در حالی که برنی سندرز و جو بایدن با یکدیگر می‌جنگیدند، الیزابت وارن می‌درخشید و جولیان کاسترو آشکارا برای پست معاون رییس جمهور درخواست داد.

بایدن در بدترین لحظه شب خود، در پاسخ به سخنان پر شور برنی سندرز در مورد سیستم بیمه‌ درمانی شانه‌های خود را بالا انداخت و گفت: «اینجا آمریکا است». این مسئله به خوبی پایان نیافت.

سومین مناظره دموکرات‌ها با سخنان جولیان کاسترو آغاز شد و با سخنان او نیز پایان یافت. هنگامی که جو بایدن کمی بیش از حد از کارهای خود در زمان رییس جمهور دموکرات قبلی صحبت کرد، وزیر سابق مسکن و توسعه شهری به جمعیت حاضر در سالن یادآوری کرد: «من هم زیر دست رییس جمهور اوباما کار کردم!»؛ کمی بعد، او اتهامی را مطرح کرد که، «بایدن در حالی که کارهای بد اوباما را نادیده می‌گیرد، می‌خواهد برای کارهای خوبی که اوباما انجام داد برای خود اعتبار کسب کند».

کاسترو در اظهارات ابتدایی خود گفت: «مشکلات ما با ترامپ شروع نشد. و با بازگشت به تفکرات پیشین آنها را حل نخواهیم کرد.» برای محکم کردن نظر خود، وی خواستار ایجاد دولت «جوان و متنوع آمریکایی» شد. و سپس یک ساعت بعد یا بیشتر، مستقیماً رو به بایدن گفت: «میراث باراک اوباما را من تکمیل خواهم کرد نه شما». در این هنگام صدای حبس شدن نفس جمعیت شنیده می شد. 

مردی که زمانی آمریکا وی را به عنوان «عمو جو» می‌شناخت، مدت زمان طولانی  روی سابقه و عملکرد خود به عنوان معاون رییس جمهور اوباما تکیه کرده است، و اکنون رقبای او شروع به از بین بردن این تکیه‌گاه کرده‌اند. هنگامی که او درباره واقعیت‌هایی صحبت می‌کرد که سعی کرده بود تا قوانین کنترل اسلحه را برقرار کند، کامیلا هریس به وی خندید و گفت: «آهای جو، به جای اینکه بگویی ما نمی‌توانیم، سعی کن بگویی ما می‌توانیم». وقتی که توسط مجری مناظره، خورخه راموس از او سوال شد که آیا قبول دارید که دولت اوباما در مسئله مهاجرت دچار «اشتباه» شده بود، برای دومین بار در شب مناظره با چالش روبرو شد و گفت: «خوب، همه چیز تغییر کرده است» و سپس پیش از اینکه راموس که کسل و خسته شده بود به او بگوید: «شما جواب این سوال را ندادید»، از موضوع بحث خارج شد. 

شاید بدترین لحظه این مناظره برای بایدن پاسخ بیملاحظه وی به احساسات پر‌شور برنی سندرز درباره سیستم بیمه‌ درمانی همگانی بود. وقتی سندرز گفت که دیگر کشورهای توسعه یافته مشابه آمریکا سیستم‌های بیمه‌ درمانی ملی خود را دارند که به خوبی کار می‌کند، در حالی که آمریکا میلیون‌ها نفر از مردم خود را بدون بیمه و نا امید به حال خود رها کرده است، بایدن شانه‌های خود را بالا انداخت و گفت: «اینجا آمریکا است». در کسری از ثانیه و در یک جمله اتفاق افتاد، اما بی پرده بود، و آنقدر به طور ناباورانه‌ای گستاخانه بود که مجبور شدم با همکاران خودم دوباره چک کنم که آیا درست شنیدم.

