هنگامی‌که در سال ۲۰۲۰ برای نخستین بار «امیلی در پاریس» پخش شد با دوستی که ساکن این شهر است تماس گرفتم تا در تعجب و سردرگمی من شریک شود. با خنده گفت «می‌دانم! می‌دانم! یک پاریس وودی آلن داشتیم، این هم پاریس نتفلیکس است»

 تنها من و دوستم پاریس‌نشینم این‌طور فکر نمی‌کردیم. فصل اول «امیلی در پاریس» که درباره یک مدیر بازاریابی بیست‌وچندساله از شیکاگو است که به پاریس نقل‌مکان و همه را دیوانه خودش کرده، با امتیاز ۶۳٪ در رده‌بندی گوجه گندیده (Rotten Tomatoes) رتبه ۵۶ گرفت.

اما اتفاق عجیبی در جریان بود. ۵۸ میلیون نفر در ۲۸ روز ابتدایی پخش آن در نتفلیکس این کمدی رمانتیک را تماشا کردند. تعجبی نداشت که نتفلیکس بلافاصله دست‌به‌کار ساخت دومین فصل این مجموعه تلویزیونی شد.

اما حالا که فصل دوم پخش ‌شده، نقدهای منفی بیشتری هم درباره امیلی نوشته‌اند؛ اما همین مجموعه تلویزیونی که «مردم آن را دوست ندارند» دو روز مانده به کریسمس در رتبه دوم ۱۰ اثر برتر نتفلیکس قرار دارد. کدام را باور کنیم: موفقیت خیره‌کننده در جذب مخاطب یا نقدهای منفی؟

خلاصه فصل دوم بدون اینکه داستان را لو بدهم از این قرار است: «امیلی که اکنون بیشتر در زندگی خود در پاریس جا افتاده است، در یافتن مسیر خود در شهر بهتر می‌شود، اما همچنان با طبیعت خاص زندگی فرانسوی دست و پنجه نرم می‌کند. امیلی پس‌ازاینکه خود را در یک مثلث عشقی با همسایه (گابریل) و اولین دوست واقعی فرانسوی‌اش (کامیل) یافت، مصمم است که روی کار خود که روزبه‌روز پیچیده‌تر می‌شود، تمرکز کند. در کلاس فرانسه امیلی با یک غیر فرانسوی دیگر آشنا می‌شود که او را هم خشمگین و هم شیفته می‌کند.»

راز موفقیت امیلی چیست؟

«امیلی در پاریس» یک فرار ناب از واقعیت است. یادتان هست چه زمانی نمایش امیلی شروع شد؟ جهان در تصرف همه‌گیری کرونا بود و هنوز خبری از واکسیناسیون عمومی در میان نبود. اوضاع به آنجا رسیده بود که رئیس‌جمهور ایالات‌متحده و همسرش هم مبتلا شده بودند.

در آن روزهای تاریک ناگهان ما با امیلی آشنا شدیم. دختر شوخ و شنگ آمریکایی، در پاریس رویایی که هیچ کس ماسک به صورت نداشت از همه دل می‌برد.

«امیلی در پاریس» نمایشی شاداب از یک کمد لباس سخاوتمند بود که هر روز معجزه‌وار لباس جدیدی را تن امیلی می‌کرد تا جلوی چشم ما که از قرنطینه‌های پشت سر هم خسته شده بودیم سر کار برود و وقت ناهار با همکارانش شراب بنوشد.

لیلی کالینز بازیگر نقش امیلی را هر بار در یک پوشش جدید می‌بینیم. چه پاریسی‌ها آن ریخت را پاریسی بدانند یا نه اما نور و رنگ و لبخند گل‌وگشاد امیلی پول را به جیب نتفلیکس سرازیر کرد و هر روز تعداد بیشتری آن را تماشا می‌کردند.

 دوستداران مد و فشن که با دیدن نام درن استار منتظر محصولی در حد و اندازه «سکس و شهر» بودند هم نا امید شدند. شاید یکی از دلایل نقدهای منفی هم همین نام‌های بزرگی بود که انتظارات را از این مجموعه تلویزیونی بسیار بالا برده بود.

امیلی را باید در  قواره خودش دید و او را با کری برادشاو (سارا جسیکا پارکر) مقایسه نکرد.  انگار که با دوستانتان به یک بوتیک شوخ‌وشنگ سرزده‌اید. از دیدن کیف سیاه و طلایی والنتینو و کت شانه پهن بالمین لذت ببرید. پیراهن‌های روتیت، بالمین، والنتینو و کیف‌های راجر ویور، مارک کراس را در صحنه پاریس رویایی ببینید. اگر خواستید شبیه امیلی لباس بپوشید ولی از آن کمد جادویی در خانه شما پیدا نمی‌شود می‌توانید مشابه آن‌ها را با قیمت مناسب‌تر در فروشگاه‌های زارا پیدا کنید.

اما هرقدر هم که عینک خوش‌بینی و سهل گیری به چشم بزنیم، بازهم نمی‌شود چشم روی بعضی عیب‌ها بست. همه می‌دانند فرانسه یکی از چند فرهنگی‌ترین کشورهای جهان است. قدم زدن در خیابان‌های پاریس مانند زندگی کردن در راهروهای سازمان ملل است. همین‌طور بخش قابل‌توجهی از فرانسوی‌ها رگ و ریشه‌ای آفریقایی دارند. بااین‌حال پاریسی که امیلی در آن زندگی می‌کند زیادی «سفید» است. شاید برای همین در مجموعه جدید تلاش شد که جبران شود. وارد جزئیات نمی‌شوم تا داستان را لو ندهم. شاید بهتر است خودتان فصل دوم را تماشا کنید و ببینید آیا فرانسوی‌های «امیلی در پاریس» هنوز هم ازخودراضی و از زیر کار در رو هستند و گلوی همه مردها پیش امیلی گیر می‌کند یا نه؟