کیت میدلتون پس از مدتی حضور نداشتن در انظار عمومی سرانجام روز جمعه ۲۲ مارس در پیامی ویدیویی اعلام کرد که به سرطان مبتلا شده است.

شاهدخت ۴۲ ساله ولز که سه فرزند دارد در این ویدیو به زمانی اشاره کرد که برای صحبت با فرزندانش شاهزاده جورج ۱۰ ساله، شاهدخت شارلوت هشت ساله و شاهزاده لویی پنج ساله در این زمینه اختصاص داد. به گفته کیت، توضیح اینکه او به سرطان مبتلا شده است برای فرزندانش مدتی زمان برد.

بیزنس اینسایدر در گزارشی به این موضوع پرداخته است که چگونه باید درباره ابتلا به سرطان به فرزندان توضیح داد.  

روانشناسان کودک و متخصصان پزشکی می‌گویند والدین در چنین گفت‌وگوهایی باید صداقت داشته باشند؛ زیرا ترسیم مسیر و خبر داشتن از آنچه در پیش است، به کاهش استرس کودکان کمک می‌کند.

الیزابت فارل، مددکار اجتماعی بالینی ارشد در موسسه سرطان دانا فاربر، می‌گوید: «کودکان متوجه می‌شوند که چیزی در خانه تغییر کرده است و اغلب هنگامی که پاسخی دریافت نمی‌کنند، بیشتر نگران می‌شوند.»

واضح صحبت کنید

به گفته کارشناسان پزشکی، زمانی که قرار است به بچه‌ها درباره ابتلای والدین به سرطان صحبت شود، مهم است که بزرگسالان تا حد امکان به روشی که مناسب سن آن‌ها است، صادقانه صحبت کنند.

فارل والدین را ترغیب می‌کند تا موقع صحبت درباره بیماری، به جای متوسل‌ شدن به روش‌های غیرمستقیم و نامعمول از خود کلمه «سرطان» استفاده کنند. کودکان از آنچه والدین تصور می‌کنند، باهوش‌ترند و احتمالا این کلمه را کاملا درک می‌کنند.

به گفته فارل، وقتی بچه‌ها این کلمه را مستقیم از خود والدین می‌شنوند، احساس می‌کنند می‌توانند به حرف‌های پدر و مادرشان اعتماد می‌کنند.

دکتر آری یارس، روانشناس اطفال، توصیه می‌کند که از به کار بردن عبارات در لفافه و رنگ و لعاب زیبا دادن به کلمات ناخوشایند دوری کنید زیرا ممکن است کودک دچار سوء‌برداشت شود.

به گفته دکتر یارس که همسرش از سرطان بهبود یافته است، بزرگسالان باید در مورد محل سرطان در بدن و مراحل درمان که در پیش است، شفاف باشند. 

کارشناسان می‌گویند والدین می‌توانند تا مشخص شدن برنامه درمان برای در جریان قرار دادن بچه‌ها صبر کنند اما هرچه زودتر بگویند بهتر است، زیرا کودکان احتمالا متوجه می‌شوند که مشکلی پیش آمده است.

به گفته فارل، والدین می‌توانند با توضیح دادن عوارض شیمی‌درمانی مانند ریزش مو یا جراحی که نیازمند بستری‌ شدن در بیمارستان است، کودکانشان را برای آنچه در راه است، آماده می‌کنند.

توضیحات متفاوت به کودکان مختلف

کارشناسان پزشکی خاطرنشان می‌کنند که والدین منطقا باید با هر فرزند، بسته به سن و درک او، گفت‌وگو‌ کنند. مثلا کودکان سه ساله و کمتر برای درک سرطان بسیار کوچک‌اند اما تغییر در روال زندگی روزمره را متوجه می‌شوند. آن‌ها متوجه می‌شوند که زندگی‌شان به دلیل غیبت یا ناتوانی والدین در مراقبت‌ کردن از آن‌ها مختل می‌شود. بنابراین سایر بزرگسالان باید وارد عمل شوند تا با جبران این فقدان، به کم کردن استرس کودکان کمک کنند.

کودکان کمی بزرگ‌تر به رغم ناآگاهی از واقعیت‌ سرطان، معنای بیماری را می‌دانند. کودکان چهار تا شش ساله در این سن نیازمند کسب اطمینان و حمایت‌اند و احتیاج دارند هنگام بروز واکنش عاطفی درک شوند.

کودکان هفت تا ۱۲ ساله در مورد اینکه سرطان چیست و چگونه درمان می‌شود، درک بیشتری دارند. این مهم است که والدین به فرزندانشان اطمینان بدهند که خوش گذراندن و سپری کردن زندگی عادی‌ تا حد ممکن همچنان خوب است، حتی اگر یکی از والدینشان بیمار باشد.

برای پرسش‌ها آماده باشید

به گفته کارشناسان، در ذهن کودکانی که در حال درک و پردازش ابتلای والدینشان به سرطان‌اند، پرسش‌های رایجی هم شکل می‌گیرد. کودکان اغلب دو نگرانی دارند؛ آیا می‌توانم با آن کنار بیایم؟ آیا من مسبب این بیماری بوده‌ام؟

به گفته فارل، برخی کودکان با افکاری عجیب‌وغریب درگیر می‌شوند و این نگرانی در آن‌ها به وجود می‌آید که در بیماری والدینشان مقصرند. بنابراین مهم است که والدین این بیماری را طوری توضیح دهند که برای فرزندشان روشن شود در بروز این بیماری هیچ نقشی نداشته‌ است.

سوال دیگری که کودکان در هر سنی می‌پرسند این است: «آیا والدینم می‌میرند؟» به گفته فارل، اگر بزرگسالان نگرش مثبتی داشته باشند، می‌توانند ترس از مرگ را به‌سرعت از بین ببرند و به کودک اطمینان دهند که پس از درمان بهبود می‌یابند.

متخصصان توصیه می‌کنند حتی اگر در این مورد خیلی مطمئن نیستید، باز هم با بچه‌ها صادق باشید اما در عین حال، مطمئن شوید که آن‌ها را نمی‌ترسانید.

فارل  گفت: «والدین می‌توانند بگویند این چیزی نیست که فعلا قرار باشد اتفاق بیفتد، اما اگر برای این مسئله دلیلی داشته باشیم، اول به تو خبر خواهیم داد. این به بچه‌ها اجازه می‌دهد از این ترس که کل زندگی‌‌شان بدون هیچ هشداری به هم می‌ریزد، رها شوند.»

به گروه‌ حمایتی‌ تکیه کنید

بیشترین توصیه کارشناسان این است که افراد پس از تشخیص سرطان، به‌ویژه زمانی که پای کودکان در میان است، سراغ گروه‌های حمایتی‌ بروند و تقاضای کمک کنند.

آن‌ها به والدینی که تقلا می‌کنند تا در مورد بیماری سرطان با فرزندانشان حرف بزنند،‌ منابع آنلاین را معرفی می‌کنند و آن‌ها را به سمت گرو‌ه‌های حمایتی مناسب برای کودکان در خانواده‌‌هایی که با سرطان مواجه‌اند، هدایت می‌کنند.

یارس می‌گوید: «سرطان بیماری بدی است، اما موضوعی نیست که افراد یا خانواده‌ها از در میان گذاشتن آن با سایرین، شرمنده یا خجالت‌زده باشند.»