بایدن پیش از این در صحبت‌های اولیه رد و بدل شده دو طرفه با سندرز، طرح بیمه همگانی سندرز را به تمسخر گرفته بود، که به نظر نمی‌رسید به دنبال بازگو کردن آنها باشد؛ در حالی که بایدن اظهار می‌کرد که سندرز و وارن بودجه مورد نیاز برای حمایت از طرح بیمه سلامتی خود را پیدا نخواهند کرد، با تمسخر گفت: «آهای، بیایید یک حرف درست و حسابی بزنیم!». در رقابتی که اغلب کاندیداها به طور گسترده‌ای در حال استفاده از سیاست‌های سال ۲۰۱۶ برنی سندرز هستند، و در جایی که سیاست‌های پیشروی چپگرایانه به درستی در حال رنسانس (تولد مجدد) است، بایدن تا به حال سعی کرده است تا خود را در موقعیت یک «دست قوی» و کارشناس قابل اطمینان خبره قرار دهد. در این مناظره، او این مسئله را در یک جهت دیگر و به فاصله بسیار دوری برد. این طور به نظر آمد که او اشتیاق رای دهنگان جوان و اقدامات همردیفان با صلاحیت خود را به تمسخر گرفته است. به نظر رسید که او قادر نیست خود را با عصر جدید تطبیق دهد.

سندرز نیز، در یک وضعیت عالی قرار نداشت. در روش معمول وی، سه موضوع را برای بحث انتخاب می‌کند، تغییر آب و هوا، بیمه همگانی و «حرص و طمع و فساد» در وال استریت که در همه‌جا بر حقوق بگیران فشار وارد می‌کند، و هر سوالی را به سمت این سه موضوع بر می‌گرداند. او هر زمان که سوال، مرتبط با این موضوعات بود یا نبود این کار را انجام داد. در اظهارات پایانی خود، تقریباً همان حرف‌هایی را گفت که در اظهارات آغازین خود گفته بود، با تاکید بیشتری بر سال‌های طولانی اشتغال خود به حرفه سیاست ( این یکی از راهکار‌های نادری است که در آن با بایدن شریک است).

 تنها وقتی که از شیوه معمول خود خارج شد زمانی بود که گفت: «او هر سال به گرفتن درجه F از اتحادیه ملی اسلحه آمریکا افتخار می‌کند»، که می‌توانست تاثیر بیشتری داشته باشد اگر توسط «بتو اورورک» که در سخنانی احساسی درباره تیراندازی در منطقه خود که گفت (خب معلومه، ما AR-15 و AK-47 شما را میگیریم) خواستار توقیف و ضبط اجباری اسلحه شد، توجه همگان را از این سخن سندرز منحرف نمی‌کرد. سندرز به همان شکلی که بایدن به وضوح با چالش روبرو شد، به زحمت نیافتاد. چالش او به شکلی بود که تداوم او در ابراز ایده‌هایش باعث سقوط وی در رقابتی می‌شود که دیگران به طور پیوسته در حال پیشرفت و تغییر روش هستند.

واضح به نظر می‌رسید که کاسترو، شاید به این دلیل که خود را در موقعیت معاون رییس جمهور یک نامزد دارای رتبه بالاتر در انتخابات اصلی مانند وارن یا سندرز قرار داده است، بایدن را در تیر‌رس خود قرار داده بود. به طور آشکارا حملات غیر منتظره‌ای به بایدن می شد، که خودش به سرعت، علیه وارن و سندرز، دو تهدید بزرگ وی در این رقابت‌ها حمله می‌کرد. برنی سندرز طعمه را گرفت، به طور فزاینده‌ای  روی دفاع از سیاست‌های مترقی خود کار می‌کرد، و بایدن به تکرار سعی می‌کرد تا از اظهارات سندرز تصویری غیرعاقلانه از نظر مالی را ترسیم کند، آرمان تحقق ناپذیری که به اقتصاد آمریکا آسیب خواهد رساند. بسیاری از مردم سندرز را به خاطر شور و اشتیاقش دوست دارند، اما حرکات سر و دست و اشاره کردن‌های نا‌امید کننده وی در کنار خویشتن ‌داری حساب شده بایدن بیش از هر چیز دیگری دیده شد. شخصی که واقعاً از این مبادله نمایشی پیروز بیرون آمد، الیزابت وارن بود.

