نمایشگاه مشترک شماری از عکاسان تبعیدی افغان از روز ٢١ ژانویه ٢٠٢٢ در پاریس آغاز شد و قرار است تا اوایل آوریل ادامه داشته باشد. در این رویداد فرهنگی، گروهی از عکاسان جوان افغان که پس از سقوط کابل به دست طالبان، رهسپار دیار غربت شدند و اکنون در کشورهای اروپایی ماوا گزیدەاند، در پاریس گرد هم آمدند و یک نمایشگاه مشترک با محوریت «افغانستان» برگزار کردند.
در این نمایشگاه که «خنده عاشقان، حماسه افغان» نام دارد، عکاسان جوان افغان گلچینی از عکس‌هایی که هنگام حضور در کشورشان گرفته بودند، برای عموم به نمایش گذاشته‌اند.
«خنده عاشقان» عنوان اثری از سید بهاءالدین مجروح، شاعر و نویسنده افغان، است کە در دهه ۸۰ میلادی در پاکستان به دست جهادی‌های افراطی ترور شد. اشعار او شش نگاه متفاوت حاضر در نمایشگاه را به هم گره می‌زند. رضا دقتی عکاس-خبرنگار ایرانی هم با نمایش عکس‌های قدیمی خود از افغانستان تحت نام «آسمان چشم‌ها» مسعود حسینی، نصیر ترکمنی، رویا حیدری، فاطمه حسینی و روشنک را همراهی می‌کند.
بیشتر عکاسان جوانی کە آثارشان را در این نمایشگاه بە معرض دید گذاشته‌اند، بەنوعی از شاگردان خود رضا دقتی‌‌اند کە در موسسه عکاسی «آینه» پرورش یافتەاند.
عکس‌های دقتی که در ورودی نمایشگاه بە نمایش درآمدەاند، بیننده را به طور ضمنی با افغانستان از چهار دهه قبل بە این سو آشنا می‌کند و می‌تواند تاریخ پرفرازونشیب این کشور را بە نظارە بنشیند.
نصیر ترکمنی، عضو انجمن عکاسان افغانستان، با مجموعه «سرزمین‌های تاریک»، بریده‌هایی از زندگی در افغانستان پیش از سلطه طالبان را به تصویر کشیده است؛ لحظاتی که اکنون با بازگشت طالبان به آرزوهایی دور می‌مانند و هنوز هم حسرت و تاثر بسیاری از شهروندان افغان را بە همراه دارند. فرم بازنمایی این حسرت از رهگذر تلفیق واقعیت با نقاشی میسر شده است.
مسعود حسینی، برنده جایزه پولیتزر، عکس‌های خود را کە پیش‌تر در رسانه اجتماعی اینستاگرام به اشتراک گذاشته بود، در همان قالب بە دیوار نمایشگاه آویخته است؛ بەطوری کە می‌توان کامنت‌های پای عکس‌ها را نیز خواند.
«شبنم تلخ» و «جسارت زیبایی» عنوان مجموعەهای رویا حیدری و فاطمه حسینی‌اند که بیشتر بر زندگی و مبارزه زنان افغان متمرکزند؛ مبارزەای کە اکنون پویاتر و سرسختانەتر از همیشە در خیابان‌های کابل و شهرهای دیگر علیە طالبان جاری است.
نصیر ترکمنی با انتخاب پس‌زمینه سیاه و سفید از زندگی در «دشت برچی» در غرب کابل و روشنک (عکاس ایرانی) با دستکاری غلیظ رنگ‌ها، بخش‌های نهان‌تر زندگی در این کشور را بە تصویر کشیدەاند.
این نمایشگاه ضمن یادآوری سرنوشت تلخ مردم افغانستان، ایستادگی و امید به آینده را نوید می‌دهد؛ امیدی کە در لبخند پرشور کودکان و عکس‌های رنگارنگ زنان افغان جلوەگری می‌کند؛ امید و لبخندی که تا آخرین لحظەهای ترور بهاالدین مجروح بر لبان او جاری بود.
