دانشمندان اعلام کرده‌اند که ممکن است روی یک سیاره در حال گردش به دور یک ستاره مرده، حیات بیگانه پیدا شود.
این نخستین بار است که محققان، سیاره‌‌هایی را در «منطقه زیست‌پذیر» پیرامون یک ستاره مرده مشاهده کرده‌اند. وجود سیارات در محدوده موسوم به «گلدی لاکس» (که به ستاره خود نه بسیار نزدیک و نه از آن خیلی دورند، و از این رو آب و حیات میتواند احتمالا در آن شکل بگیرد) به‌ویژه برای دانشمندان هیجان‌آور است.
دانشمندان حلقه‌ای از اجرام فضایی را با ساختارهایی در ابعاد کره ماه مشاهده کرده‌اند که در فاصله‌ای نزدیک به دور یک ستاره کوتوله سفید می‌گردند و احتمالا شامل سیاره‌ای نیز در آن محدوده بسیار مهم است.
کوتوله سفید، فرجام احتمالی تقریبا تمامی ستارگان است. زمانی که سوخت آن‌ها تمام شود، می‌سوزند و پیکر فوق‌العاده متراکم اما کوچکی از آن‌ها به جا می‌ماند.
از این رو، همه سامانه‌های سیاره‌ای، از جمله منظومه خود ما، احتمالا چنین پایانی را تجربه می‌کنند. این ستاره تازه کشف شده و سیارات احتمالی آن، میتواند برداشتی کلی از چگونگی آن وضعیت ارائه دهد.
در این مطالعه جدید، محققان (دانشگاه) یوسیالای با استفاده از داده‌های تلسکوپ‌های مستقر در زمین و فضا، نور یک کوتوله سفید به نام دابلیو دی ۲۲۶-۱۰۵۴ (WD1054–226) را در کهکشان راه شیری اندازه‌گیری کردند.
آنان از یافتن کاهش چشمگیر در نور ستاره، در پی ۶۵ توزیع یکنواخت (نور ناشی از گردش) ابرهایی از جرم‌های فضایی که هر ۲۵ ساعت به دور ستاره در گردش بود، حیرت‌زده شدند.
پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که کاهش نور ستاره در هر ۲۳ دقیقه، نشان می‌دهد که چیدمان دقیق آن اجرام و گردش منظم‌شان گرداگرد کوتوله سفید، قاعدتا می‌بایست با وجود یک سیاره در مجاورت آن‌ها مرتبط بوده باشد.
با این حال، محققان یادآور شدند که برای تایید وجود یک سیاره، به اطلاعات بیشتری نیاز است.
پروفسور جی فریهی ، نویسنده سرپرست مقاله از بخش نجوم و فیزیک یوسیالای، می‌گوید: «نخستین بار است که ستاره‌شناسان در ناحیه زیست‌پذیر یک کوتوله سفید، نوعی جرم سیاره‌ای شناسایی می‌کنند.»
«چنان ساختارهایی معمولا نه اجرام کروی و جامد به اندازه ماه مانند آنچه اینجا مشاهده کرده‌‌ایم،، بلکه بقایای پراکنده و نامرتب و غبارآلود (برفرض مشابه شهاب‌سنگ‌های دنباله‌دار) هستند. نظم کامل آن‌ها، گذر از مقابل ستاره در هر ۲۳ دقیقه، معمایی است که هنوز نمی‌توان توضیح داد.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
او می‌افزاید: «یک احتمال هیجان‌انگیز این است که این اجرام به دلیل اثر گرانشی سیاره‌ای نزدیک، در یک چنین الگوی مداری با توزیع یکنواخت حفظ می‌شوند.»
«بدون وجود این اثر، نیروی بازدارنده مخالف و نیز برخوردها، سبب پراکنده شدن این ساختارها و موجب از دست رفتن نظم دقیقی خواهد شد که مشاهده شده است.»
«یک نمونه از چنین «نگه داشتن منظم [اجرام در پیرامون خود]» الگویی است که کشش گرانشی قمرهای اطراف نپتون و زحل، به ایجاد ساختارهای حلقه‌ای پایدار در حال گردش به دور آن سیارات، کمک می‌کند.»
«احتمال وجود یک سیاره در محدوده‌ای زیست‌پذیر، هیجان‌انگیز و نامنتظره است! ما در جست‌وجوی این نبودیم.»
«با این حال، مهم است که یادآور شویم برای تایید وجود یک سیاره، به شواهد بیشتری نیاز داریم.»
«نمی‌توانیم مستقیما سیاره را مشاهده کنیم از این رو، وجود آن ممکن است با مقایسه مدل‌های رایانه‌ای در مشاهدات آینده ستاره و خرده سنگ‌هایی که دور آن در گردش هستند، تایید شود.»
تصور می‌شود که هر سیاره‌ای که به دور این کوتوله سفید (که در فاصله ۱۱۷ سال نوری زمین قرار دارد) در گردش باشد، به صورت بالقوه میتواند احتمالا میزبان آب و بنابراین حیات نیز باشد، و این به معنای تحولی تازه است.
به گفته دانشمندان، این محدوده دست‌کم به مدت دو میلیارد سال زیست‌پذیر است که حداقل یک میلیارد سال آن در آینده خواهد بود.
پروفسور فریهی افزود: «از آنجا که خورشید ما طی چند میلیارد سال آینده به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد، مطالعه ما یک برداشت و دید کلی از آینده منظومه شمسی خودمان ارائه می دهد.»
این مطالعه از سوی شورای تسهیلات علم و فناوری بریتانیا (STFC) حمایت مالی شده است و در «اطلاعیه‌های ماهانه» (Monthly Notices) انجمن نجوم سلطنتی (MNRAS) انتشار یافته است.
گزارش‌های تکمیلی از پرس اسوسیشن
© The Independent
