بیشتر تراجنسی‌ها و همجنسگرایان افغانستان از ترس بازداشت و شکنجه رژیم طالبان در حال ترک کشورند و بسیاری از آن‌ها به ایران و پاکستان مهاجرت کرده‌اند.  

چندین تراجنسی در استان هرات در غرب افغانستان به ایندیپندنت فارسی می‌گویند که در معرض خطر بازداشت به دست طالبان قرار دارند و برای گریز از این خطر، محل سکونت خود را مداوم تغییر می‌دهند.  

نگرانی از بازداشت و افشای هویت تراجنسی‌ها و همجنسگرایان هرات در حالی مطرح می‌شود که بیش از دو هفته است که طالبان فریدون فکوری، مدیر یک تئاتر و از مدافعان حقوق تراجنسی‌ها، را در شهر هرات بازداشت کرده‌اند.  

فریدون فکوری گروهی را برای هماهنگی و جلب کمک به تراجنسی‌ها در هرات راه‌اندازی کرده بود و در پی بازداشت او، اینک نگرانی اصلی و هراس این اقلیت جنسی، دسترسی طالبان به مشخصات آن‌ها است.

فریدون (نام مستعار)، از تراجنسی‌های افغانستان، در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی گفت که از ترس شناسایی و بازداشت به دست ماموران طالبان، با ماسک از خانه بیرون می‌رود و هر لحظه‌اش با وحشت از احتمال بازداشت سپری می‌شود. 

او افزود که اگر طالبان او یا افرادی مانند او را بازداشت کنند، ضرب‌وشتم و شکنجه خواهند کرد، چرا که طالبان هویت و تمایلات تراجنسی‌ها و همجنسگرایان را خلاف «شریعت اسلامی» و «گناه بزرگ» می‌دانند.  

او گفت: «خیلی وحشت دارم که طالبان مرا بازداشت کنند و اگر چنین کنند، مطمئمم که مرا خیلی مضروب خواهند کرد. ای کاش می‌شد از افغانستان که حالا برای ما جهنم شده، بیرون روم و بتوانم به خواست خود زندگی کنم.» 

او گفت که در حاکمیت رژیم طالبان، هیچ نهادی برای کمک به تراجنسی‌ها و همجنسگرایان در افغانستان فعالیت ندارد و این اقلیت جنسی با وضعیت بسیار وخیم اقتصادی به زندگی ادامه می‌دهد. 

او افزود: «به خدا قسم که ما نانی برای خوردن نداریم و روز به روز وضعیت ما بدتر می‌شود. از یک طرف طالبان می‌خواهند ما را بازداشت کنند، و از طرف دیگر، مشکلات اقتصادی زیادی داریم.» 

تا پیش از روی کار آمدن رژیم طالبان در اوت ۲۰۲۱، ده‌ها تراجنسی در استان هرات هویتشان را فاش کرده بودند و جلسه‌های هماهنگی هفتگی برگزار می‌کردند. در آن دوران، این اقلیت جنسی برای معرفی خود در جامعه کارزارهایی راه‌اندازی کرده بودند و از تراجنسی‌های دیگر هم می‌خواستند که هویتشان را فاش کنند.  

فرشاد (نام مستعار)، از تراجنسی‌های دیگر مقیم هرات، می‌گوید که به‌تازگی گذرنامه دریافت کرده است و قصد دارد از جمهوری اسلامی ایران ویزا بگیرد.  

او به ایندیپندنت فارسی گفت که با بازداشت تراجنسی‌ها به دست طالبان و حامیان آن‌ها، زندگی در افغانستان برایش از هر زمانی دشوارتر شده است و تنها گزینه مناسب، رفتن به ایران و کارگری کردن در آن کشور است. اما او پول برای دریافت ویزای جمهوری اسلامی و هزینه سفر به ایران ندارد و می‌کوشد  با درخواست کمک از دوستانش، این مشکل را بر طرف کند.  

او گفت: «در افغانستان همیشه تراجنسی‌ها در معرض آزار و اذیت و شکنجه بوده‌اند و حالا که طالبان حکومت می‌کنند، تراجنسی‌ها را موجوداتی ناپاک و پلید می‌دانند و به همین دلیل، ما را بازداشت می‌کنند و ازار می‌دهند. ما در دوران طالبان نمی‌توانیم به خواست خود آرایش کنیم یا لباس که دوست داریم، بپوشیم.» 

فرشاد امیدوار است که هر چه زودتر از افغانستان خارج شود و خروج از کشور را به مثابه رهایی از زندان می‌داند. 

در دوران حکومت طالبان بر افغانستان، بخشی از اقلیت تراجنسی این کشور میهن خود را ترک کرده‌اند و درخواست پناهندگی برخی از آن‌ها در کشورهای اروپایی پذیرفته شده است. تراجنسی‌های ساکن افغانستان هم می‌کوشند از طریق ایمیل و ارتباط و تماس اینترنتی با نهادهای مدافع حقوق‌ بشر و حقوق تراجنسی‌ها، هرچه زودتر این کشور را ترک کنند. 

تراجنسی بودن در افغانستان تابو است و بسیاری از خانواده‌ها نمی‌خواهند هویت جنسی فرزندانشان را در جامعه افشا کنند و حتی شماری از آن‌ها در تمام طول زندگی‌، هویت جنسی و امیال خود را پنهان می‌کنند. 

در افغانستان هیچگاه قانونی برای حمایت از جامعه تراجنسی وجود نداشته است و به همین دلیل، در طول تاریخ، حقوق آن‌ها نادیده گرفته و نقض شده است.