پناهجویانی که در سرمایی شدید در اردوگاه دانکرک زندگی می‌کنند، تنها چند روز پس از غرق شدن ۲۷ نفر در هنگام عبور از کانال مانش می‌پرسند چرا بریتانیا برای کمک به آن‌ها اقدامات بیشتری انجام نمی‌دهد. مردمی که چادرهایشان ردیف به‌ردیف کنار راه‌آهن متروکه‌ای در گراند سانت در شمال فرانسه برپا شده است در گفتگو با ایندیپندنت گفتند: آرزویی جز زندگی امن‌ در بریتانیا ندارند. برخی حتی چندین بار سعی کرده‌اند از کانال مانش عبور کنند، اما خرابی قایق یا ممانعت پلیس سبب شده است که ناامید به فرانسه بازگردند.

پس از غرق شدن کشتی پناهجویان در اوایل این هفته که دست‌کم سه کودک در میان قربانیان آن بود، درخواست‌ها برای برقراری مسیرهای ایمن به بریتانیا، دوباره اوج گرفته است.

روز جمعه (۵ آذر) مرد جوانی اهل کردستان عراق و ساکن اردوگاه دانکرک هم همین درخواست را مطرح کرد. او که اسیر نام دارد می‌گوید: «چرا بریتانیا این افراد را نمی‌پذیرد؟ تنها در این صورت است که جانشان را از دست نخواهند داد. اگر بریتانیا به این افراد راه بدهد، همه زنده می‌مانند و زندگی امنی خواهند داشت.» این جوان ۲۲ ساله پرسید این افراد در تقلای رسیدن به سواحل انگلستان هستند، چرا بریتانیا اتوبوس یا پروازی ترتیب نمی‌دهد تا به آن‌ها کمک کند. او قبلا سه بار تلاش کرده است که از کانال مانش عبور کند، بار اول قایقش ایراد پیدا کرد، بار دوم موتور قایق از کار افتاد و بار سوم پلیس آن‌ها را برگرداند؛ اما اسیر که در پی رفتن  به بریتانیا است، می‌خواهد در زمان مناسب دوباره تلاش کند، زیرا برادرش ساکن آنجاست و خودش هم‌ زبان انگلیسی می‌داند. 

او در مصاحبه با ایندیپندنت گفت: «نمی‌دانم این چگونه زندگی کردنی است. این زندگی نیست.» چادر او نزدیک به انتهای اردوگاه قرار دارد و دو کیسه‌خواب یکی برای خودش و دیگری برای دوستش دارد. آن‌ها شمعی در لیوان روشن می‌کنند تا در سرمای شدید بیرون خود را گرم کنند. هر دو از کردستان عراق آمده‌اند. اسیر می‌گوید زیر بمباران دائمی زندگی می‌کردند، برادرش کشته شد و مغازه‌اش هم نابود شد. او گفت: «در ۲۲ سال عمرم، روز خوشی در وطن خودم ندیدم.»

یک نوجوان ۱۵ ساله اهل عراق نیز در مصاحبه با  ایندیپندنت گفت به‌ناچار از وطنش  فرار ‌کرده است، چون زندگی در آنجا «خطرناک» بود. این نوجوان می‌گوید پدرش را شبه‌نظامیان اسلامی داعش کشتند، سایر خویشاوندانش در عراق به‌سر می‌برند، اما در امان نیستند. این پسر که نخواست نامش فاش شود، گفت شرایط زندگی در اردوگاه «بسیار بد» است و هوا خیلی سرد است. او ‌پرسید: «چرا بریتانیا به ما کمک نمی‌کند؟»

کارکنان خیریه می‌گویند وسعت اردوگاه دانکرک نسبت به هفته پیش که برپا شد، افزایش یافته است زیرا اردوگاه بزرگی در همان نزدیکی که حدود ۱۰۰۰ مهاجر را در خود جای داده بود، منحل شد. متیو کراولینگ، مددکار، در مصاحبه با ایندیپندنت گفت «شرایط مسخره‌ای» است که «مردم کنار ریل راه‌آهن در چادر بخوابند.» او افزود «اکنون هوا هم به‌شدت رو به‌سردی می‌رود.» پیش‌تر گروهی از مهاجران نیز که از باران به زیر سقف پارکینگی در آن حوالی پناه برده بودند در گفتگو با ایندیپندنت گفتند: می‌خواهند تا وقتی هوا بهتر شود منتظر بمانند و بعد با قایق از کانال عبور کنند، اما اگر خیلی طول بکشد تا هوا بهتر شود زودتر دست به‌کار خواهند شد، حتی اگر جانشان به خطر بیفتد.

روز جمعه ۵ آذر، عمر ۲۸ ساله ساکن اردوگاه دانکرک گفت تا آن روز سه بار با قایق سعی کرده است از کانال عبور کند و هر بار آب وارد قایق شده است و مجبور به بازگشت شده‌اند. او گفت عبور با قایق «بسیار خطرناک» است به همین دلیل حالا دارد به رفتن با کامیون به انگلستان فکر می‌کند. مهاجران اردوگاه کاله در همان نزدیکی روز پنج‌شنبه ۴ آذر گفتند: سعی کرده‌اند شمال فرانسه را ترک کنند، اما انجام این کار اغلب سخت است و پلیس جلوگیری می‌کند.

راکان اهل کردستان عراق در گفتگو با ایندیپندنت گفت دو روز پیش سوار بر قایقی در کانال مانش سرگردان بود، یعنی همان روزی که ۲۷ نفر بر اثر غرق شدن قایق جان باختند. راکان گفت وقتی سوار بر قایق می‌خواستند از کانال عبور کنند، موتور قایق خراب شد و آن‌ها پنج ساعت وسط دریا سرگردان بودند. سرانجام پلیس فرانسه قایق او را به ساحل باز‌گرداند. این مرد ۲۵ ساله که خویشاوندان بسیاری در بریتانیا دارد گفت: «جایی ندارم، هیچ‌چیز ندارم. می‌خواهم به بریتانیا بروم.»