فقدان امکانات پزشکی و درمانی در شهرستان‌ها و مناطق محروم ایران بسیاری از ساکنان این مناطق را ناچار می‌کند بیماران خود را برای پیگیری روند درمان به تهران منتقل کنند. برخی از این بیماران روزها و برخی دیگر تا هفته‌ها در بیمارستان بستری می‌شوند و در تمام این مدت، همراهان آنان با مشکلاتی مثل اسکان و تامین هزینه‌های درمان مواجه‌اند.

اغلب آنان که امکان پرداخت هزینه‌های همراه‌سرا یا مهمان‌خانه‌ها را ندارند، در کنار بیمارستان اتراق می‌کنند. در ماه‌های گرم سال، استراحتگاه‌ آنان چادر است و در ماه‌های سرد هم داخل ماشین می‌خوابند. اگر هم خودرو نداشته باشند، یک ماشین از رده خارج را کرایه می‌کنند؛ مثل دو برادری که برای درمان سرطان بدخیم فرزند یکی‌ از آن‌ها به تهران آمده‌ و شب‌ها را داخل پیکانی که اجاره کرده‌اند، به صبح می‌رسانند. آن‌ها پیکان را برای ۱۰ روز ۲۰۰ هزار تومان کرایه کرده‌اند تا در شب‌های سرد زمستان داخل آن بخوابند.

گرفتاری‌های اسکان کنار خیابان و تحمل شب‌های سرد زمستان از یک سو و هزینه‌های سرسام‌آور درمان از سوی دیگر، شرایط را برای همراهان بیماران سخت کرده است. پدر کودک مبتلا به سرطان با بیان اینکه بیمه‌های روستایی کفاف هزینه‌های درمان را نمی‌دهد، به خبرگزاری ایلنا گفت: «با دفترچه بیمه روستایی، داروی بیمار ما هفت میلیون و ۵۰۰ هزار تومان می‌شود. نمی‌توانیم این هزینه‌ها را بدهیم. در روستا روزی ۱۵۰ هزار تومان درآمد داریم. اینجا که آمده‌ایم، کسی نیست که برای ما کار کند و پول بفرستد.»

راننده یک تاکسی در مجاورت بیمارستان شریعتی تهران نیز وضعیت همراهان بیمار را تایید می‌کند و می‌گوید که تا یکی دو ماه پیش همه همراهان بیماران در کنار خیابان چادر زده بودند اما حالا به دلیل سرمای هوا، داخل ماشین می‌خوابند.

مردی که برای درمان همسرش به تهران آمده، سه ماه است که داخل خودرو پرایدش می‌خوابد. پیرمرد دیگری هم که از اردبیل آمده، بیش از ۴۰ روز است که به حالت نشسته روی صندلی‌های بیمارستان، شب‌ را صبح می‌کند. به او آدرس یک همراه‌سرا در خیابان دکتر قریب را داده‌اند اما هزینه‌ آنجا شبی ۵۰ هزار تومان است و او نمی‌تواند آن را پرداخت کند؛ به همین دلیل روی صندلی‌های بیمارستان می‌خوابد و به‌جای غذا، از دکه‌ها خوراکی می‌خرد تا خرجش بیش از این بالا نرود.

این وضعیت درباره دیگر بیمارستان‌های تهران از جمله امام خمینی و میلاد نیز صادق است. در کنار این بیمارستان‌ها نیز همراهان بیماران در حاشیه خیابان اتراق کرده‌اند و شرایط دشواری دارند.

شهرداری تهران اعلام کرده که برای اقامت همراهان بیماران، همراه‌سراهایی را در نزدیکی مراکز درمانی راه‌اندازی کرده است اما در حال حاضر، هشت همراه‌سرا در تهران فعال‌اند و ظرفیت این مراکز فقط ۲۶۰ تختخواب است. ضمن اینکه همراهان بیماران برای اقامت در این مراکز باید مبالغی را پرداخت کنند. از سوی دیگر، همه‌گیری کرونا هم مسئله را پیچیده‌تر کرده است؛ چون همراهان بیماران به دلیل نگرانی از ابتلای بیمار خود، از حضور در مکان‌های شلوغ و همراه‌سراها خودداری می‌کنند.

وضعیت سخت همراهان بیماران در کنار بیمارستان‌های دولتی تهران تاکنون بارها در رسانه‌های داخلی ایران منعکس شده است. اوایل آبان ۱۴۰۰ نیز تصاویری از اسکان همراهان بیماران در چادرهای مسافرتی نزدیک بیمارستان امام خمینی منتشر شد که انتقادها و واکنش‌های زیادی را در پی داشت. هر بار که این موضوع خبرساز می‌شود، مقام‌های شهرداری تهران قول می‌دهند به این وضعیت رسیدگی کنند اما با گذشت زمان، وعده خود را به فراموش می‌سپارند.