هدا افشار جزایر تنگه هرمز را در نمایشگاه «باد را بخوان» به تصویر کشید. هنرمند ایرانی مقیم استرالیا در این نمایشگاه داستان‌ و تاریخچه سه جزیره را با زبان دوربین بازگو می‌کند.

افشار سعی نمی‌کند خود را از عکس‌هایش پنهان کند. برخلاف عکاس خبری که سعی می‌کند کار خود را از دید یک چشم نامرئی نمایش دهد، بیشتر به حضور دوربین علاقه دارد گرچه می‌توان او را یک مستندساز دانست.

به گزارش نشریه نشنال، موجودیت عکس‌های افشار در هم‌پوشانی مبهم بین صحنه‌سازی و واقعیت شکل گرفته، اما عکس‌های او مستند هستند. «ماندن»، سریالی که او بیشتر با آن شهرت دارد، با همکاری پناهندگان استرالیایی که در جزیره مانوس در پاپوآ گینه نو زندانی بودند ساخته شد.

پرتره‌ها مردانی بدون پیراهن را نشان می‌دهند که برابر پس‌زمینه‌های قیرگون در پشت سر ژست گرفته‌اند. به نظر می‌رسد که برخی از آن‌ها در شرایط لاغری یا ناخوشی هستند. دیگران با سطل آب سرد دوش می‌گیرند یا در آرامشی اجباری به سر می‌برند.

جدیدترین مجموعه عکس افشار با نام «باد را بخوان» که در جشنواره بین‌المللی عکاسی استرالیا از ۲۹ آوریل تا ۲۲ می به نمایش گذاشته خواهد شد بینندگان را به دیدار فرهنگ‌عامه ایران می‌برد.

سوژه‌های افشار اغلب می‌دانند که در حال به تصویر کشیده شدن هستند. آن‌ها به عدسی دوربین خیره می‌شوند و تحت تاثیر آن قرار می‌گیرند. آن‌ها با افتخار ژست می‌گیرند، لبخند می‌زنند، چهره خود را پنهان می‌کنند.

«باد را بخوان» در سه جزیره ایران؛ هرمز، قشم و هِنگام عکاسی شده است. آداب‌ورسوم، داستان‌ها و تاریخچه جزایر کانون اصلی این تصاویر هستند.

مجموعه عکس‌های افشار جنبه ماورایی جزایر را نیز هویدا می‌کند؛ از آداب‌ورسوم ساکنان جزایر گرفته تا رابطه بین نور و سایه در میان مناظر ناهموار جزایر. این همچنین شامل پرتره‌هایی از فروشندگان با لباس‌های رنگارنگ تا تصاویری از قبرها و خط ساحلی سرخ و گلگون جزایر می‌شود.

در یکی از تصاویر پیکری در کف صحرا قوز کرده، بدنی که در زیر پارچه‌ای پنهان‌شده که با چین‌های ماسه‌های اطراف یکی می‌شود. این پیکری است که در منظره گنجانده‌شده. در دیگری آسمان در آب‌های سرخ از اکسید آهن خاک جزایر خلیج منعکس شده است.

جشنواره بین‌المللی عکاسی، کارهای ۱۲۳ هنرمند و عکاس استرالیایی و بین‌المللی را در ۹۰ نمایشگاه با ۵۰ نمایش جهانی شامل ۲۴ پروژه ویژه به نمایش می‌گذارد.

موضوع جشنواره برای دومین سال خود انسان بودن است و هنرمندان و عکس‌ها را بر آن می‌دارد تا شرایط انسانی را رمزگشایی کنند تا کشف کنند که ما چه چیزی هستیم، چه چیزی ما را متحد می‌کند و چه چیزی ما را در روایت‌های جامعه، خود، فناپذیری، طبیعت و تاریخ منحصربه‌فرد می‌کند.