مصاحبه باورنکردنی با رئیسی

- بعله. سفری بود به تاجیکستان که بنده رفتم.

-چی؟

-بعله. انگیزه بود، سفر بود، مسافرت به تاجیکستان بود.

- بله بود.

-بله به دلیل این کنفرانس اتفاقاً عده دیگری هم آمده بودند، چونکه سالن بزرگ بود. دور تا دور صندلی. عکسش هست. بنده هم چند تا سلفی از خودم گرفتم اما بغل دستیم افتاد.

-شانگوی، شاگنای، هایشاینگ، یک همچین چیزی بود. اسم عجیبی داشت. ولی کنفرانس بزرگی بود. کوکاکولای مجانی هم می‌دادند.

-بعله. استراحتی بود. همراهان من البته یک چرتی زدند، فیلمش هست. ولی بنده مجبور بودم نطقم را بخوانم. نطق خوبی نوشته بودند، لغت سختی نداشت.

-بعله.

-نطق یا کنفرانس؟

-درباره کنفرانس.

-راجع به همین نطق. یعنی ما باید اقتصاد زمینه‌سازی را برای زمینه اقتصاد بسازیم که با متفاوت‌هایی که هست تفاوت نداشته باشد.

-بعله.

-عرض کردم بعله.

-سفر رسمی خیر.

-نه خیر، فکر نمی‌کنم. یادم نمیاد. اگر هم بوده دکترا مکترا در کار نبوده.

-چند شنبه؟

-بعله قرار بود از دوشنبه به بعد روزی یک دکترا به بنده بدهند که زیاد نماندم. ولی جمعه یکی دادند، با اینکه دانشگاه تعطیل بود. مال سه‌شنبه هم معلوم نشد چی شد.

-بعله.

-بفرمایم؟ به بنده دکترا دادند با یک مانتو. گمانم زنانه بود. ملیحه دوزی داشت.

-بله دوزی داشت حالا ملیحه یا ملیله‌اش را دقت نکردم.

-هرچی بود، گران حساب کردند با ما.

-پس ماچ گرفتند؟

-علوم.

-علوم دکترا. بُنچاقِشم دادند.

-همون بُنچاق. ورقه مالکیت. که کسی دیگر ادعا نکند.

-نه خیر. بنده البته از بچگی به پزشکی علاقه داشتم.

-کدام برنامه.

-همین‌که دادند؟

-همان هفته اول که بنده با رأی اکثریت ملت انتخاب شدم و رئیس‌جمهور شدم از سفارت تاجیکستان اندازه شانه و دور سینه و بی‌ادبی است دور باسن بنده را استفسار کردند بطور رسمی. البته ما فقط دور سینه و شانه را دادیم، باسن را از نظر شرعی ندادیم. رهبری فرمودند ناموسی است، ولی آن‌ها منظورشان فقط مانتو بود، نظر بدی نداشتند.

-هیچی، ولی بسیار مشعوف بودم. در دلم می‌گفتم مهرعلیزاده که می‌گفتی این فقط شش کلاس سواد دارد، بیا ببین بدبخت.

-بعله، به حامد کرزای دوم داده بودند.

-نخیر، مَرد بود. اشرف نبود. رئیس‌جمهور افغانستان بود. اتفاقاً من گفتم حالا که او فرار کرده دکترایش را بگیرند بدهند به من، برای اینکه همیشه دوتا دکترا، بهتر از یک دکتراست. گفتند عملی نیست. عرض کردم اقلاً مانتوش را بدهند که من بپوشم مال خودم را بدهم به مقام معظم رهبری، قبول نکردند. گفتم زاپاس هم ندارید؟، معنیش را نفهمیدند.

-بعله، هرچی داریم از این لباس داریم. آن مانتو را هم از این لباس داریم. این لباس طلبگی شپش‌هایش هم برای ما مقدس است. ما در حوزه که مسابقه می‌گذاشتیم که چه کسی بیشتر در لباسش شپش دارد بنده همیشه برنده دوم می‌شدم.

-مقام اول مال خود شپش‌ها بود.

-من آن جوان‌ها را که می‌دیدم، خیلی دلم سوخت. جوانی کجائی که یادت بخیر. یاد دهه شصت افتادم، دیدم این‌ها دارند جوان جوان حیف می‌شوند کسی اعدامشان نمی‌کند. خیلی دلم سوخت.

-خوب بود. بیشترشان سراغ تَتَلّو را از بنده می‌گرفتند.

-بعله، البته دوره قبل بود. او خودش را کاندیدای ریاست جمهوری کرده بود، آمد با بنده عکس گرفت که انتخاب شود، خودش که انتخاب نشد هیچ، رأی بنده را هم خراب کرد.

-عضو چی؟

-البته زیاد برایم تازگی نداشت، چون سال‌ها عضو هیئت مرگ بودم.

-در هیئت علمی، یعنی علم هیئت، مثل هیئت عزاداران اباعبدالله، یا هیئت‌های دیگر.

-نشست کجا؟

-نه خیر. در نشست شرکت نکردم، ایستاده بودم.

 -پای پله‌ها ایستادم فیلم گرفتیم فرستادیم خیلی هم بهتر شد برای اینکه چند بار گفتند دوباره بخوانید، اشتباه شده.

-اشتباه فیلم‌برداری. گفتند دوربین تُپُق میزند! بنده که از مسائل فنی سردرنمیاورم. هی بنده خواندم، هی دوباره گرفتند. سه تا فیلم‌بردار کشیک داشتیم. آن‌قدر خواندم تا ظاهراً دوربین درست شد. البته کسی که نوشته بود هم خطش خوانا نبود.

-بله ماشین کرده بودند ولی باز هم خواندنش سخت بود. مطالب مهمی داشت که باید می‌خواندم و باید خنده‌ام نمی‌گرفت. البته بنده در عمرم هیچ‌وقت نخندیده‌ام.

-نخیر، باید از حلقوم خودم باشد.

-به همه نکات.

-مثلا به همه نکات.

-از قبیل همه نکات. حتی به بعضی نکات که از قبیل نبود هم اشاره کردم.

-بعضی‌ها شایع کردند که بنده ترسیدم به عنوان جنایتکار بنده را بگیرند ولی بنده قبلا اعلام کرده بودم به خاطر جنایت‌های دهه شصت باید به بنده جایزه بدهند. بنابراین ربطی ندارد.

-عرض کردم فرستادم به سازمان ملل.

-دانش آموزان مدارس برای ادامه تحصیل به تحصیل خود ادامه بدهند تا بتوانند بیشتر تحصیل کنند و درس بخوانند که تحصیل خود را جدی بگیرند و برای موفقیت در زندگی، درس خود را تا کلاس شیش حتماً بخوانند. والسلام علیکم.