نسرین ستوده، وکیل محبوس در زندان قرچک ورامین، در نامه‌ای به رئیس سازمان زندان‌های جمهوری اسلامی ایران، به‌دلیل شرایط غیراستاندارد و غیرانسانی این زندان، خواستار تعطیلی آن شد.

رضا خندان، همسر نسرین ستوده، روز چهارشنبه، ۲۰ اسفندماه، در حساب فیسبوک خود از نامه نسرین ستوده به رئیس سازمان زندان‌ها خبر داد و نوشت: «از آن‌ها خواسته است که نسبت‌به تعطیلی زندان قرچک به‌دلیل شرایط غیراستاندارد و غیرانسانی این زندان، اقدام و زندانی در شان زنان ایران در منطقه‌ای مناسب احداث کنند.»

نسرین ستوده در نامه خود، نخستین شرط احداث یک زندان را «وجود آب و هوای مناسب» عنوان کرده و نوشته است که زندان قرچک «نه آب سالم دارد و نه هوای مناسب برای تنفس». 

او فضاهای داخل زندان را «مخروبه»، «فشرده و تنگ» و «با سقف‌های کوتاه و بدون پنجره و تهویه مناسب» توصیف کرده و این وضعیت را به‌گونه‌ای دانسته که «شرایطی غیرانسانی را ایجاد کرده است». 

رضا خندان به این اشاره کرده که زندان قرچک در منطقه‌ای دورافتاده قرار دارد که اطرافش محل چَرا و پرورش شتر، شترمرغ و انواع حیوانات است و به نوشته نسرین ستوده، «بوی نامطبوع زندان» حتی برای کارکنان آن نیز آزاردهنده است.

«ندامتگاه شهرری» که اغلب به نام زندان قرچک خوانده می‌شود، در بیابان‌های جنوب شرقی تهران واقع شده و به نگهداری زندانیان زن با جرایم عمومی (جرایمی مانند قتل، دزدی و قاچاق مواد مخدر) اختصاص داده شده است، اما در بسیاری موارد زندانیان عقیدتی و سیاسی را نیز برای اعمال فشار بیشتر، به این زندان تبعید می‌کنند.

نسرین ستوده نیز از اواخر مهرماه ۱۳۹۹ پس از اعتصاب غذا در اعتراض به نقض حقوق زندانیان در زندان‌های جمهوری اسلامی، به این زندان منتقل شده است.

رضا خندان نوشته است که «طبق گفته پرسنل قرچک، ده سال پیش زندانیان زن به‌طور موقت در آنجا اسکان داده شده‌ بودند تا در اولین فرصت، زندانی برای زنان ساخته شود»، اما تاکنون هیچ اقدامی برای ساخت آن زندان صورت نگرفته است. 

پیش از این نیز گزارش‌های بسیاری از شرایط بد زندانیان زن در زندان قرچک ورامین منتشر شده است. سپیده قلیان، فعال مدنی که دوره‌ای در قرچک زندانی بود، سال گذشته، با انتشار رشته‌توییتی درباره وضعیت این زندان، نوشته بود: «قرچک آخر دنیاست.» پیش از آن، عاطفه رنگریز، فعال حقوق زنان نیز در نامه‌ای از این زندان، نوشته بود: «قرچک نام مستعار جهنم است.»