حسین ۳۶ ساله که روزگاری مترجم نیروهای بریتانیا در استان هلمند- ناامن‌ترین استان افغانستان از ۲۰۰۱ تا ۲۰۲۱- بود حالا با خانواده بزرگش در هتلی قدیمی در لندن زندگی می‌کند. او با همسر و شش فرزندش به همراه خواهرش و خانواده او در سه اتاق کنار هم در یک هتل قدیمی اسکان یافته‌اند.
حسین می‌گوید آنان برای خارج شدن از افغانستان در روزهای آخر ماه اوت سال گذشته، با سختی‌های فراوانی روبه‌رو بودند. حسین چهار روز در کنار فرودگاه کابل منتظر ورود به داخل فرودگاه و انتقال به خارج از کشور بود. او حتی مجبور شد ساعت‌ها داخل یک آبراهه کثیف با خانواده‌اش منتظر باشد. فرزندانش بارها شاهد تیراندازی طالبان به سوی مردم بودند و هنوز هم از یادآوری آن روزها وحشت می‌کنند؛ اما حالا پس از گذشت هفت ماه از آن زمان، آینده برای حسین و خانواده‌اش روشن نیست.
آنان چند ماه است که در هتل زندگی می‌کنند و نمی‌دانند چه زمانی در یک خانه ساکن خواهند شد. او می‌گوید هر هفته یک نفر از وزارت کشور به دیدن ما می‌آید و می‌گوید به‌زودی به صورت دائمی در خانه‌ای اسکان داده می‌‌شوید؛ اما مشخص نیست این به‌زودی چه زمانی خواهد بود.
روزنامه گاردین در یک گزارش طولانی درباره وضعیت افغان‌ها در بریتانیا می‌گوید برخلاف وعده مقام‌های دولت بوریس جانسون، روند اسکان در این کشور بسیار کند و زمان‌گیر شده است. از مجموع ۱۵ هزار افغانستانی که از اوت ۲۰۲۱ به انگلستان منتقل شده‌اند، تنها چهار هزار نفر به خانه‌های دائمی انتقال یافته‌اند.
تمامی افغان‌های تخلیه شده در هفت ماه گذشته در ۸۰ هتل در لندن سکونت دارند، اما حالا صاحبان این هتل‌ها با بازگشت گردشگران خارجی به بریتانیا، مانند گذشته از حضور مهاجران افغان خوشحال نیستند. تعدادی از این هتل‌ها از افغان‌ها خواسته‌اند تا هتلشان را ترک کنند و دولت هم ناگزیر آنان را به هتل‌هایی در منچستر، لیدز و وارویک منتقل کرده است.
افغان‌ها با آغاز جنگ اوکراین نگران‌تر شده‌اند، زیرا می‌ترسند در اولویت قرار دادن آوارگان اوکراینی باعث شود آنان از یاد دولت بروند. هرچند دولت آقای جانسون نسبت به موج آوارگان اوکراینی، برخورد محتاطانه‌تری را در پیش گرفته است ازجمله این که آوارگان اوکراینی بیشتر به خانه‌های دوستان، فامیل و خانواده‌های خود می‌روند؛ زیرا سیاست اسکان در هتل که در مورد افغان‌ها اعمال شد، زیاد موفقیت‌آمیز نبود.
علی که در افغانستان شغل خوبی در وزارت خارجه داشت و انگلیسی را به روانی صحبت می‌کند، می‌گوید تنها بوروكراسی کند دولت نیست که آنان را آزار می دهد، بلکه برخورد افغان‌های دیگر نیز مشکل‌آفرین است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
به باور علی حتی در انگلیس نیز تبعیض قومی و زبانی وجود دارد. علی می‌افزاید پشتونها بر روند تقسیم کمک‌ها به افغان‌ها تسلط دارند و معمولا به غیر پشتونها به‌خصوص هزاره‌ها کمک چندانی نمی‌رسد. او گفت زمانی که برای گرفتن کمک به این گروه مراجعه کرد، متوجه شد اسباب و لوازم دست دوم و خراب برای آن‌ها کنار گذاشته شده است.
