برای کسانی که باسن بزرگ دارند، زندگی می‌تواند چالش‌برانگیز باشد؛ از پیدا کردن شلوار جین مناسب گرفته تا اندازه نامتناسب صندلی هواپیما. اما دکتر کاران راجان، جراح محبوب تیک‌تاک، خبرهای خوبی دارد: مطالعات نشان می‌دهد که چربی اطراف باسن و ران‌ها - ناحیه گلوتئوفمورال - ممکن است به کاهش خطر بیماری‌های قلبی-عروقی و سوخت‌وساز (Metabolic) کمک کند.

نشریه هافینگتون‌پست توصیه‌های دکتر راجان را بررسی کرده است. او می‌گوید که این مزایا صرفا زمانی واقعیت دارند که با چربی احشایی مقایسه شوند که در اطراف اندام‌های داخلی، مانند قلب، کبد و روده، ذخیره می‌شوند. چربی احشایی از نظر سوخت‌وسازی فعال‌تر است و می‌تواند سیتوکین‌ها (Cytokine) – دسته‌ای از مولکول‌های پروتئینی که وظیفه انتقال پیام بین یاخته‌ها را بر عهده‌دارند - و اسیدهای چرب را آزاد کند که باعث التهاب می‌شوند که عاملی اصلی بسیاری از بیماری‌های مزمن است.

در مقابل، چربی اطراف ران‌ها و باسن عمدتا زیر پوست تجمع می‌یابد و می‌تواند مانند اسفنجی عمل کند که ذرات چربی مضر را جذب و ذخیره می‌کند. این امر مانع از آسیب رساندن ذرات چربی به اندام‌ها می‌شود. همچنین، این نوع چربی از چربی‌های احشایی پایدارتر است و در نتیجه، احتمال شکسته شدن و آزادسازی ترکیبات التهابی مضر، در آن  کمتر است.

دکتر راجان افزوده است که چربی گلوتئوفمورال (Gluteofemoral در پزشکی به ناحیه باسن و ران گفته می‌شود) در تولید هورمون‌هایی مانند لپتین که می‌تواند اشتها را تنظیم کند، و آدیپونکتین که دارای خواص آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی است و به بهبود کلی متابولیسم کمک می‌کند، نقش مهمی دارد.

با این حال، دکتر راجان هشدار می‌دهد که استفاده از روش‌های سریع برای از بین بردن چربی احشایی، مانند عمل جراحی شکم و لیپوساکشن، به بهبود سلامت سوخت‌وساز کمک نمی‌کند و بیشتر برای اهداف زیبایی انجام می‌شود.

 گفته‌های دکتر راجان بر اساس تحقیقات و پژوهش‌های علمی دهه‌های اخیر است. توزیع نامتوازن چربی بدن، عامل مهمی در بروز بیماری‌های مربوط به سوخت‌وساز و قلبی-عروقی است، زیرا میزان چربی شکم با بیماری‌های ناشی از چاقی و مرگ‌ومیر مرتبط است. مطالعات جمعیتی نشان می‌دهد که افزایش توده چربی گلوتئوفمورال، مشخصا با گروه محافظ لیپید و گلوکز و همچنین کاهش خطر قلبی-عروقی و سوخت‌وساز مرتبط است.

مدرسه پزشکی هاروارد هم کپل بزرگ را با سلامتی بی‌ارتباط نمی‌داند. دانشمندان دانمارکی برای اینکه دریابند اندازه دور ران چه تاثیری بر سلامتی دارد، ۲۸۱۶ مرد و زن ۳۵ تا ۶۵ ساله را که اواخر دهه ۸۰ به این مطالعه پیوستند، عاری از بیماری قلبی، سکته مغزی و سرطان ارزیابی کردند. هر یک از شرکت‌کنندگان، تاریخچه دقیق سلامتی ارائه کردند و هر یک تحت معاینات جامع قرار گرفتند که شامل اندازه‌گیری قد، وزن، اندازه‌گیری دور ران، باسن و کمر و نیز درصد چربی بدن بود که با روش امپدانس بسیار دقیق تعیین شد.

محققان، شرایط داوطلبان را میانگین حدود ۱۲ سال و نیم دنبال کردند، و دریافتند که افرادی که ران‌های بزرگ دارند، در مقایسه با افرادی با ران‌های لاغر، کمتر در معرض خطر بیماری قلبی و مرگ زودرس قرار دارند. اندازه حدود ۶۲ سانتیمتری دور کپل (جایی که ران به باسن می‌پیوندد) بیشترین محافظت را ارائه می‌دهد. ران‌های بزرگ‌تر از این اندازه فواید کمی داشتند، اما نازک‌تر شدن ران‌ها به‌تدریج با خطرات بیشتری همراه بود. ارزش پیش‌بینی [احتمال بروز خطر یا کاهش آن از طریق بررسی] اندازه ران، حتی با احتساب سایر شاخص‌های ترکیب بدن، ازجمله دور کمر، قد و درصد چربی بدن، نیز حفظ شد. اندازه ران حتی پس از تنظیم عوامل خطرسازی مانند سیگار کشیدن، برخی ورزش‌ها، مصرف الکل، فشارخون سیستولیک (SBP - شاخص حداکثر فشاری که خون در طول انقباض عضله قلب  یا «سیستول» بر دیواره شریان‌ها وارد می کند)، سطح کلسترول و تری‌گلیسیرید و یائسگی (در زنان)، همچنان شاخصی مستقل و نیرومند باقی ماند.