مراسم اعطای جوایز گلدن گلوب در دو جهان مختلف برگزار شد. همان گونه که میزبانی مراسم را دو مجری در دو گوشه ایالات متحده برعهده داشتند – تینا فِی در ساختمان «راک» نیویورک، و ایمی پلر از لس‌آنجلس – ماهیت این رویداد نیز ترکیبی از دو فلسفه متفاوت بود. از یک سو، شعار قدیمی «نمایش باید ادامه یابد» را دنبال می‌کردیم؛ و بله، ممکن است کل جهان در چنگال یک همه‌گیری مرگبار باشد اما این هالیوود است. از سوی دیگر، واقعیت چهره‌اش را به ما نشان می‌داد: این آگاهی که نمایش باید به گونه‌ای کاملا متفاوت عرضه  شود. تظاهر به عادی بودن شرایط تنها تا حدی موثر بود – فرش قرمزی در کار نبود و اجتماع هنرمندان و شخصیت‌های پرنفوذ زیر یک سقف دیده نمی‌شد. شکوه و جلال لحظات آن شب دیگر وجود نداشت و در میان تاریکی بلند و طولانی کووید از میان رفته بود. 

هرچند مراسم اعطای جوایز اغلب سکویی برای عیان کردن خودپرستی صنعت فیلم و تلویزیون است اما این رویدادها می‌توانند در شرایط بهینه نمادی صادق و درست باشند. اعطای اسکار سال گذشته به «بونگ جون هو» لحظه‌ای عالی و سرخوش از به رسمیت شناختن یک کار عالی بود. به همین گونه، اعطای  اسکار سال ۲۰۱۷ بهترین فیلم به «مهتاب».  قاعدتا مراسم شب گذشته هم همین لحظات تکان‌دهنده را با اعظای جایزه بهترین کارگردانی به فیلم «نوُمَدلند» به وجود آورده است. «ژائو» تهیه‌کننده مستقل که فیلم پیشین‌اش، «رایدر» در سال ۲۰۱۷ تحسین شد اما از جوایز جریان‌های اصلی محروم ماند، برنده‌ای شایسته و محبوب شد. پیروزی او تاریخی است: او پس از باربارا استرایسند در سال ۲۰۱۸، نخستین زنی است که در این بخش جایزه را دریافت می‌کند. اما محدودیت‌های آن شب در سخنرانی لطیف و پر احساسش محسوس بود. ژائو این سخنرانی را با در دست داشتن یک فنجان از آشپزخانه‌اش ایراد کرد. تمام جلال و جبروت مراسم در آن لحظات ناپدید شد و همراه با آن وزن و قدرت آن.   

همین نکته را می‌شد در سخنرانی تیلور سیمون لدوارد دید که جایزه بهترین بازیگر را به نیابت از همسر متوفی‌اش، چدویک بوزمن، دریافت کرد. می‌توانستید اطمینان داشته باشید بُرد بوزمن – در شرایط عادی – با استقبال چندانی روبه‌رو نمی‌شد اما این فرصتی بود برای یادآوری دستاوردهای یک زندگی حرفه‌ای کوتاه اما درخشان. احساسات تکان‌دهنده سخنرانی سیمون لدوارد به سبب فضای ویدیویی آن خدشه‌دار نشد اما دکور و فضای دید آن بی‌تردید قربانی آن بود. این لحظات شایسته حضور جمعیتی در مقابل او و کف زدن‌های حضار بود. کلیپ‌هایی ویدیویی که زمانی اوج فانتزی‌های فیلم‌های فضایی مثل «۲۰۰۱: ادیسه فضایی» بود، اکنون بدون ‌روح و واقعیت روزمره زندگی در گرماگرم همه‌گیری شده است. ما دوستان، همکاران و کسانی را که دوستشان داریم در چارچوب صفحه مستطیل کامپیوترهایمان می‌بینیم؛ دیگر جذابیت و رمز و راز آن از میان رفته است.   

برخی از نامزدهای دریافت جایزه گلدن گلوب تعداد تماشاگران بیشتری درمقایسه با ژائو و لدوارد داشتند. کیت هادسن، که برای نقش «سیا» در موزیکال پر دردسر «موزیک» نامزد دریافت گلدن گلوب شده بود، به دلیل گردآوردن تمام خانواده‌اش در ویدیو سخت در شبکه‌های اجتماعی مورد انتقاد قرار گرفت اما منصفانه است که به این شرایط قدری حس خانواده و اجتماع تزریق شود. الیویا کلمن، این کار را با موفقیت و در واکنش به اعطای جایزه به «اما کورین» در فیلم «تاج» انجام داد که خود نیز برای آن نامزد شده بود. گرمی و صداقت کلمن این شکاف دیجیتالی را در طول شب در توییتر پر کرد. دیگران بخت کلمن را نداشتند: تصویر غیرویدیویی جودی کامر پس از اعلام جایزه کورین جلوه کنده‌کاری روی سنگ را داشت.   

از برخی جهات، همه‌گیری ویروس کرونا تاثیری تعدیل‌کننده داشت: هیچ کس از آن مستثنی نبود. مراسم گلدن گلوب یادآور این نکته است که به رغم تلاش شدید همگان، هالیوود بیش از دیگران به «بازگشت به زندگی عادی» نزدیک نشده است. همیشه در گذشته گفته می‌شد که جوایز گلوب شاخصی برای جوایز اسکار است که در مورد مراسم سال ۲۰۲۱ نیز صدق می‌کند. اما این بار، این مراسم درباره برندگان احتمالی (اسکار)، لحظات به یاد ماندنی یا حتی خود جوایز نبود. پس از مراسم شب گذشته، دست‌اندرکاران اسکار متوجه خواهند شد که مشکل می‌توانند مردم را متقاعد کنند که رویداد مهمی را تماشا می‌کنند.