هواپیمای مسافری، که در مواقع عادی انسان‌ها را چنان عالی به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند، برای کسانی که از ما متنفرند نیز غنیمت است.

تروریست‌ها می‌دانند که حمله به هواپیما‌ــ و انتقال آن هراس به سراسر جهان‌ــ در لحظه‌ای رویا را به یاس تبدیل خواهد کرد.

این امر با بمب‌گذاری پرواز ۱۰۳ پان‌آمریکن ثابت شد، هواپیمای بزرگی که چهار روز پیش از کریسمس ۱۹۸۸ در لاکربی سقوط کرد. مواد منفجره در ساکی در قسمت بار این بویینگ ۷۴۷ پنهان شده بود، اما متعلق به هیچ‌یک از مسافران هواپیما نبود.

بلافاصله پس از این حمله، شرکت‌های هواپیمایی روند تطبیق چمدان‌ با مسافران را آغاز کردند‌ــ اگر صاحب چمدان وقتی که باید دم گیت باشد، در بخش فروشگاه‌های معاف از گمرک فرودگاه بچرخد و وقت‌گذرانی کند، چمدانش را از قسمت بار هواپیما خارج می‌کنند.

این روند تا امروز کمابیش همچنان ادامه دارد، همراه با این اطلاعیه که اکنون آشناست: «مسافران محترم، به‌دلیل تخلیه بار مسافری که غیبت دارد، پرواز با چند دقیقه تاخیر از زمین بلند می‌شود.»

تا حمله ۱۱ سپتامبر، تصور بر این بود تروریست‌هایی که دست به قتل‌عام می‌زنند حاضر نخواهند بود خودشان نیز در چنین حمله‌ای بمیرند.

ویرانی که در آن صبح درخشان ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در نیویورک، واشنگتن و پنسیلوانیا به بار آمد، با سوءاستفاده از آن تصور بود‌ــ و معافیت عجیبی که اجازه می‌داد اشیای تیز از بازرسی‌های امنیتی فرودگاه رد شود، هرچند در دست کسانی با قلبی مملو نفرت از جهان به‌اندازه سلاح گرم مرگبار است.

بیست سال گذشته و اندوه عزیزان حدود ۳۰۰۰ قربانی بی‌حساب بوده است.  

در پی فرو ریختن برج‌های دوقلوی مرکز تجارت جهانی، بسیاری از ما که با حوزه سفر سروکار داشتیم پیش‌بینی کردیم که سوار شدن به هواپیما دیگر بخش راحت روال عادی سفر میلیون‌ها نفر نخواهد بود. منتظر ماندیم تا ببینیم آیا پرواز‌ــ با تقویت و تشدید تمهیدهای امنیتی برای جلوگیری از حمله مجدد‌ــ کاری نادر و نگران‌کننده خواهد شد.

فعالیت صنعت هواپیمایی در آمریکا فقط دو روز متوقف شد. وقتی بازگشت، تجربه فرودگاه به مجموعه‌ ناخوشایندی از موانع تبدیل شد که پیش‌بینی می‌کرد هرگونه حرکت مشکوکی از مسافر سر بزند. در بریتانیا و اروپا،  و همین‌طور آمریکای شمالی، اقدام‌های امنیتی تشدید شد‌ــ و در مورد محتوای جیب‌ها و چمدان‌های مسافران همچنان باقی مانده و در پی طرح بمب‌گذاری ناموفق سال ۲۰۰۶، «قانون مایعات» همچنان به قوت خود برقرار است.

تا هفته‌ها پس از حمله ۱۱ سپتامبر، شمار مسافران هواپیماها به‌شدت پایین بود‌ــ  شرکت‌های هواپیمایی «تراز اولی» مانند سابنا، سوییس ایر و انست استرالیا به‌دلیل قطع نقدینگی، از بازار خارج شدند. اما یک شرکت هواپیمایی برخلاف روند عمل کرد: رایان ایر.

قیمت بلیت کاهش پیدا کرد و به ۱۰ پوند رسید، که باعث اندکی هجوم جمعیت به فرودگاه استنستد شد‌ــ و نشان داد که نسیم تخفیف می‌تواند بر رکود و تردید غلبه کند. و مایکل اولری، مدیرعامل رایان ایر، را راهی خرید کرد.

رایان‌ ایر کارزارش برای تسلط بر صنعت هواپیمایی ارزان اروپا را در ژانویه ۲۰۰۲ آغاز کرد. با کوچک‌تر شدن و تعطیلی شرکت‌های هواپیمایی، تقاضا برای هواپیماهای جدید ناچیز بود‌ــ تا اینکه رئیس این شرکت هواپیمایی ایرلندی با قیمت پایینی که بی‌سابقه بود، ۱۰۰ هواپیمای بویینگ ۷۳۷ نو با امکان افزایش ۵۰ فروند دیگر، سفارش داد.  

طولی نکشید که ارزش سرمایه بازار رایان ایر از بریتیش ایرویز و امریکن ایرلاینز پیشی گرفت. دنیا تغییر کرده بود، اما نه به آن صورتی که ما انتظار داشتیم.