به عنوان کسی که یک کامیون سیمان از رویش رد شده و زنده مانده است، اجازه نمی‌دادم عوارض بلندمدت کووید-۱۹ زندگیم را مختل کند (به تشخیص پزشک عمومی چون به هیچ شیوه‌ای چه پول چه التماس در آن هنگام نمی‌توانستید برای کرونا آزمایش بشوید).  

سه ماه گذشته و باید با این واقعیت تلخ روبه‌رو شوم: هنوز گرفتارم.

آخرین عارضه‌ای که در تنم مانده خستگی مفرط در تمام طول روز است. یک خستگی معمولی نیست. می‌دانم مثل چیست؛ تمام انرژیتان را می‌گیرد و چنان شدید است که گویا به چشم‌ها و عضلاتتان وزنه وصل کرده‌اند. 

از این که کالج سلطنتی پزشکان عمومی خواهان حمایت بیشتر از کسانی شده که گرفتار عوارض مزمن ویروس هستند استقبال می‌کنم.  

من و همسرم سه هفته پس از ابتلا به ویروس کرونا، حس می‌کردیم وصله ناجور طبیعت هستیم. 

هیچ کدام از ما آن قدر بیمار نبودیم که در بیمارستان بستری شویم. هرچند فکر می‌کنم باید او را به بیمارستان منتقل می‌کردند، اما در آن دوره در لندن باید واقعا در اضطرار بسیار شدیدی می‌بودید که با خط تلفن نظام درمان عمومی تماس می‌گرفتید. با وجود این، دکترمان آن قدر نگران بود که در آن روزها دوبار تلفن کرد که از حال ما باخبر شود.  

مساله این‌جا است که حتی هنگامی که هردوی ما از سناریوی وحشتناک «خدایا اگر بدتر از این بشود چه» گذشتیم، عوارض کووید دست از سر ما برنداشت. این عوارض شبیه به یک طرفدار خروج از اتحادیه اروپا بود که در حین مستی به زور وارد یک ضیافت شده و حاضر نشود تا زمانی که به جزئیات توضیح نداده چرا نایجل فاراژ باید لقب شوالیه بگیرد، بیرون برود. این عوارض با ما ماند، و ماند و ماند. 

نظریه کارشناسان که می‌گویند عوارض کووید ظرف یک هفته تمام می‌شود موجب خنده تلخ در خانه ما است اما خندیدن به این نظریه جایی که با نفس تنگی، سردرد، حال تهوع، بی‌اشتهایی و سرفه خشک دست به گریبانید، آسان نیست. 

و اوقاتی بوده که هردوی ما إحساس می‌کردیم هرگز بهبود نخواهیم یافت. 

از آن بدتر این واقعیت است که به نظر می‌رسد کمتر کسی چنین پدیده‌ای را قبول دارد اما عجیب آن که تایید این عوارض را از توییتر گرفتیم. درست است – توییتر: آن توپ سیاه خاردار پشمالود و دونالد ترامپ. وقتی عوارضم را نوشتم، کسانی که از همان مسائل رنج می‌بردند ما را در فضای مجازی در آغوش گرفتند.   

اظهارات پزشکان عمومی نشان می‌دهد که کادر پزشکی کم‌کم متوجه می‌شود هرچند درصد کمی از مبتلایان به ویروس کرونا این گونه در رنجند، اما تعداد آن‌ها قابل توجه است. باشگاه کسانی که از عوارض طولانی‌مدت کووید-۱۹ رنج می‌برند اعضای بسیاری دارد. 

لین ترنر استوکس، استاد توانبخشی در دانشگاه کینگز کالج لندن به شبکه بی‌بی‌سی گفت: «باید دراین مورد اقدامات بیشتری انجام دهیم.» 

او گفت: «(این اقدامات باید) برای کسانی (انجام گیرد) که هرگز در بیمارستان بستری نشده‌اند، هرگز کسی ریه‌ها و قلبشان و دیگر (أعضاء) را به دقت معاینه نکرده است.» 

کسی باید به حرف‌های او توجه کند. 

شخصی مثلا مثل مت هنکاک، وقتی بوسیدن کفش‌های «بوزا» و دادن تصویر یک ابله غیراصولی را در مقابل رسانه‌ها تمام کرده باشد (دفاع او از انتصاب تونی ابات زن‌ستیز و و هوموفوب (نفرت از همجنسگرایی) به عنوان یک استاد بازرگانی و تجارت نمونه خوبی است).  

گزارش‌هایی از آمریکا خوانده‌ام که جوانان سالم و قوی و در واقع ورزشکار گرفتار ناراحتی قلبی شده‌اند. دیگران عوارض ریوی دارند. 

در مورد خودم، فکر نمی‌کنم مشکلی جز خستگی مفرط داشته باشم، هرچند باید اذعان کنم در پرداختن به آن موفق نبوده‌ام. من را سخت در چنگال گرفته و گاه می‌خواهم فریاد بزنم. 

اما برایم جالب است که ضربان قلبم که با ابزار «فیت بیت» اندازه می‌گیرم، نسبت به پیش از ابتلایم به کووید حدود ده درصد تندتر شده است. 

این چیزی است که  هرکسی می‌خواهد در موردش معاینه شود. شاید حالا این روند آغاز شود. 

دست کم تا به حال پزشک عمومی خوبی داشته‌ام. 

او می‌گوید: «بسیار بیمار بودید. حالا باید استراحت کنید.» احتمالا اگر به او بگویم به شیر روان قهوه وصل هستم، توصیه خواهد کرد مصرف آن را کمتر کنم. مساله این جاست که می‌دانم قهوه در بهبود خستگی مزمن پس از عفونت ویروسی مضر است اما کافئین تنها چیزی است که به من کمک می‌کند کارهای رومزه‌ام، از جمله نوشتن این مقاله را انجام بدهم.   

شانس آورده‌ام چنین پزشکی دارم؛ دست کم به من گوش می‌کند، می‌فهمد چه می‌گویم، آن چه می‌گویم می‌پذیرد و آن چه تجربه می‌کنم را رد نمی‌کند. بعضی دیگر از بیماران مبتلا به عوارض بلندمدت کووید به اندازه من خوش‌شانس نیستند. آن‌ها به کمک نیازمندند؛ همه ما به کمک نیازمندیم.