نه در زمین فوتبال بلکه در توییتر، اینستاگرام و تلگرام حمله می‌کنند. آن‌ها تیم فوتبال‌اند اما بازی اصلی را در رسانه‌های اجتماعی برگزار می‌کنند، اگرچه دیگر حوصله مخاطبان خود را سر برده‌اند.
پرسپولیس و استقلال، که همچنان پس از فروش ۱۰ درصد سهام در بازار پایه فرابورس، مالکیت مشترک دولتی دارند و هیئت‌مدیره آن‌ها را حتی پس از واگذاری نمایشی به وزارتخانه‌های اقتصاد و دارایی و صمت، وزیر ورزش و جوانان انتخاب می‌کند، چنان علیه هم موضع می‌گیرند که انگار یکی مظهر اقتصاد سالم باشگاه‌داری حرفه‌ای است و مدیرانش نماد روابط حرفه‌ای سالم در ورزش‌اند و دیگری نماد فساد و روابط مافیایی. هر دو به یک اندازه و با اشاراتی مشابه به هم اتهام وارد می‌کنند و مفهوم اصلی پیام هر دو باشگاه‌ــ که خود از آن بی‌خبرند‌ــ به هواداران فوتبال ایران این است که چرا ما را غرقه در این سیاهی و تباهی دنبال می‌کنید.
باشگاه استقلال خطاب به فدراسیون فوتبال رشته توییتی را منتشر کرد. در این توییت‌ها، پرسپولیس به شلوغ‌کاری و هوچی‌گری متهم شده و درباره فدراسیون فوتبال نیز این اتهام مطرح شده است که تحت تاثیر این فضا، به‌جای ۶ ماه محرومیت یحیی گل‌محمدی، سرمربی پرسپولیس، ۴ بازی او را محروم کرده‌اند. این بیانیه هم مستقل بودن کمیته انضباطی فدراسیون را زیر سوال برده و هم با عبارت «تک‌ماده‌های معیشتی» باشگاه پرسپولیس را صاحب فرصت‌های خارج از قانون در فوتبال معرفی کرده است.
باشگاه پرسپولیس در بیانیه‌اش تهدید به افشاگری می‌کند: «سوال مهم ما این است، ماجرای اردوی کذایی و معروف در دبی چه بود که وزیر ورزش هم در یک مقطع از اتفاقات اردو ابراز شرم کرد؟ چرا به آن رسیدگی نشد؟ به صراحت اعلام می‌کنیم اگر با خاطیان آن پرونده برخورد نشود، مستنداتی را در اختیار مراجع قضایی می‌گذاریم که خواب را از خوشگذران‌ها بگیرد.»
روابط دو باشگاه به‌شدت تیره‌و‌تار است، چنان که به هم اتهام می‌زنند و تهدید می‌کنند. رقابت سنتی دو باشگاه می‌تواند کری‌خوانی مرسوم و جالب در فوتبال را در پی داشته باشد اما این میزان از اتهام و تهدید و خشونت و کینه‌ورزی در روابط دو باشگاه که رقابتی به قدمت هفت دهه دارند، غیرطبیعی و بحرانی به نظر می‌رسد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
یحیی گل‌محمدی و فرهاد مجیدی، مربیان پرسپولیس و استقلال، بارها و بارها به این موضوع اشاره کرده‌اند که جریانی پشت‌پرده نمی‌خواهد که آن‌ها قهرمان شوند. دو مربی در کورس قهرمانی ادعایی مشترک دارند و سرگیجه‌آور است اگر فکر کنیم کدام یک درست می‌گویند.
یحیی گل‌محمدی هنوز درباره دربی حرف می‌زند و این بار حتی پس از شش جلسه محرومیت، اتهام‌هایی سنگین‌تر درباره داور دربی مطرح می‌کند: «آقای سیدعلی را گذاشتند داور دربی و می‌دانستیم ذهنیت او برای این دربی، ذهنیت نبردن پرسپولیس بود. این ذهنیت وجود داشت. چون همه کسانی که او را گذاشتند و دست فراقانونی داشتند او برای آن‌ها قضاوت کرد و نگذاشت بازی را ببریم.»
فرهاد مجیدی در مقابل ماجراهای اخیر و بیانیه‌نویسی دو باشگاه چنین موضعی دارد: «در این ۲۴ هفته‌ای که گذشته و تیم استقلال شکستی نداشته، درون زمین حریف استقلال نشده‌اند و الان می‌خواهند بازی را بیرون از زمین ببرند. به خاطر همین با بازیکنانم صحبت کردم و از آن‌ها خواستم تا آخر فصل هیچ مصاحبه‌ای در خصوص داوری و مسائل دیگر نکنند و همه تمرکز خود را در بازی‌ها بگذارند تا بتوانیم در هر دو جام موفق باشیم و هواداران استقلال را خوشحال کنیم. بازیکنانم باید بدانند که برای ادامه راه و قهرمانی، فقط با تیم‌های حریف بازی نداریم. به‌عنوان سرمربی استقلال، درخواستم از باشگاه این است که به این روند بیانیه‌نویسی خاتمه دهند، چون اعتقاد دارم که حرف نزده را همیشه می‌توان زد و در پایان فصل می‌توانیم مسائل زیادی را عنوان کنیم.»
شاید دلزدگی هواداران فوتبال از درگیری دو باشگاه و اعتراض بسیاری از آن‌ها در رسانه‌های اجتماعی باعث شود که استقلال و پرسپولیس از ادامه این جدل‌های بی‌معنا پرهیز کنند، اما واقعیت این است که وارد شدن این میزان از اتهام‌ها به استقلال و پرسپولیس وجهه حرفه‌ای هر دو باشگاه را زیر سوال برده است.
بسیاری از اتهام‌هایی که مطرح می‌شوند مفهومی جز تبانی، فساد در داوری و تعیین نتایج بازی‌ها با نیرویی خارج از میدان مسابقه ندارد. عادی‌سازی این اتهام‌ها از عجیب‌ترین جریان‌ها در ورزش ایران است. برای گویندگان و مخاطبان این اتهام‌ها، گفتن و شنیدن درباره دست‌های پشت‌پرده که نتایج بازی‌ها را رقم می‌زنند به یک جریان روزمره تبدیل شده است، در حالی که هر کدام از این اتهام‌ها باید به باز شدن یک پرونده جدید در کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال منجر شود و زوایای فساد ادعا‌شده از سوی استقلال و پرسپولیس بررسی شود. اما این فقط خوش‌خیالی است. آن‌ها فوتبال را از زمین مسابقه به بیانیه‌های خشن کشانده‌اند و خشن‌ترین اتهام‌های ورزشی را به‌جای زیبایی فراموش‌شده فوتبال نشانده‌اند.
