یکی از قدرتمندترین روسای مافیای ایتالیا که پشت میله‌های زندان یک امپراتوری مجرمانه تاسیس کرد، در سن ۷۹ سالگی در زندان درگذشت.

رافائل کاتولو، که به نام «پروفسور» هم شناخته می‌شد، روز چهارشنبه در بیمارستان ماگوری واقع در زندان محل حبس خود در شهر پارما درگذشت؛ در حالی که بیشتر عمر خود را پشت میله‌های زندان سپری کرد.

رسانه‌های محلی ایتالیا، علت مرگ او را بیماری کم‌خونی گزارش کردند که سال گذشته بدان مبتلا شده بود.

رئیس سابق باند تبهکار کامورا، در سال ۱۹۶۳ و در سن ۲۲ سالگی در ناپل به جرم قتل به ۲۴ سال زندان محکوم شد و در همان زندان بود که اتفاقی به عضویت این گروه تبهکار در آمد. او بعد از آن که به عنوان یک مجرم «عادی» وارد زندان شد و آنتونی اسپاون، رهبر آن موقع کامورا، را به دوئل طلبید، احترام سایر زندانیان قدرتمندتر را به دست آورد.

مشهور است کاتولو که وقتی هنوز در حبس بود، گروه کامورای تازه سازمان یافته را در دهه ۱۹۷۰ میلادی تاسیس کرد، سلول خود در زندان را به دفتر اداره عملیات مجرمانه تبدیل کرده بود و همانجا هزاران نفر را به گروه خود جذب می‌کرد و آن‌ها را بعد از آزادی، برای انجام جرایم مختلف مامور می‌کرد.

او به جرم قتل‌هایی که فرمان آن‌ها را از زندان صادر کرد، به چهار بار حبس ابد محکوم شد و آخرین دهه‌های زندگی خود را در زندان گذراند.

در اولین موج شیوع ویروس کرونا در سال ۲۰۲۰، وکلای کاتولو درخواستی تسلیم دادگاه کردند تا این رئيس مافیا از زندان خارج شود و در حبس خانگی قرار گیرد تا از ابتلای او به کووید-۱۹ جلوگیری شود اما قاضی به سرعت با این درخواست مخالفت کرد.

به گفته وزارت دادگستری ایتالیا، کامورای تازه سازمان یافته، تا سال ۱۹۸۰ حدود ۱۰ هزار عضو داشت که به گفته ایسایا سالِس، استاد رشته تاریخ مافیا در دانشگاه سور اورسولا بنینکاسا  ناپل، در گاردین، «آن‌ها را به یکی از قدرتمندترین سازمان‌های مجرمانه در دنیا مبدل می‌ساخت».

علاوه بر اداره مافیا، آقای کاتولو پس از آن که با پیروزی در دعوایی حقوقی توانست همسر خود را از طریق لقاح مصنوعی حامله کند، در زندان صاحب یک فرزند هم شد. همسرش بعدتر دختر آن‌ها، دنیس را به دنیا آورد. آقای کاتولو در سال ۲۰۰۶، یک سال قبل از پیروزی در پرونده بالا، به روزنامه ایتالیایی «ریپابلیکا» گفت: «من در زندان خواهم مرد. آخرین آرزویم دادن فرزندی به همسرم است.»

آقای کاتولو هرگز از جرایم خود اظهار پشیمانی نکرد و تا آخر خط، هیچ‌وقت با بازپرسان و کارآگاهان حاضر به همکاری نشد.

زندگی او مایه الهام فیلم‌هایی نظیر «پروفسور» (۱۹۸۶) ساخته جوزپه تورناتوره و آهنگ‌هایی نظیر آهنگ فابریزیو دی‌آندره، خواننده و ترانه‌نویس، بوده است.