دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا، به تقسیم بازیگران عرصه سیاست به دوست و دشمن معروف است. او در ضمن می‌داند که اگر نزاکت سیاسی و قوانین بازی را زیر پا بگذارد، می‌تواند محبوبیت خود در بخش عمده‌ای از پایگاه اجتماعی‌اش را افزایش دهد. همین است که اخیرا چهار دشمن جدید انتخاب کرد. او البته مستقیما اسمی از آن‌ها نیاورد، اما به گونه‌ای توئيت کرد که شکی نباشد هدف حمله‌اش چهار نماینده دموکرات کنگره هستند که اخیرا با نانسی پلوسی، رئيس مجلس نمایندگان که از حزب خودشان است، درگیر شده‌اند: الکساندرا اوکاسیا کورتز، ایلهان عمر، آیانا پرسلی و رشیده طلیب. این چهار نفر چند وجه مشترک دارند: همه زنان جوان و غیرسفیدپوستی هستند که تازه به کنگره راه یافته‌اند. دو نفر از آن‌ها (الکساندرا و رشیده) در ضمن از اعضای سازمان «سوسیالیست‌های دموکرات آمریکا» هستند که بزرگترین سازمان چپ‌گرای آمریکا است.

اما اول از همه یک نفر بود که جواب ترامپ را داد. رشیده طلیبی که به زودی ۴۳ ساله می‌شود نشان داده که مثل ترامپ حاضر است نزاکت سیاسی و روال معمول کار را زیر پا بگذارد. مثلا تاکید او بر لزوم استیضاح ترامپ با حمایت اغلب هم‌حزبی‌هایش همراه نیست. او چند ماه پیش حتی از دشنامی برای ترامپ استفاده کرد و هرگز بخاطرش معذرت‌خواهی نکرد.

طلیب در پاسخ به ترامپ توئیت کرد: «به رئیس‌جمهور بی‌قانون و کاملا ناکام چه پاسخی باید داد؟ بحران خود او است. بحران ایدئولوژی خطرناک او است. او را باید استیضاح کرد.»

این نماینده کنگره را در خارج از آمریکا بیشتر بخاطر فلسطینی بودنش، بخاطر مخالفتش با سیاست‌های اسرائیل و بخاطر قد علم کردن سرسختانه‌اش در مقابل ترامپ می‌شناسند. اما او اخیرا گفتگویی با دنیل دنویر برای پادکستِ «دیگ» و مجله چپ‌گرای ژاکوبن انجام داد که در آن بیشتر از سابقه‌اش‌ و قانونگذاری‌ گفته؛ یادآوری این‌که او با رای مردم شهر دیترویت به کنگره آمده و محبوبیتش نزد آن‌ها بخاطر اقدامات محلی متعددی است که انجام داده — مدت‌ها پیش از این‌که به ستاره‌ای در صحنه ملی سیاست بدل شود.

طلیب پیش از راه یافتن به کنگره نماینده محلات جنوب غربی دیترویت در مجلس ایالتی میشیگان بود. این محلات مکزیکی‌نشین نزدیک یکی از حومه‌های عرب‌نشین دیترویت به نام دیربورن قرار دارند که به پایتخت عرب‌ها در آمریکا معروف است. طلیب در گفتگو با ژاکوبن از تکثر نژادی و قومی دیترویت گفته و از «محلات قدیمی‌تری مثل دلری که ریشه‌های قوی در مهاجرین مجارستانی و لهستانی دارند که در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ به آمریکا آمدند.» نشانی از سابقه طولانی تنوع و مهاجرت در آمریکا.

بیش‌تر این گفتگو اما نه به ترامپ مربوط است نه به فلسطین و نه به مسائل خبرسازی مثل جنگ یمن یا بحران ورود مهاجرین به آمریکا. طلیب با شور و شوق بسیار از مبارزات محلی متعدد و اقدامات تقنینی که قبلا انجام داده و حالا می‌خواهد در کنگره آمریکا انجام دهد صحبت می‌کند.

یکی از به‌یادماندنی‌ترین ماجراهایی که او تعریف می‌کند آدم را یاد فیلم «ارین براکوویچ» با بازی جولیا رابرتز می‌اندازد، داستان واقعی منشی یک شرکت حقوقی که توانست شرکت‌های بزرگی که محیط زیست را آلوده می‌کردند به چالش بکشد و در مقابل‌شان پیروز شود.

از مردان قدرتمندی که طلیب با آن‌ها درگیر شده متی مورون صاحب پل معروف «سفیر» است که دیترویت را به شهر ویندزر کانادا وصل می‌کند. مورون مسئول ریختن مقادیر زیادی از ماده‌ای به نام «کک نفتی»‌ در ساحل رودخانه‌ای در دیترویت بود. طلیب برای مبارزه با این اقدام و ممنوع کردن کار مورون کارهایی انجام داده که آدم را یاد آن فیلم معروف می‌اندازد. مثلا او شخصا از روی ریل‌های راه‌آهن رد شد تا مقداری «کک نفتی» جمع‌آوری کند و به آزمایشگاه برساند تا مسموم بودنش را ثابت کند. این آغاز جنبشی بود که باعث شد خیلی شهرها علیه این ماده دست به عمل بزنند. مثلا شیکاگو.