وارن که به طور عالی آماده شده بود و مطمئن نشان می‌داد، تا پیش از اینکه با لبخند و با آرامش به تکرار پیشنهادات با ثبات، جدید و به درستی فکر شده خود که بایدن در حال حمله کردن به آنها بود بپردازد، به سندرز اجازه داد تا ضربات ابتدایی بایدن را بر خود بگیرد. صحبت‌های بایدن به طور بدبینانه پایان یافت و او را در مسیر خویش گیر افتاده نشان داد، در حالی که سندرز هیجانزده بود و به حد افراط پایبند به عقیده و مرام خود ظاهر شد. الیزابت وارن در حالی که با اشاره به خانواده نظامی خود، حرفه ابتدایی خود به عنوان معلمی، و وام دهنگان درنده که « اعضاء سابق ارتش» را طعمه خود کرده‌اند نمک روایات خود را زیاد می‌کرد، قول داد: «من می‌دانم مشکل کجاست. می‌دانم چطور باید درستش کرد، و انجامش خواهم داد». این یک داستان سوسیالیسم برای طبقه متوسط آمریکا بود، و به طور نامتناسبی تشویق جمعیت تگزاسی حاضر در سالن را به خود جلب کرد.

دو نفر دیگر که قابل ذکر کردن هستند، کوری بوکر، که بالاخره زمان مناسبی از وقت تلویزیون در اختیارش گذاشته شد، و بیشتر آن را به مشکلی پرداخت که استحقاق بحث بیشتر از آنچه که در موردش انجام گرفت را داشت، همانند عدالت محیط زیستی و بیماری‌های واگیردار مسمومیت با سرب، و دیگری، اندرو یانگ هستند. یانگ که در طول چند هفته گذشته دنبالکنندگان بسیار زیادی را در شبکه‌های اجتماعی برای خود جمع کرده است، وعده یک «شگفتی بزرگ» را در مناظره داد، که بعد به اعلام این موضوع تبدیل شد که، وی کمک‌های مالی به کارزار انتخاباتی خود را برای تامین مالی طرح درآمد پایه همگانی یا ( سود سهام آزادی) برای ۱۰ خانواده در سال آینده اختصاص خواهد داد. پیت بوتیجگ در پاسخ کنایه‌آمیز خود به وی گفت: «این واقعیت دارد. من آن را به شما می‌دهم».

پیش از این مناظره، گمانه‌زنی‌های بسیار زیادی درباره اینکه وقتی الیزابت وارن و جو بایدن برای نخستین بار صحنه را با یکدیگر تقسیم می‌کنند چه اتفاقی ممکن است بیافتد، زده شده بود. حالا ما جواب خود را داریم: وارن با تکیه بر شمرده صحبت کردن و تمرکز خود بر سیاست در بالاترین رده قرار گرفت، و بایدن تسلیم بدترین انگیزه‌های خود و تبدیل به یک یادگار متکبر و مشکوک شد. در جایی که نگرانی بایدن این بود که ما باید «از قربانی شدن آمریکا به وسیله تروریسم جلوگیری کنیم»،(یک جاه طلبی به اندازه کافی عادلانه، اما چیزی که بیش از آن به جلو نخواهد رفت) وارن درباره راهکار جهانی برای از بین بردن تروریسم «با متحدان خود در اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکای جنوبی» صحبت می‌کرد. وقتی بایدن نظرش این بود که «مردم آمریکا به دنبال حق انتخاب» برای سیستم درمانی خود هستند که به آنها اجازه دهد با بیمه‌گران خصوصی قرارداد داشته باشند، وارن فقط بر لبخند بی پایان مربی بیمار خندید و گفت: «من هرگز کسی را ندیدم که شرکت بیمه‌اش را دوست داشته باشد. آنها دکتر‌های خود را دوست دارند».

مشخص بود که بایدن برای استفاده از میراث خود علیه وی آمادگی نداشت. او امروز به نیازمندی به یک نیروی مدرن شده نومیدانه می‌نگریست، و در زمان‌هایی که او به وارن و سندرز حمله می‌کرد، شاید باید کمی با آنها راحت‌تر برخورد می‌کرد. 

گذشته از همه اینها، بلیط بایدن/ وارن یا حتی بایدن/ سندرز، ممکن است راهحل‌ یکپارچه‌ای برای کشاندن دموکرات‌ها به پای صندوق رای، به اندازه‌ای که از طریق آن دونالد ترامپ را از کاخ سفید بیرون کنند، باشد. اگرچه مناظره امروز باعث شد تا من شخصاً منتظر گزینه وارن/ کاسترو باشم.

https://www.independent.co.uk