الهام می‌گیرد که در قرن نوزدهم رایج بود، همان‌طور که در داستان کوتاه «دفن پیش از موعد»، نوشته ادگار آلن پو، نشان داده شده است که در سال ۱۹۶۲ فیلمی بر اساس آن ساخته شد.

اتاق فرار بازی‌ای بر مبنای حل معما و گاهی دلهره است. گروهی از بازیکنان به‌کمک یکدیگر سرنخ‌هایی را کشف می‌کنند، معماها را حل می‌کنند، و وظایفی را در یک یا چند اتاق انجام می‌دهند تا در زمانی محدود به هدفی خاص برسند. این هدف اغلب فرار از محل بازی است.

برخی از اتاق‌های فرار، به‌ویژه انواعی که چاشنی دلهره دارند، ممکن است شامل فرار از محدودیت‌هایی مانند دست‌بند یا فرار کردن از اتاق در بسته‌ای باشد که بازیکنان کلیدش را ندارند. اما اغلب چالش‌ها در اتاق فرار ذهنی‌اند تا جسمی و بر مهارت‌های حل معما بر اساس اطلاعات عمومی تکیه دارند، از شیمی و ریاضیات و جغرافیا گرفته تا تاریخ و گاهی فیلم‌شناسی.

 این بازی ممکن است فقط برای یک گروه طراحی شود یا به‌صورت رقابت میان چند گروه برای رسیدن به هدف در مدتی کمتر از دیگران یا با امتیازی بیشتر باشد.

در برخی انواع این بازی، یک «دانای کل» از طریق بلندگو یا با دادن پیام‌های رمزی با شرکت‌کنندگان در تماس است و آن‌ها را به سمت گام بعدی راهنمایی می‌کند.