صحبت‌های یک مادر دندان‌پزشک در مورد این که چرا از بوسیدن لب‌های کودکش خودداری می‌کند انعکاس بسیار گسترده‌ای در پلتفرم «تیک‌تاک» داشت.

دکتر جویس کانگ، رئیس مرکز دندان‌پزشکی اورنج اند مگنولیا (Orange and Magnolia) در ناحیه کوستا مسا در کالیفرنیا، از این پلتفرم شبکه‌های اجتماعی برای ارائه توصیه‌هایی استفاده کرد که به گفته او به سلامت کودکان کمک می‌کند.

پژوهش پیشین دکتر کانگ نشان می‌دهد که او در مقایسه با همکارانش، حامل مقدار بیشتری باکتری عامل پوسیدگی دندان است که ممکن است به کودکش منتقل شود.

او در ویدئویی در پلتفرم تیک‌تاک که بیش از ۲.۴ میلیون بازدیدکننده داشته است، می‌گوید: «باکتری‌ها می‌توانند از طریق آب دهان به دیگران منتقل شوند و این انتقال در کودکان بیشتر از بزرگ‌سالان است.»

«کودکان معمولا با باکتری‌هایی که عامل پوسیدگی دندان هستند متولد نمی‌شوند. این باکتری‌ها در مراحل اولیه رشد از طریق بوسه یا استفاده مشترک از قاشق و چنگال دیگران به آن‌ها منتقل می‌شود. از چهار سالگی به بعد، زیست‌بوم دهان کودکان رشد کافی یافته است و می‌تواند در جریان انتقال باکتری‌های بزاق، مقاومت بیشتری از خود نشان دهد.»

یک گروه باکتری موسوم به «استرپتوکوک موتانس» از شکر مواد غذایی مصرفی تغذیه می‌کنند. این باکتری‌ها از خود اسید ترشح می‌کنند. در تئوری، نوزادان و کودکان کم‌سن که این باکتری را ندارند و شکر هم مصرف نمی‌کنند، باید کمتر در معرض خطر پوسیدگی دندان باشند.

این دندان‌پزشک غذای پسر کوچکش را نمی‌چشد، از همان لیوان او آب نمی‌نوشد، قاشق و چنگال او را استفاده نمی‌کند، و البته به او غذاهای پرشکر هم نمی‌دهد.

دکتر کانگ می‌گوید: «البته راه‌های بسیار دیگری جز بوسیدن هم برای انتقال غیرعمد باکتری وجود دارد. می‌خواهم حداکثر شانس را به او بدهم که باکتری‌های عامل پوسیدگی دندان را از من نگیرد.»

این نظریه در مورد دو نفری نیز که ممکن است غذایی را به اشتراک مصرف کنند، اما یکی- به‌رغم نظافت دندان‌ها- بیش از دیگری دچار پوسیدگی دندان است، صادق است.

دکتر کانگ می‌گوید: «برخی از مردم به‌رغم مراقبت بهداشتی مناسب از دندان‌هایشان، بیشتر دچار کرم‌خوردگی می‌شوند. این بدان دلیل است که ما مثل هم نیستیم. در افرادی که دچار پوسیدگی دندان هستند، عوامل دیگری جز بهداشت دهان و دندان، از جمله باکتری و ژن، نیز در کارند.»