ولودیمیر زلنسکی تا پیش از حمله روسیه به کشورش پذیرش حدود ۳۲ درصد از مردم اوکراین را با خود داشت، اما حالا این محبوبیت به ۹۱ درصد رسیده است.

با این حساب، کیست که بتواند امانوئل مکرون را برای اندکی رفتن در جلد زلنسکی، سرزنش کند؟ با چند هفته بیشتر به انتخابات ریاست جمهوری نمانده است، پس چرا نباید ته‌ریش بگذارد، موها را ژولیده کند، کاپشن کلاه‌داری (سویی‌شرت) با نشان نیروی ویژه فرانسه بپوشد، و هرچند نه جنگی در کار است و نه پناهگاهی، از عکاسی بخواهد در جایی که عمدا شبیه پناهگاه جنگی‌ درستش کرده‌اند، از او عکس بگیرد؟ 

این کار دست‌کم می‌تواند سنگ محکی شود برای تحلیل‌های سیاسی با هدف سر درآوردن از علل محبوبیت بی‌نظیر رئیس جمهوری زلنسکی.  آیا علت این محبوبیت رهبری الهام‌بخش او در دورانی به غایت وحشتناک است؟ آیا شجاعتش برای ماندن در کی‌یف است در حالی که گروه‌های مزدوری که قرار است ترورش کنند، در خیابان‌های شهر پرسه می‌زنند؟ آیا علتش این است که توانسته است با استفاده از بهترین الفاظ در هر موقعیت ناممکنی که دست دهد، مردم اوکراین و جهانیان را منقلب کند؟ شاید هم محبوبیتش به خاطر آن کاپشن کلاه‌دار است؟

تا همین ۲۴ ساعت پیش این پرسش‌ها مطرح نبود. اما اگر مکرون تحت تاثیر این مراسم کاملا خودخواسته روز البسه فاخر در کاخ الیزه نتواند به نحوی به حول و حوش پذیرش ۹۰ درصدی جهش کند، دست‌کم می‌توان آخرین گزینه‌ بالا را منتفی دانست.

این که تا کنون بیش از حد در مورد عکس رئیس جمهوری با «سویی‌شرت» شلوغ کرده‌اند، قابل بحث است. منتقدان همیشگی ماکرون شهادت داده‌اند که او در واقع اهل پوشیدن لباس غیررسمی از همان البسه مشابه هنگ نیروهای ویژه بوده است. دست‌آخر، فقط مردی است با کاپشن.

اما از سوی دیگر، قضیه فقط این نیست. می‌توان مردم عادی را، که بسیارند، ولی احتمالا عده بسیار کمی از آن‌ها جزو خوانندگان این مطلب باشند، بخشود که نتوانند کاملا از این که چرا این‌همه به موضوعات جزیی و بی‌اهمیتی مانند کاپشن پوشیدن رئیس جمهوری توجه می‌شود، سردربیاورند. اما آنچه درکش برای مردم عادی به علت سرگرم‌ زندگی روزمره‌ بودن‌ چندان آسان نیست، این است که این سیاست‌مداران به معنی واقعی کلمه به دنبال این توجه هستند.

علت سال‌ها تمسخر بی‌رحمانه دیوید میلی‌باند صرفا این نبود که موز در دست داشت. اد میلی‌باند را هم به صرف خوردن ساندویچ گوشت خوک مسخره نکردند. موضوع این است که در هر دوی این موارد سیاستمداران مورد نظر از عکاسان خواسته بودند بیایند و از آنان عکس بگیرند؛ با این باور فاجعه‌بار درست که آن روز صبح، کاری مهم‌تر از آن نداشتند که صبحانه خوردن‌شان سوژه عکاسان شود.

به همین ترتیب، عکس‌های امانوئل ماکرون هنگام کار در دفترش تصادفی منتشر نشده است، بلکه بسیار با دقت و طبق برنامه بوده است و در این مورد دقیقا برنامه‌ریزی شده بوده است که کاملا ناجور به نظر بیاید.

باید به این نکته اشاره کنیم که این‌گونه نمایش‌های پوچ به هیچ وجه مطلقا منحصر به سیاستمداران نیست (گرچه آنان قطعا در این زمنیه متخصص‌ هستند). این مسیر گهربار از موز به دست گرفتن دیوید میلی‌باند می‌گذرد و می‌رود تا از جمله به این سرخط خبری کاملا موثق پارسال می‌رسد: «شاهزاده اندرو خواستار پوشیدن لباس دریاسالاری در مراسم تدفین پدرش شد.»

در همین راستا، به نظر نمی‌رسد کسی نظر هنگ چتربازان نخبه فرانسه را در مورد قرض دادن لباس‌های غیررسمی‌شان به رئیس جمهوری پرسیده باشد.  نیروهای ویژه، به دلیل شجاعت و شهامت‌شان، به حق جایگاه خاصی در اذهان عمومی دارند. فرایند استخدام نیز در این صنف سالیان سال است که تغییری نکرده است. چنان که در کتاب‌های بی‌شماری در این زمینه آمده است، نیروهای مسلح در سراسر جهان به این نتیجه رسیده‌اند که در شرایط جنگی پراضطراب، ۹۰ درصد سربازان در وهله اول به دنبال راهی برای جان به در بردن هستند.

برای آگاهی سریع از تمامی تازه‌ترین دیدگاه‌ها و نظرات با «کلیک» کردن روی این نشانی برای دریافت هفته‌نامه رایگان ما به نام «Voices Dispatches» ثبت‌نام کنید.

طبق آن یافته‌ها فقط ۱۰ درصد فعالانه در پی یافتن، درگیر شدن با دشمن، و نابود کردن آنان هستند و همین ۱۰ درصد نخبه به سرعت راه خود را (در پیوستن) به نیروهای ویژه می‌یابند. به همین دلیل مصاحبه با چنین افرادی در مستندهای تلویزیونی و غیره نادر است، هیچ شباهتی هم به نظامیان عادی ندارند. در موارد نه‌چندان نادری، از خانواده‌هایی بسیار عادی برآمده‌اند، و فقط به‌حکم تصادف چنین به‌شدت سرسخت و بسیار بسیار دهشت‌آورند.

تمام این‌ها، درازگویی‌ای است برای دست‌کم تردید در این باره که جناب مکرون، این بانکدار روچیلدی فارغ‌التحصیل از بهترین آموزشگاه پاریس و اولین رئیس جمهوری فرانسه که هرگز خدمت نظامی نرفته است (زیرا آن زمان سرگرم گرفتن مدرک دانشگاهی دومش بوده) لزوما فرد مناسبی برای پوشیدن لباس چترباز تکاور ویژه شماره ۱۰ نیروی هوایی باشد؛ که کاپشن کلاه‌دار آن را به نحوی از آن خود کرده است. 

کدام یک از ما واقعاً می‌تواند بداند؟ و نکته مهم‌تر این است که در فاصله فقط یک و ماه اندی مانده به انتخابات، به نظر نمی‌آید تنابنده‌ای در فرانسه باشد که چیزی جز پیروزی ماکرون را پیش‌بینی کند، و نقش جنگ اوکراین نیز در آن کوچک نیست. تقلید از دیرباز قوی‌ترین شکل خوشامدگویی بوده است. در این مورد، شاید روشی برای تشکر نیز باشد.