«باله آمریکایی» در یک شب‌نشینی باشکوه با حضور ستاره‌های نامدارش، آغاز برنامه‌های فصل پاییزش را جشن گرفت.

تئاتر دیوید کخ در مرکز لینکلن نیویورک در شب ۲۴ اکتبر، پر از ستاره‌های موسیقی، رقص و هنرهای نمایشی بود که به فاصله کوتاهی پس از افتتاح فصل پاییز «باله نیویورک»، آغاز اجراهایی پاییزه «باله آمریکایی» را نوید می‌‌دادند.

در این شب به‌یادماندنی کیتی کوریک، جان مولنر و بنیاد شوبرت مهمانان افتخاری بودند و از آن‌ها تقدیر شد و اجراهایی از رقصندگان اصلی تئاتر باله آمریکا با طراحی رقص مشهور هارالد لندر، کنت مک میلان و آنتونی تودور، روی صحنه رفت. این شب همچنین میزبان یک اجرا با طراحی جیمز وایتساید، رقصنده اصلی تئاتر باله آمریکایی، بود.

تئاتر باله آمریکا در پاییز ۲۰۲۳ اجراهای جالب‌توجه زیادی دارد. در سه برنامه‌ای که سوزان جاف، مدیر هنری جدید شرکت، آن‌ها را مدیریت می‌کند، هشت باله از کلاسیک تا معاصر از جمله چندین باله که سال‌ها است روی صحنه نرفته‌اند، اجرا خواهند شد.

به گزارش آبزرور، در این آثار به رویاها و آیین‌‌ها، مرگ و هوس و جنگ و سکس پرداخته می‌شود.

برنامه اول: کلاسیک‌های قدیم و جدید

اولین برنامه فصل یعنی کلاسیک‌های قدیمی و جدید شاید از نظر وسعت سبک و حس‌و‌حال، هیجان‌انگیزترین برنامه باشند. این برنامه با کنسرتو پیانوی شماره ۱ الکسی راتمانسکی (۲۰۱۳) تنظیم شده و با کنسرتو شماره ۱ برای پیانو، ترومپت و زه دیمیتری شوستاکوویچ آغاز خواهد شد.

[کنسرتو یک اصطلاح موسیقی لست که به هم‌نوازی یک ساز اصلی با کنسرت اشاره می‌کند].

پس‌ از آن، «پتیت مرت» (Petite Mort) محصول ۱۹۹۱ ژیری کیلیان، طراح رقص اهل چک، اجرا خواهد شد که با حرکات آهسته دو کنسرتو پیانو ولفگانگ آمادئوس موتزارت که در اصل برای جشنواره سالزبورگ در دویستمین سالگرد مرگ موتزارت ساخته شده بود، تنظیم شده است.

آخرین بخش اجرای «اتود» (Études) ساخت ۱۹۴۸ از هارالد لندر متولد دانمارک است که کارل چرنی آن را تنظیم کرده است. این قطعه در اصل برای باله سلطنتی دانمارک در خانه اپرای سلطنتی در کپنهاگ ساخته شد.

برنامه دوم: آثار قرن بیستم؛ بالانچین و اشتون

دومین برنامه فصل به باله‌های جورج بالانچین و فردریک اشتون اختصاص دارد که سنتی‌ترین و سیال‌ترین‌ها به شمار می‌روند.

ابتدا «باله امپریال» (Ballet Imperial) بالانچین (۱۹۴۱) است که برای کاروان باله (پیش‌درآمدی برای باله شهر نیویورک) ساخته شد و با کنسرتو شماره ۲ در جی برای پیانو و ارکستر پیتر ایلیچ چایکوفسکی تنظیم شده است.

پس از سفر به روسیه قرن نوزدهم، با «دریم» (The Dream) اثر فردریک اشتون (۱۹۶۴) که بازگویی رویای یک شب نیمه تابستان اثر ویلیام شکسپیر است، به جنگل‌های جادویی انگلستان دوره ویکتوریا وارد خواهید شد.

برنامه سوم: آثار قرن بیست‌ویکم؛ کینگ، راتمانسکی و باند

سومین برنامه فصل با باله‌های قرن بیست‌ویکم با دیدگاه‌های جاف برای متنوع‌تر و فراگیرتر کردن برنامه‌ها بیشتر همخوانی دارد. یکی از طراحان رقص سیاه‌پوست است و دیگری یک زن. در حالی که این نباید در دنیای باله ۲۰۲۳ نادر باشد، با کمال تاسف هنوز همین‌طور است.

«سینگل آی» (Single Eye) از آلونزو کینگ (۲۰۲۲) جدیدترین قطعه فصل است که حال‌وهوای تازه‌ای به صحنه می‌دهد. کینگ در جورجیا و در خانواده‌ای از فعالان حقوق مدنی به دنیا آمد و به عنوان یک طراح رقص آرمان‌گرا و خلاق برای القای فردیت و عمقی خالص و احساسی به باله کلاسیک شناخته می‌شود.

نمایش بعدی اولین نمایش در نیویورک از جما باند به نام  «دوپویی لو ژوغ» (Depuis le Jour) در سال ۲۰۱۷ است که با آریا سوپرانو اکت ۳ (Act III) از اپرای فرانسوی لوییز گوستاو شارپنتیه تنظیم شده است.

پایان برنامه (و فصل) ساخته راتمانسکی با اثر سرگئی پروکوفیف «بر رود دنیپرو» (۲۰۰۹) است. این موسیقی ابتدا به سفارش اپرای پاریس ساخته و اولین بار در سال ۱۹۳۲ در سالن باله اپرای پاریس اجرا شد. راتمانسکی برای تولید اثرش از کتابچه اصلی اپرا (سرگئی پروکوفیف و سرژ لیفار) پیروی کرد، اما رقص را به‌روز کرد. این اولین کار کامل او برای شرکت به شمار می‌رود که اگرچه داستانش درباره وطن او است (در اوکراین در امتداد رودخانه دنیپرو اتفاق می‌افتد)، مضامین جنگ و دلشکستگی آن در حال حاضر حتی بیش از گذشته، مرتبط و وصف‌حال‌اند.