بهزاد محمودی، پناهجوی جوان ایرانی که در اعتراض به وضعیت بلاتکلیف خود در اقلیم کردستان عراق در مقابل دفتر سازمان ملل متحد اقدام به خودسوزی کرده بود، شب گذشته در بیمارستان اربیل درگذشت.

سه‌شنبه هفته گذشته (۲۸ اردیبهشت) بهزاد محمودی پناهجوی ۲۷ ساله اهل بوکان و فردین گرامی اهل شهر نقده مقابل دفتر سازمان ملل متحد در اربیل، پایتخت اقلیم کردستان عراق، در اعتراض به بی‌توجهی سازمان ملل به نیازهایشان دست به تحصن زدند و بهزاد محمودی که او را محمد صدا می‌کنند مقابل دوربین‌های خبری خودسوزی کرد.

او پیش از اقدام به خودسوزی گفت: «ما اهل کردستان ایران هستیم و این‌طور آواره شده‌ایم. چرا باید به این شکل زندگی کنیم؟ آیا زندگی یک پناهجوی سیاسی باید این‌‌گونه باشد؟ چهار سال است اینجا هستیم. آیا این است ثمره مبارزه و انقلابی‌گری؟ مثل سگ پا سوخته شده‌ایم. اگر برگردیم، اعدام می‌شویم. اینجا هم دیگر کم مانده توی کپر، پارک‌ها و مسجدها بخوابیم ...»

بهزاد محمودی، عضو سازمان «خبات کردستان ایران» بود؛ اما به گواهی دوستانش از یک سال پیش از این سازمان جدا شده بود و از طریق کارگری در اربیل امرار معاش می‌کرد. او پس از اقدام به خودسوزی در بیمارستان اربیل بستری شد و پزشک متخصص او با اعلام اینکه سوختگی بالای ۹۰ درصد بوده گفت: «مگر معجزه‌ای روی دهد؛ وگرنه بیش از چند روز دیگر زنده نخواهد ماند.» همین‌طور هم شد و بهزاد شب گذشته (یکشنبه ۲ خرداد) در بیمارستان جان خود را از دست داد.

انتشار ویدیوی خودسوزی محمد درحالی‌که با ناله‌های او همراه بود، رفتار منفعلانه افراد حاضر در صحنه خشم و واکنش‌ گروه‌های مختلف حقوق بشری و پناهجویان را در پی داشت.

پناهجویان ایرانی در سال گذشته (۱۳۹۹) بارها با برگزاری تجمعاتی نسبت به عملکرد سازمان ملل در اربیل اعتراض کردند و در طول هفته گذشته پس از خودسوزی بهزاد محمودی نیز دو تجمع اعتراضی مقابل مقر سازمان ملل در اقلیم کردستان عراق برگزار شد. انتقاد آنها به ناکارآمدی و عملکرد ضعیف دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان، در رسیدگی به پرونده پناهجویانی است که اغلب آنها سیاسی هستند و با توجه به نفوذ نظامی و سیاسی ایران در کشور عراق در وضعیت نگران‌کننده‌ای به سر می‌برند.

دوستان بهزاد محمودی به رسانه‌ها گفته‌اند او پیش از اقدام به خودسوزی مسئولان دفتر سازمان ملل را باخبر کرده بود اما آنها با بی‌توجهی از این مساله عبور کردند و حتی وقتی‌ که بهزاد در آتش می‌سوخت ۲۰ دقیقه طول کشید تا کادر درمان سازمان ملل و آمبولانس برای نجات او در صحنه حاضر شوند.

کند شدن روند رسیدگی به پرونده پناهجویان درحالی‌که از هیچ حمایت مالی و معیشتی برخوردار نیستند در کنار ضعف عملکرد دفتر سازمان ملل در امور پناهندگان در اقلیم کردستان عراق باعث شده بسیاری از پناهجویان سال‌های زیادی از عمرشان را در بی‌سرانجامی و نا امیدی سپری کنند درحالی‌که هیچ راه بازگشتی نیز به کشورشان ندارند.