در روزهای اخیر و همزمان با انتشار خبرهایی در مورد افزایش میزان فقر، بیکاری و گرسنگی در افغانستان، عکسی از نظر محمدی، استاد دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه کابل، در رسانه‌های اجتماعی دست‌به‌دست می‌شود که او را در حال فروش موز کنار خیابانی در کابل نشان می‌دهد.
نظر محمدی در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی، در مورد اینکه چگونه به فروش میوه و کار در خیابان روی آورده، صحبت کرده است. او می‌گوید که فقط دو روز توانسته به کار جدیدش به عنوان فروشنده میوه ادامه دهد چون در همین دو روز دریافته است که از این کار نمی‌توان مبلغی به دست آورد که نیازمندی‌های ابتدایی یک خانواده را تامین کند. محمدی می‌گوید: «اوضاع مردم آن‌قدر خوب نیست که میوه بخورند.»
نظرمحمدی در سال ۲۰۱۶، در مقطع کارشناسی ارشد گریم در سینما، تئاتر و تلویزیون از آکادمی ملی هنر قزاقستان، فارغ‌التحصیل شد. او از سال ۲۰۱۱ در بخش تکنیک دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه کابل کار می‌کرد و با گذراندن مقطع کارشناسی ارشد، کارش را به عنوان استاد در این دانشکده آغاز کرد.
پس از فروپاشی دولت افغانستان، محمدی و همکارانش در دانشگاه کابل حقوق ماهانه خود را دریافت نکرده‌اند و سرنوشت کارشان نیز مبهم است. آقای محمدی مانند میلیون‌ها افغان دیگر، منبع درآمد خود را از دست داده و برای سیر کردن شکم اعضای خانواده‌اش به هر دری می‌زند. او دو ماه منتظر ماند تا شاید دوباره به کار در دانشگاه کابل بازگردد اما دانشگاه همچنان تعطیل است و شنیدن این سخن از زبان سخنگوی طالبان که گفته بود «هنرمندان برای ادامه زندگی در افغانستان شغل دیگری انتخاب کنند»، ناامیدی او به آینده را بیشتر کرده است. محمدی می‌گوید: «من در رشته گریم در سینما، تئاتر و تلویزیون تخصص دارم و امیدوارم کار و فعالیت در این عرصه‌ها ممنوع نشود؛ چون در غیر این صورت من مجبور می‌شوم همچنان به کارهای شاق در خیابان ادامه دهم.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
با گذشت بیش از دو ماه، وقتی همچنان امیدی به بازگشایی دانشگاه وجود نداشت، نظر محمدی از برادرش کمک خواست تا امکان کار کردن او در خیابان به عنوان فروشنده میوه را فراهم کند. به گفته آقای محمدی، یکی از برادرانش در این شغل است و بنابراین او هم یک چرخ میوه‌فروشی را پر از موز کرد و کنار خیابان نشست تا با فروش میوه، درآمدی داشته باشد اما پس از دو روز کار کنار خیابان، به دلیل نبود مشتری و نداشتن تجربه برای رقابت با بقیه میوه‌فروش‌ها، از اینکه بتواند از طریق این شغل اموراتش را بگذراند، ناامید شده است. او در مورد تجربه دو روز کار در خیابان می‌گوید: «افراد اندکی توان خرید میوه دارند. از یک‌سو من کار را بلد نبودم و از سوی دیگر مشتری وجود نداشت. کلافه شدم و این کار را رها کردم. اوضاع کار بقیه میوه‌فروش‌ها هم ناامیدکننده بود. برخی‌ها ازآن‌ها تا یک سال قبل، روزانه بیشتر از هزار افغانی از این طریق درآمد داشتند اما حالا با اینکه بیشتر کار می‌کنند، در بهترین حالت از صبح تا شام حدود ۲۵۰ تا ۵۰۰ افغانی ( دو تا پنج دلار) فروش دارند.»
این استاد دانشگاه کابل پس از ناامیدی از کار میوه‌فروشی، تلاش کرد مغازه‌ای اجاره کند و وسایل دست‌دوم بفروشد اما تاکنون جای مناسب برای این کار را نیافته است. محمدی گفت: « با یکی دیگر از همکاران دانشگاهی‌ام تلاش کردیم یک مغازه مشترک بگیریم و وسایل دست‌دوم بفروشیم اما تاکنون موفق نشدیم، چون پول هردوی ما برای اجازه مغازه و خرید وسایل کافی نیست.»
ظاهرا امیدی به بهبود اوضاع نیست و فرصت‌های شغلی برای افراد تحصیلکرده و بی‌سواد کم شده است. نظر محمدی وضعیت خود را نمونه‌ای از زندگی میلیون‌ها انسانی می‌داند که در ورطه فقر و بیچارگی گسترده گیر کرده‌اند و به هر سمتی که دست دراز می‌کنند، بیشتر ناامید می‌شوند.
برنامه توسعه و پیشرفت سازمان ملل متحد (UNDP) اعلام کرده است که تا پایان سال ۲۰۲۱، ۹۷ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر خواهند رفت و اوضاع معیشتی مردم بدتر از حالا خواهد شد. این سازمان از کشورهای جهان خواسته است تا با کمک به مردم افغانستان، از وقوع فاجعه انسانی جلوگیری کنند. قبل از این، سازمان جهانی غذا اعلام کرده بود که برای جلوگیری از فاجعه انسانی، به ۲۰۰ میلیون دلار کمک فوری نیاز است تا برای افراد و خانواده‌های در معرض خطر در افغانستان، موادغذایی تهیه شود. یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های سازمان ملل و نهادهای مددرسان، فصل زمستان است که همواره شیوع بیماری‌های فصلی، بسته شدن راه‌ها و بالا رفتن قیمت موادغذایی را در افغانستان به دنبال دارد.
