مهندسان در جریان دستاوردی که می‌تواند [صنعت] پروازهای فضایی را دگرگون کند، فضاپیمایی را که با سوخت یُدی حرکت می‌کند، با موفقیت آزمایش کردند. فضاپیماهایی که در حال حاضر از نیروی پیش‌رانش الکتریکی بهره می‌گیرند، معمولا از زنون استفاده می‌کنند اما زنون گران و کمیاب و ذخیره آن دشوار است. از این رو، صنعت فضایی به نیروی محرکه‌ای نیاز دارد که آن را با زنون جایگزین کند و به غلبه بر این مشکلات یاری برساند. یک امکان یُد است.
ید ارزان‌تر است و ساده‌تر پیدا می‌شود و می‌توان آن را به شکل جامد ذخیره کرد. همچنین در جریان استفاده در آزمایش‌های روی زمین مشخص شده است که یُد بازدهی بیشتری دارد. با این همه، تاکنون هیچ فضاپیمایی که کاملا با سامانه پیش‌رانش الکتریکی با استفاده از ید حرکت کند، وجود نداشته است.
با این حال مهندسان در یک آزمایش جدید توانستند از چنین فضاپیمایی به شکل یک ماهواره کوچک در مدار بالای زمین استفاده کنند. طرز کار این پیش‌رانش جدید روی یک ماهواره ۲۰ کیلوگرمی نشان داده شد که یک سال پیش پرتاب شد و روش حرکت آن نیز بعدا با استفاده از اطلاعات ردیابی ماهواره‌ای تایید شد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
دانشمندان دریافتند که [سوخت] یُد نه تنها کار کرد، بلکه عمکرد آن در فضا از زنون نیز کارامدتر بود. این پژوهش با عنوان «نمایش طرز کار یک سامانه پیش‌رانش الکتریکی در مدار» که گزارش آن در این مطالعه جدید آمده، امروز(چهارشنبه) در مجله «نیچر» (Nature) منتشر شده است.
دانشمندانی همچون ایگور لوشنکو و کاترینا بازاکا در مقاله ضمیمه اظهار داشتند که این یافته‌ها می‌تواند در استفاده از ماهواره‌های کوچک «تغییر و تحولات بزرگی» ایجاد کند.
در سال‌های گذشته، چنین ماهواره‌های کوچکی به بخش مهمی از کاوش‌ها و پروژه‌های فضایی تبدیل شده‌اند و در حالی که در سال ۲۰۱۹ تعداد آن‌ها به ۳۸۹ عدد رسید، در ۲۰۲۰ ، یک هزار و ۲۰۲ تا از آن‌ها در مدار قرار داده شدند.
پیش‌بینی می‌شود که تعداد آن‌ها در سال‌های آینده حتی بیش از این افزایش پیدا کند. اسپیس‌اکس به‌تنهایی امیدوار است که ۴۲هزار ماهواره را در مدار قرار دهد تا بتواند سامانه اینترنت فضایی استارلینک خود را پوشش دهد و چنین تغییراتی در پیش‌رانش [ماهواره‌ها] می‌تواند قیمت چنین پروژه‌هایی را به‌شدت کم کند.
این شبکه گسترده ماهواره‌ها در صورتی که بتواند به شکل صورت فلکی ماهواره‌ای حرکت کند، ایمن‌تر و سریع‌تر خواهد شد. لیکن جابه‌جا کردن آن‌ها به چنین صورت فلکی ماهواره‌ای به موتورهای نصب شده روی ماهواره‌ها متکی است و این موتورها تاکنون به‌صورت عمده به زنون وابسته بوده‌اند.
این سامانه‌ها می‌توانند به سایر پروژه‌ها نیز کمک کنند. مهندسان امیدوارند در آینده بتوانند تجهیزاتی در فضا بسازند تا از مزایای اثر گرانش صفر استفاده کنند و در صورتی که این محصول بتواند به طور کارامدتری به مدار برود و به زمین بازگردد، می توانند این کار را به‌مراتب ارزان‌تر از این‌ها انجام دهند.
با این حال یُد نیز مشکلات خود را دارد که باید پیش از اینکه این فناوری رونق بگیرد به آن توجه شود. برای مثال، یُد خورنده است و از این رو نه تنها به موتور فضاپیمای خود بلکه ممکن است به سایر ماهواره‌ها نیز آسیب برساند.
© The Independent
