«ترجیح می دهم خودکشی کنم تا این که در آن جا باشم».

این کلمات را موکاسا به زبان می آورد، مرد همجنسگرایی از اوگاندا که  تجربه خود را در بازداشتگاه مهاجران شرح می دهد. او تنها کسی نیست که چنین احساسی دارد.

در گروه مهاجران همجنسگرا مرد و همجنس گرا زن بریتانیا(UKLGIG)، تقریبا هر روز تلفنها و ایمیلهایی از آدمهای ناامید در بازداشتگاه ها دریافت می کنیم. کسانی را که حمایتشان میکنیم و در بازداشتگاهها به ملاقاتشان میرویم، هراسناک از این که به جرم دگرباشی جنسی (LGBT+) در کشورشان تحت پیگرد قرار گیرند، گریخته اند. آنها از دولت ما می خواهند که بعنوان پناهنده مورد حمایت قرار گیرند، اما دولت آنها را بازداشت می کند و نمی گوید چه مدت باید در آنجا بمانند. درطول بازداشت، آنها مورد آزار افراد همجنسگرا هراس، دوجنس گرا هراس و تراجنسی هراس و نیز خشونت فیزیکی وحتی تجاوز جنسی قرار می گیرند. برای مثال، آچهبه از نیجریه به ما گفت که توسط بازداشتشدگان دیگر مورد اهانت قرار گرفته است و مسئولین بازداشتگاه کمکی به او نکردند. «مردی مرا بغل کرد و گفت که می خواهد آزرده خاطرم کند. به ناچار دکمه زنگ را فشار دادم. یکی از مسئولین آمد و گفت کاری از دستش بر نمیآید. مجبور شدیم یک جوری مدارا کنیم. آن رویداد برایم کابوسی دیگر بود».

فقدان محدودیت زمانی شوک روانی دیگری است که علاوه بر سلب آزادی توسط دولت اعمال می شود. هر دو کمیته مشترک حقوق بشر (JCHR) و امور داخلی پارلمان درخواستهای سال جاری مربوط به بازداشتگاه مهاجران را طی گزارش هایی منتشر کرده و هر دو توصیه کردند دولت محدودیت زمانی 28 روزه برای بازداشت قائل شود. کمیته امور داخلی پارلمان نتیجه گیری کرد که وزارت کشور بریتانیا «رفتار تکان دهنده ای در مورد بازداشتگاه مهاجران» داشته است و دیده شده که تقریبا در همه مراحل بازداشت آنها قصور کرده است.

با این وجود، دولت از انجام توصیه پارلمان مبنی بر رعایت محدویت زمانی خودداری کرده است؛ یعنی شانه خالی کردن از رفتاری شایسته. هیچ یک از دیگر کشورهای اروپایی بازداشت نامحدود را اعمال نمی کنند. افرادی که از خدمات ما استفاده می کنند گفتند که بازداشت نامحدود مانند  شکنجه است. حتی کمیته ضد شکنجه سازمان ملل متحد از بریتانیا خواست محدودیت زمانی را قانونی کند.

کمیته امور داخلی پارلمان همچنین به دولت توصیه کرد که آسیبپذیری دگرباشان بازداشتی را مورد توجه قرار دهد. باز هم دولت به این توصیه عمل نکرد.

نادیده گرفتن آسایش کسانی که تنها درجستجوی پناهگاهی هستند، عواقبی جدی دارد. دگرباشان از بازداشتگاه با ما تماس می گیرند و می گویند که به خودآزاری دست زده و با شرح جزئیات توضیح می دهند که چگونه خودکشی خواهند کرد. بسیاری از آنها قبل از بازداشت از سلامت روان بهره مند بودند: تجربه بازداشت چنان اثر زیانباری داشته است.

پس از آزادی هم اثرات زیانبار باقی می ماند. دگرباشانی که پس از رهایی از بازداشتگاه بدنبال کسب پناهندگی هستند، وقتی به UKLGIG می آیند از افسردگی، تجسم دوباره حادثه، اضطراب اجتماعی، کم خوابی، از دست دادن حافظه، خود آزاری و خودکشی اندیشی رنج می برند. بعضی از آنها هیچگاه بهبود نمی یابند.

بازداشتگاهها احتمالا خطرناک ترین مکانها در کشور برای دگرباشان است.

در این ماه بعنوان بخشی از کارزار «صدای خود را قرض دهید» یا LendYourVoice ، ۲۸ فرد مشهور بانفوذ دگرباش پیامهای دگرباشان جنسی بازداشتی را به اشتراک می گذارند و 28 روز محدودیت زمانی را در خواست می کنند. به گفته راو بانسال (Rav Bansal)، شرکت کننده Great British Bake Offو گوینده رسانه، «مردم نباید بخاطر این که چه کسی هستند از خانههایشان فرار کنند، و وقتی به مکان امن می رسند تنها مدت محدودی در بازداشت باشند. زمان اعمال محدودیت زمانی فرا رسیده است».

*نام ها عوض شده اند

لیلا زاده مدیر اجرایی UKLGIGاست

https://www.independent.co.uk