چالش‌های فرهنگی مهم‌ترین مسئله‌ای است که در هتل‌های محل اسکان افغان‌ها هرج‌ومرج ایجاد می‌کند. معمولا افغان‌ها با دیگر ساکنان خارجی هتل در لابی صبحانه می‌خورند؛ اما خارجی‌ها از نحوه برخورد افغان‌ها به‌خصوص سروصدای بیش‌ازحد کودکان آنان شوکه شده‌اند. برای افغان‌هایی که هنوز فرهنگ سنتی قبیله‌ای خود را فراموش نکرده‌اند، قوانین و ارزش‌های فرهنگی بریتانیا عجیب است.
حسین می‌گوید: «زمانی که مردان متوجه شدند، تنبیه فرزندان و همسر در انگلیس جرم است، تعجب کردند. آنان همچنین از نبود غذاخوری جداگانه برای زنان ناراضی‌اند و زمانی که به صورت آزمایشی آژیر آتش‌نشانی به صدا درمی‌آید، تنها مردها از اتاق‌های خود خارج می‌شوند.»
تعدادی از افغان‌ها از اقامت طولانی در هتل آشفته شده‌اند. البته تعدادی از افغان‌ها نیز از این وضعیت به‌شدت راضی‌اند؛ سه وعده غذا، کمک‌های دائمی، امکان گردش و هواخوری در پارک‌های لندن بدون نیازی به کار کردن برای آن‌ها خوشایند است تا حدی که حاضر نیستند هتل‌ها را برای اسکان در خانه‌های دائمی ترک کنند، اما برای آنانی که می‌خواهند آینده خود را زودتر مشخص کنند، این مسئله رنج‌آور شده است.
علی می‌گوید هر باری که مسئولان وزارت کشور می‌آیند یک جمله را تکرار می‌کنند: «ما هنوز نمی‌دانیم شما تا چه زمانی در هتل‌ها خواهید ماند.»
در بریتانیا هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید که یافتن خانه برای ۱۵هزار پناهجوی افغان کار ساده‌ای است. دولت بیشتر به نهادهای خیریه متکی است؛ زیرا این نهادها می‌توانند در محله‌ها برای پیدا کردن خانه‌های خالی فعالیت کنند. اما ایجاد انگیزه و راضی کردن صاحب‌خانه‌ها به اینکه خانه خود را به یک خانواده افغان اجاره بدهند سخت‌تر از پیدا کردن خانه خالی است، زیرا این صاحب‌خانه‌ها نگران‌اند که آن‌ها نتوانند اجاره خانه را به موقع بپردازند.
سازمان‌های کمک به پناهندگان با تحلیل سرعت اسکان دوباره، تخمین می‌زنند که یک سال و نیم دیگر طول خواهد کشید تا همه از هتل‌ها خارج شوند. صلیب سرخ بریتانیا سال گذشته تحقیقاتی را در مورد اثرهای مخرب اسکان پناهندگان برای مدت طولانی در هتل‌ها منتشر و تاثیر منفی آن بر سلامت روان را برجسته کرد.
افرادی که با پناهجویان افغان در هتل‌ها کار می‌کنند، می‌گویند هر چه مدت اسکان افغان‌ها در هتل‌ها طولانی‌تر باشد، مشکلاتشان بیشتر می‌شود و در آینده قادر به ساختن زندگی مستقل نیستند. گاردین می‌نویسد دولت روزانه ۱.۲ میلیون پوند به هتل‌ها برای اسکان موقت افغان‌ها می‌پردازد.
در بریتانیا هیچ‌کس نمی‌خواهد مسئولیت کندی روند اسکان افغان‌ها را بپذیرد. مقام‌های دولتی می‌گویند که این تقصیر خود پناهندگان است که در مورد محل زندگی خود بسیار سختگیر‌ند و خانه‌های خالی موجود برای خانواده‌های بزرگ طراحی نشده‌اند. با این حال دولت بریتانیا می‌گوید افتخار می‌کند که در مدت هفت ماه توانسته است برای چهار هزار نفر زمینه اسکان دائمی و خانه‌های مستقل فراهم کند.
