در روز ۲۰سپتامبر دانش‌آموزان در سراسر جهان به خیابان‌ها می‌آیند تا بار دیگر اعتراض خود را علیه تغییرات اقلیمی ابراز کنند. این بار، از بزرگسالان نیز درخواست کرده‌اند تا برای آنچه امید دارند بزرگترین بسیج عمومی درباره تغییرات اقلیمی باشد، به آنها بپیوندند.
اعتصابات (دانش‌آموزان) انگلستان از پاییز سال گذشته آغاز شده است، و از آن هنگام تا کنون، بحث‌های زیادی درباره چگونگی پاسخ مناسب آموزگاران به این اعتصاب‌ها، در میان بوده است. بسیاری از افراد، اشتیاق و حمایت خالصانه خود را از اعتراضات دانش آموزان بیان داشته‌اند، زیرا به عنوان نسلی که در پیش‌گیری از نابودی محیط زیست به‌شدت ناتوان بوده‌ایم، بسیاری از ما، ازجمله خود من، از مشاهده جوانانی که در این راه پیشرو هستند، خوشحالیم و امیدوار که در جایی که ما موفق نشدیم، آنها کامیاب شوند.
دیگران کمتر اشتیاق دارند. سیاستمداران محافظه‌کاری مانند ترزا مِی، نخست وزیر پیشین، و دِمیان هیندز، وزیر سابق آموزش و پرورش، مدام به دانش‌آموزان گفته‌اند که باید به سر کلاس‌های خود برگردند. بعضی از مدارس حتی به احتمال بازداشت کسانی که آن‌قدر جسارت به‌خرج می‌دهنند تا برای اعتراض، از مدرسه بیرون بروند، اشاره کرده‌اند.
در پاسخ، دبیرکل سازمان عفو بین‌الملل، کومی نایدو، این هفته در نامه‌ای که برای ۲۵هزار مدیر مدرسه نوشته است، از آنها خواسته است تا مانع حضور دانش‌آموزان در اعتصاب‌ها و اعتراضات آتی و تنبیه آنها نشوند. نامه نایدو با پرداختن به اصل مطلب، این بحث را مطرح کرده است که « برای این نسل، شرایط اضطراری آب و هوایی یک معضل اساسی حقوق بشری است» و به آموزگاران نیز یادآوری کرده است که «بچه‌ها حقوق انسانی خود را برای آزادی بیان، تجمع مسالمت‌آمیز، و حق اظهارنظر در تصمیمات سرنوشت‌ساز در زندگی خود، تمرین می‌کنند».
اگرچه من معمولاً نمی‌خواهم بچه‌ها از مدرسه غیبت کنند، اما گستره شرایط اضطراری تغییرات اقلیمی، و عواقب ناگوار بی‌عملی، نیازمند اقدام است. این امر، یک پرسش بنیادی در برابر جوانانی است که برای حق یک آینده مطمئن می‌جنگند. چه چیزی از این مهم‌تر است؟
با در نظر داشتن این مسئله، کسانی که در بخش آموزش کار می‌کنند، چطور می‌توانند از اعتصاب دانش‌آموزان حمایت کنند؟ اگرچه بسیاری ممکن است ندانند که بهترین پاسخ چیست، اما آموزگارانی در سراسر کشور هستند که برنامه‌های محکمی برای چنین اقدامی دارند.
بعضی از مدرسه‌ها فعالیت‌هایی را در طول روز‌های مدرسه سازمان‌دهی می‌کنند. برای مثال، «اعتصاب‌های برنامه درسی»، که طی آن برای تمرکز بر موضوعاتی همچون آلودگی هوا، تاریخ فعالیت‌های محیط زیستی وعدالت اقلیمی، درس‌های معمولی لغو می‌شوند. ایده‌ها و نظرات دیگری نیز هست، شامل برگزاری مجمع شهروندان در سطح مدارس از منظر اظهار فوریت‌های اقلیمی، که می‌تواند در ماه‌های آینده تنظیم شود. یک نظر دیگر که شاید به ویژه برای دانش‌آموزان جوان مناسب باشد، این است که «روز بدون یونیفورم» داشته باشند و در آن روز، تمام دانش‌آموزان لباس سبز بپوشند. این اقدام می‌تواند همراه با کار ساده‌ای همچون سی دقیقه بازی در محوطه باز برای جشن گرفتن ارتباط ما با طبیعت باشد.
شاید مؤثرترین راهی که آموزگاران می‌توانند برای حمایت از این اعتصاب انجام دهند، این باشد که یک سفر کوتاه داخل شهری را برای پیوستن به یک تظاهرات، یا برای رفتن به سمت یک سازمان اداری مانند تالار عمومی شهر، ترتیب دهند تا بچه‌ها بتوانند به‌طور مستقیم در یک اعتراض کوچک شرکت کنند. در بعضی موارد، گروهی از معلم‌ها و دانش‌آموزان به‌عنوان نمایندگان مدرسه به اعتراضات خواهند پیوست.
عده‌ای از معلم‌های افراطی که من با آنها صحبت کردم، به‌خصوص از مدرسه‌هایی که تعداد زیادی از دانش‌آموزان آنها قصد دارند به‌طور مستقل در تظاهرات شرکت کنند، قصد داشتند تا با درخواست مرخصی استعلاجی به دلیل سرفه و آلودگی هوا یا سرماخوردگی فصلی، به منظور شرکت حضوری در اعتراضات، به مدرسه نروند. از آنجایی که شرایط اضطراری اقلیمی برای اقدام به اعتصاب رسمی (که نیاز به تایید اتحادیه خواهد داشت) بسیار گسترده است، امید آن می‌رود که این اقدام، راهی برای سرپیچی و دور زدن قوانین ضداعتصاب باشد. دیگران هم قصد دارند که با در دست گرفتن پلاکارد در بیرون در ورودی مدارس، قبل یا بعد از ساعات کار مدرسه یا هنگام وقت ناهار، تظاهرات کنند.
راه‌های بی‌شماری برای باخبر شدن آموزگاران از درخواست حمایت دانش‌آموزان از اعتصاب و پاسخ دادن به آن، وجود دارد. انتخاب بهترین روش، بستگی به هر مدرسه و دانش‌آموزان آن دارد. اما من آموزگاران را تشویق می‌کنم تا از دانش‌آموزان پیروی کنند و جسور باشند. اگر مدیران مدارس برای موافقت با روز‌های بدون یونیفورم یا ایجاد تغییرات در جدول زمانی مدرسه بی‌میل باشند، نشان دادن نامه کومی نایدو به آنها می‌تواند تاثیر‌گذار باشد. همچنین، می‌توان با همکاری دیگر کارمندان مدرسه، برای متقاعد کردن آنان تلاش کرد.
این جنبش که توسط این دانش‌آموزان جوان پا گرفته است، یک حرکت زیباست. آنها با یکدیگر جمع شده‌اند تا از بزرگسالان بخواهند که برای ساختن آینده و دنیایی بهتر، به آنها کمک کنند. در روز ۲۰سپتامبر و در ماه‌های آینده، این هر دو درخواست آنان شایسته و نیازمند حمایت همه‌جانبه از طرف مااست.
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© The Independent
