ناسا بالاخره نخستین «سامانه پرتاب فضایی» (SLS) خود را سرهم بندی کرد، موشک غول‌‌پیکری که یک بار دیگر انسان را به ماه خواهد فرستاد. روز جمعه مهندسان مرکز فضایی کندی در فلوریدا، ساخت هسته اصلی موشک ۶۵ متری، با ارتفاعی برابر با پل-برج  لندن را در وسط موشک‌های تقویت‌کننده کوچک‌تر تمام کردند. این نخستین باری است که هر سه قطعه [این موشک] کنار یکدیگر قرار می‌گیرند. 

تقویت‌کننده‌ها در موتور و بخش‌های مخزن هسته اصلی نصب می‌شوند که در اصل محکم‌ترین بخش موشک است. هسته اصلی، وزن بار، قسمت بالایی حامل سرنشینان و همچنین چهار موتور و دو تقویت‌کننده پنج‌قسمتی موشک را نگاه خواهد داشت.

این موشک در بخشی از برنامه فضایی «آرتمیس ۱» استفاده خواهد شد که در آن، «سامانه پرتاب فضایی» (SLS)، کپسول فضایی اوریون را با سرعت ۳۹۴۰۰ کیلومتر بر ساعت به ماه خواهد برد. این پرواز بدون سرنشین خواهد بود اما سرانجام در سال ۲۰۲۴ و در قالب بخشی از برنامه فضایی «آرتمیس۳»،  نخستین زن  فضانورد و یک مرد به ماه فرستاده خواهند شد. 

سامانه پرتاب فضایی (SLS) برای برنامه‌های فضایی دوردست طراحی شده تا فضاپیمای اوریون یا سایر محموله‌ها را به ماه بفرستد. این فاصله بیش از هزار برابر فاصله زمین تا ایستگاه فضایی بین‌المللی است. اما چیزی که گریزناپذیر خواهد شد این است که انسان، یک کلونی در سایر سیارات پایه‌ریزی کند. ایلان ماسک، مدیرعامل «اسپیس ایکس»، پیش‌بینی کرده است که پس از فرود انسان بر ماه در سه سال آینده، فرود احتمالی بر مریخ ممکن است در سال ۲۰۲۶ اتفاق بیفتد و تا سال ۲۰۵۰ به ایجاد یک جامعه انسانی روی سیاره سرخ بیانجامد. اما سامانه پرتاب فضایی با دشواری‌هایی روبه‌رو بوده است.

ناسا در ژانویه ۲۰۲۱ (دی‌ماه ۱۳۹۹) مجبور شد پس از بروز یک مشکل احتمالی، یک آزمایش روی هر چهار موتور موشک را متوقف کند و بابت هزینه میلیارد دلاری فراتر از بودجه برنامه‌ریزی شده مورد انتقاد قرار گرفت. گفته شده در صورت به انجام رسیدن موفقیت‌آمیز برنامه سامانه پرتاب فضایی (SLS)، چنین چیزی می‌تواند ابزار ارزشمندی برای مجموعه ناسا باشد. به گفته ناسا این موشک به شکلی طراحی شده که انعطاف‌پذیر و قابل توسعه باشد و می‌تواند یکی از قسمت‌های مهم در برنامه‌های فضایی به زحل و مشتری در آینده باشد.