یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که منظومه شمسی ما ظاهرا میزبان یک سیارک ناشناخته و عظیم در ابعاد یک سیاره کوتوله است. به گفته محققانی که نمونه‌ها را بررسی کرده‌اند، به نظر می‌رسد خرده شهاب‌سنگی که در سال ۲۰۰۸ به زمین رسید، از این سیارک آمده باشد. چنین به نظر می‌رسد که سیارک مادر تقریبا در ابعاد و اندازه سِرِس (Ceres) باشد؛ سیاره کوتوله‌ای که به گفته محققان، بزرگترین جِرم در کمربند سیارکی به شمار می‌رود. پژوهشگران همچنین دریافته‌اند که این جرم، در حضور آب و نیز کم و بیش تحت فشار، شکل گرفته است. شهاب‌ها و شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند کلید درک ما از منظومه شمسی باشند؛ زیرا از سیارک‌هایی ناشی می‌شوند که در زمان شکل‌گیری سیاره ما و همسایگان آن ایجاد شده‌‌اند. بسیاری از آنها در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری رها شده‌اند، و برخی از آنها شکسته و خرد شده‌اند و قطعاتشان به منظومه شمسی داخلی فرستاده می‌شود. برخی از این خرده قطعات، ۱۲ سال پیش به زمین رسیدند و برای مطالعه و تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند و مشخص شد که سیارک مادر اسرارآمیز آن احتمالا در منظومه شمسی ما پنهان شده است. 

خرده قطعات شهاب‌سنگ که با نام آلماهاتا سیتا (Almahata Sitta) یا خلاصه و اختصاری با عنوان AhS شناخته می‌شود، تاکنون کانون توجهات بوده است. این شهاب‌سنگ در سال ۲۰۰۸ زمانی به زمین رسید که یک سیارک ۹ تُنی به اتمسفر زمین وارد شد و پس از انفجار در جایی بر فراز سودان، به حدود ۶۰۰ شهاب سنگ تبدیل شد.

این نخستین بار بود که دانشمندان قادر شده بودند برخورد یک سیارک را پیش از آن که رخ دهد، پیش‌بینی کنند. آنها توانستند حدود ۱۰کیلوگرم از نمونه‌ها را جمع‌آوری کنند که از آن زمان به این سو موضوع مطالعات و تحقیقات علمی بوده است. دکتر ویکی همیلتون، دانشمند در موسسه تحقیقات جنوب غربی (SwRI) و نویسنده اصلی مقاله‌ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده است، در اظهاراتی می‌گوید: «یک نمونه ۵۰ میلی‌گرمی از AhS در اختیار ما قرار داده شد. ما خرده نمونه را تمیزکاری کردیم . با استفاده از میکروسکوپ فروسرخ، ترکیبات آن را مورد بررسی قرار دادیم.»

تجزیه و تحلیل طیفی و وجود چند ماده معدنی هیدراته و به‌خصوص آمفیبول، نشان از این داشت که سیارک مادر، دما و فشار متوسط و یک دوره طولانی تغییرات آبی (aqueous alteration) داشته و حداقل ۶۴۳ تا حداکثر۱۷۷۰ کیلومتر قطر داشته است.

چنین آمفیبول‌هایی در شهاب‌سنگ‌هایی نظیر آلماهاتا سیتا که در زمره شهاب‌سنگ‌های کندریت کربن‌دار (carbonaceous chondrite) قرار می‌گیرند، کمیاب و نادرند و از این رو این اجرام، یک رد پا و سابقه از مراحل اولیه کیهان به شمار می‌روند. این امر می‌تواند منبع جدیدی از اطلاعات درباره مواد تشکیل دهنده دوره‌های اولیه منظومه شمسی در اختیار دانشمندان بگذارد.