طلیب در گفتگو می‌گوید: «باید جایی برسد که بگوییم دیگر بس است! انرژی کثیف بس است. به خطر انداختن بهداشت عمومی‌مان بس است. می‌دانیم که کک نفتی موجب بیماری‌های تنفسی و سرطان می‌شود. باید مردم را قبل از سودآوری انتخاب کنیم و علیه توسعه و ساخت و ساز بایستیم مگر این‌که توسعه برای همه باشد و نه فقط میلیاردرها.»

این نماینده حالا لایحه‌ای به کنگره آمریکا آورده تا کاری کند که «کک نفتی» دیگر نتواند باعث آلودگی محیط شود.

این‌گونه است که می‌بینیم طلیب توانسته مبارزه در زمینه محیط زیست را به سایر نبردهای سیاسی جاری گره بزند. مثلا او از «طرح نوی سبز» که اوکاسیا کورتز مطرح کرده حمایت می‌کند و اما می‌خواهد آن‌را به مشکل بیکاری در دیترویت گره بزند. دیترویت زمانی پایتخت صنعت اتومبیل جهان بود اما در سال‌های اخیر خارج کردن کارخانه‌ها از آمریکا باعث افول این شهر شده. شرکت ماشین‌سازی جنرال موتورز اخیرا کارخانه معروفش در محله پولتاونِ دیترویت را بست، بخشی از تعطیلی‌هایی در سراسر آمریکای شمالی که منجر به بیکاری چهارده هزار نفر می‌شود. حوزه «سازمان سوسیالیست‌های دموکرات» در دیترویت اما می‌گوید این شهر باید به «موتور طرح نوی سبز» بدل شود. یعنی هم انتقال به انرژی‌های پاک انجام شود و هم از آن‌ها که کارشان را از دست داده‌اند حمایت شود. طلیب حامی پر و پا قرص این طرح بوده و در صدر تظاهرات‌های چند صد نفره در این زمینه در دیترویت قرار گرفته.

طلیب البته هنوز مسائل بزرگ‌تر جامعه را نیز در نظر دارد. او در مورد ترامپ همچنان موضع خود را حفظ کرده و می‌گوید:«ما گذاشته‌ایم یک مدیر عامل فاسد این کشور را اداره کند».

او و اوکاسیا کورتز اخیرا در کنار یکدیگر سفری برای بازدید از زندان‌های مهاجرتی مرز آمریکا و مکزیک ترتیب دادند و همین دو روز پیش در کمیته‌ای در مجلس نمایندگان در موردشان شهادت دادند. هم رشیده و هم الکساندرا موقع تعریف شرایط مهاجرین می‌گریستند. طلیب بدین‌سان از چهره‌های اصلی مقابله با سیاست‌های مهاجرتی ترامپ در سطح کشور است.

و بالاخره او همچنان صدایی در مساله فلسطین نیز هست. پدر و مادر طلیب هر دو در کرانه غربی که بخشی از اراضی تحت اشغال فلسطینی است به دنیا آمدند. پدرش در ۹ سالگی به نیکاراگوئه رفت و در ۱۹ سالگی به آمریکا آمد. این است که طلیب در آمریکا به دنیا‌ آمد گرچه مادربزرگش هنوز در کرانه غربی است.

او می‌گوید: «دولت اسرائیل سیاست‌های نژادپرستانه‌آی دارد که ناقض حقوق بشر بین‌المللی هستند و در ضمن ناقض ارزش‌های محوری من به عنوان شهروند آمریکا».

او با یادآوری سفرش به فلسطین می‌گوید: «وقتی با مادرم در فلسطین بودیم او باید می‌رفت در یک صف مجزا. نسبت به این‌که فلسطینی باشی یا اسرائیلی، رنگ پلاک ماشین‌ها تفاوت دارد».

طلیب مبارزه برای حقوق فلسطینی‌ها را با مبارزه اقشاری همچون سیاه‌پوستان و هم‌جنس‌گرایان در آمریکا مقایسه می‌کند و می‌گوید: «همین است که می‌گویم فلسطین باید آزاد شود و فلسطینی‌ها شایسته حقوق بشر هستند. می‌بینم که جوان‌ها متوجه این می‌شوند. وقتی می‌بینیم که فعالین جنبش «جان سیاهان اهمیت دارد» تی‌شرت‌های «فلسطین آزاد» می‌پوشند و من هم تی‌شرت «جان سیاهان اهمیت دارد» می‌پوشم می‌دانیم که داریم موفق می‌شویم».

در گفتگوی اخیرش او اما در ضمن حرف‌هایی می‌زند که نشان می‌دهد نمی‌خواهد با مردم اسرائيل دشمنی کند.

طلیب می‌گوید:«می‌بینم که مردم بیشتری در آمریکا متوجه مصائب فلسطینی‌ها هستند به شیوه‌ای که اسرائیلی‌ها را تحقیر نمی‌کند اما رهبری دولت اسرائيل را مسئول می‌داند».