یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که خورشید ممکن است به سوی آینده‌ای با فعالیت مغناطیسی کمتر پیش رود. دانشمندان بر اساس این مطالعه می‌گویند که ستارگان میانسال زمانی که در سرعت چرخش و فعالیت آنان وقفه چشمگیری رخ می‌دهد، به «بحران میانسالی» دچار می‌شوند.
ستاره‌شناسان مدت‌ها تصور می‌کردند کاهش سرعت چرخش ستارگان به تدریج و طی میلیاردها سال به صورت آرام و قابل پیش‌بینی رخ می‌دهد، که تخمین سن ستارگان با استفاده از روشی به نام ژیروکرونولوژی ستاره‌ای و بر اساس دوره چرخش آن را ممکن می‌کند.
این کاهش سرعت چرخش در اثر خارج شدن یک جریان پایای ذرات باردار ایجاد می‌شود که بادهای ستاره‌ای نام دارند. مطالعات نشان داده‌اند که این موضوع به تغییر در میدان‌های مغناطیسی و کاهش فعالیت‌های ستاره‌ای (از جمله کاهش لکه‌های خورشیدی، شراره‌ها و فوران‌ها) می‌انجامد. اما دانشمندان از جمله دیبیندو نندی از موسسه تحقیقات و آموزش علمی هند (IISER) در کلکته می‌گویند که این ارتباط بنیادین حدودا در زمان میانسالی یک ستاره به هم می‌خورد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
پژوهشگران در یک بررسی جدید که امروز در اطلاعیه‌های ماهانه انجمن سلطنتی نجوم (Monthly Notices of the Royal Astronomical Society) منتشر شد، از مدل دینامو (Dynamo) در تولید میدان مغناطیسی در ستارگان استفاده کردند تا نشان دهند که سازوکار تولید میدان مغناطیسی ستارگان برای ستاره‌ای با سن حدودی سن خورشید، به‌طور ناگهانی «زیربحرانی یا راندمان پایین» می‌شود. [مدل «دینامو» نظریه‌ای است که سازوکار تولید میدان مغناطیسی در ستارگان و سیارات را با سیال در حال چرخش درون آن‌ها توضیح می‌دهد]
به گفته دانشمندان، یک ستاره میانسال مانند خورشید اغلب می‌تواند در دو حالت متفاوت فعالیت وجود داشته باشد؛ یک حالت با فعالیت کم و یک حالت فعال. آن‌ها می‌گویند تغییر به حالت «کم فعال» می‌تواند با بادهای ستاره‌ای مغناطیده اتلاف اندازه-حرکت زاویه‌ای را به شدت کاهش دهد.
آقای نندی در سخنانی می‌گوید: «این فرضیه دیناموهای مغناطیسی زیربحرانی ستارگان خورشیدمانند، مبنایی یکپارچه و سازگار فیزیکی برای [توضیح] ناهمگونی پدیده‌های سامانه خورشید فراهم می‌کند؛ از جمله اینکه چرا ستارگان پس از میانه عمر، به همان سرعت سنین جوانی خود نمی‌چرخند. از دست رفتن رابطه ژیروکرونولوژی ستاره‌ای و یافته‌های اخیر نشان می‌دهند که خورشید احتمالا به سوی آینده‌ای با فعالیت مغناطیسی کمتر پیش می‌رود.»
دانشمندان بر این باورند که این یافته‌ها می‌تواند وجود دوره‌های کم‌فعالیت در تاریخ اخیر خورشید را توضیح دهد و به شرح وجود دوره‌هایی از جمله «کمینه ماندر» (Maunder Minimum) در حدود سال‌های ۱۶۴۵ تا ۱۷۱۵ (که طی آن فقط تعداد خیلی کمی لکه خورشیدی مشاهده شد) یاری رساند. این یافته‌ها همچنین می‌تواند به پیش‌بینی آینده درازمدت احتمالی همسایه ستاره‌ای ما نیز کمک کند.
© The Independent
