ناسا تایید کرد که شیء شناسایی شده از سوی ردیاب‌های شکارسیارک این سازمان، در واقع اساسا چیز دیگری غیر از سیارک بوده است. به گفته آژانس فضایی ناسا، واقعیت این است که این شیء که به عنوان SO ۲۰۲۰ نام گرفته است، همان تقویت‌کننده موشک Centaur به جا مانده از دهه ۶۰ میلادی است. این تقویت‌کننده موشک احتمالا در جریان ماموریت «سروایر ۲» (Surveyor ۲) سال ۱۹۶۶- که قصد داشت به عنوان دومین ماه‌نشین به ماه برسد اما در مسیر خود ناپدید شد- به فضا راه پیدا کرده است و از آن زمان تاکنون در نزدیکی‌های زمین در فضا شناور بوده است. این مدار طولانی،  اوایل سال جاری آن را به زمین بازگرداند و ستاره‌شناسانی که در فضا به دنبال سیارک‌ها می‌گردند آن را در ماه سپتامبر کشف کردند.  

زمانی که دانشمندان این شیء را در فضا مورد بررسی قرار دادند، دریافتند که مدار آن طی چند دهه آن را بارها به زمین نزدیک کرده است. یکی از این گذرهای نزدیک در سال ۱۹۶۶ اتفاق افتاده بود. به قدری نزدیک که به نظر می‌رسید در واقع نقطه شروع آن به خود زمین می‌رسید. دانشمندان در تحقیقات جدید از تلسکوپ فروسرخ ناسا موسوم به IRTF که در مونا کیا قرار دارد استفاده کردند. ویشنو ردی از دانشگاه آریزونا و تیم تحقیقاتی او رصدهای طیف‌سنجی متعددی از این شیء انجام دادند و تلاش کردند درک کنند این شیء ممکن است از چه چیزی ساخته شده باشد و به عبارت دیگر چه چیزی می‌تواند باشد. 

پروفسور ردی در اظهارات خود می‌گوید: «به دلیل این که این شیء در پیش‌بینی‌های مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین (CNEOS)  بسیار کم‌نور و محو بود، تشخیص آن بسیار چالش‌برانگیز بود.

ما با کمک رصدخانه تلسکوپ دوربین شکاری عظیم یا ال بی‌تی LBT مشاهدات رنگی و متعددی انجام دادیم که نشان می‌داد SO ۲۰۲۰ سیارک نیست.» 

سپس این تیم تحقیقاتی، شیء مورد نظر را با فولاد ضدزنگ ۳۰۱ مقایسه کرد که در ساخت تقویت‌کننده موشک در دهه شصت میلادی مورد استفاده قرار گرفته بود. آن‌ها به طور غیرمنتظره‌ای دریافتند که این دو اندکی با هم تفاوت دارند - اما پرسشی که پیش می‌آمد آن بود که این تفاوت می‌توانست ناشی از این واقعیت باشد که دانشمندان، فولادی را که از آزمایشگاه درآمده با نمونه فولادی مقایسه می‌کنند که به مدت نیم قرن در فضا شناور بوده است. 

پروفسور ردی می‌گوید: «ما می‌دانستیم که اگر می‌خواهیم سیب را با سیب مقایسه کنیم (مقایسه درستی داشته باشیم) لازم است تلاش کنیم داده‌های طیفی از یک نمونه تقویت‌کننده موشک دیگر سانتور (قنطورس یا Centaur) را که سال‌ها در مدار زمین بوده است بررسی کنیم و سپس ببینیم که آیا با طیف SO ۲۰۲۰ بیشتر سازگار می‌شود یا نه.

به دلیل سرعت بالایی که تقویت‌کننده موشک قنطورس طی سفر خود در آسمان در مدار خود به دور زمین دارد، ما می‌دانستیم که ممکن است رصد آن با تلسکوپ فروسرخ ناسا موسوم به IRTF برای گردآوری مجموعه داده‌های دقیق و قابل اعتماد بسیار دشوار باشد.» 

اگرچه در ماه دسامبر بخت با دانشمندان یار بود و یک تقویت‌کننده موشک دیگر که در سال ۱۹۷۱ زمین را ترک کرده بود در مدار زمین مشاهده شد. محققان توانستند این دو را با استفاده از داده‌های به دست آمده از SO ۲۰۲۰ با یکدیگر مقایسه کنند. آن‌ها دریافتند که این دو شیء به شکل حیرت‌برانگیز و قابل توجهی از هر نظر به یکدیگر شباهت دارند. 

جرم فضایی SO ۲۰۲۰، روز سه‌شنبه به نزدیک‌ترین فاصله خود به زمین رسید. این جرم فضایی تا ماه مارس تحت اثر کشش جاذبه زمین می‌ماند. زمانی که از مدار جاذبه زمین فرار می‌کند و وارد مدار جدید به دور خورشید می‌شود.  

ناسا همچنین خاطرنشان کرد که توانایی تشخیص و تفکیک بین اجرام فضایی طبیعی و مصنوعی می‌تواند مساله‌ای کلیدی و مهم باشد. در حالی که کشورهای مختلف با پرتاب فضاپیماهای مختلف، فضای بالای سر ما را پر می‌کنند، ناسا به تلاش‌های خود برای دسته‌بندی اجرام نزدیک به زمین که تهدیدی برای سیاره ما محسوب می‌شوند ادامه می‌دهد.