علاقه‌مندان و تماشاگرانی که رقابت‌‌های ژیمناستیک المپیک توکیو را دنبال کرده‌اند، از مهارت و قدرت ورزشی به نمایش گذاشته شده، به هیجان می‌آیند.

آنان شاید در کنار میله‌های پارالل در محل رقابت ژیمناست‌های مرد، متوجه حضور شیئی غیرمعمول هم شده باشند.

ژیمناست‌های مرد برای افزایش خاصیت چسبندگی و تقویت اتصال دست‌‌هایشان به میله‌های پارالل از عسل استفاده می‌کنند.

فشردن عسل کف دست، مالیدن دست‌ها به هم و بعد افزودن گچ روی آن، روشی رایج در میان ژیمناست‌ها به شمار می‌رود.

رشته پارالل در ژیمناستیک مختص مردان است و ورزشکاران زن به ندرت از عسل استفاده می‌کنند. اما زنان هنگام شرکت در بخش پارالل ناهمسطح، برای کاهش اصطکاک و تقویت قدرت دست خود در گرفتن میله‌های پارالل از ترکیب آب و گچ استفاده می‌کنند.

دست ژیمناست‌ها هنگام تاب خوردن بر میله‌ها عرق می‌کند و خطر اینکه نتوانند میله‌ را محکم بچسبند، تشدید می‌شود و گچ به کاهش این رطوبت کمک می‌کند.

داوران و ژیمناست‌ها در فاصله بین رقابت‌ها میله‌ها را تمیز می‌کنند تا همه کار خود را در موقعیتی یکسان آغاز کنند و استفاده از مواد چسبنده که در ورزش‌هایی چون بیسبال قدغن است، در ژیمناستیک کاملا قانونی است.

بر اساس مقاله‌ سال ۲۰۱۲ وال‌ استریت‌ ژورنال، برای این کار از مواد دیگری چون شربت، کوکاکولا، پاستیل خرسی ذوب‌شده و آبجو نیز استفاده می‌شود.

سم میکولاک، ژیمناست تیم آمریکایی که تاکنون سه بار در مسابقات المپیک شرکت کرده، یکی از افرادی است که از عسل استفاده می‌کنند و دونوتان بیلی، ورزشکاری که ۹ بار در تیم ملی آمریکا حضور یافته، به نشریه نیویورک تایمز گفته است که بدون عسل مسابقه نمی‌دهد.

او گفت:‌ «فکر می‌کنم برای من بیشتر جنبه روانی دارد. احساس می‌کنم که اگر به دستم عسل نزنم، همه چیز خراب خواهد شد.»

جاناتان هورتون، که اکنون بازنشسته شده است، نیز از طرفداران جدی استفاده از عسل بود.

او گفته است:‌ «نمی‌دانم چرا این کار جواب می‌دهد اما همیشه با این روش توانسته‌ام قدرت دست‌هایم در گرفتن میله را افزایش دهم. من سعی کردم آن را کنار بگذارم اما درجا دستم روی میله سر خورد.»