قیمت یک بسته پوشک ۲۴ عددی سایز شش که اواخر بهمن سال گذشته حدود ۱۲۸ هزار تومان بود اکنون به ۱۷۲ هزار تومان رسیده و این به معنای آن است که در مدت حدود دو ماه، قیمت پوشک در ایران ۳۳ درصد افزایش یافته است.

برخی فروشندگان می‌گویند قیمت یک بسته پوشک به ۱۹۵ هزار تومان هم رسیده است و پایگاه خبری تجارت‌نیوز نیز به نقل از فعالان بازار، از احتمال تداوم افزایش‌ قیمت‌ها در روزهای آینده خبر داد.

نیما بصیری‌ طهرانی، عضو هیئت‌مدیره انجمن صنایع سلولزی و بهداشتی ایران، در همین زمینه گفت: «ما تمام تلاش خود را در پیش گرفتیم تا قیمت پوشک در رده قبلی حفظ شود. تا امروز نیز نرخ این محصول تغییر چندانی نداشت، اما احتمالا به‌زودی قیمت‌ها دچار نوسان شود.»

عضو هیئت‌مدیره انجمن صنایع سلولزی و بهداشتی ایران در واکنش به افزایش قیمت پوشک در ماه‌های اخیر، تاکید کرد که سازمان حمایت‌ از تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان و دیگر نهادهای مرتبط دولتی باید در این زمینه پاسخگو باشند.

او با انتقاد از دخالت دولت در قیمت‌گذاری‌ها، افزود: «یک نکته در تمام بازارهای دنیا وجود دارد که قیمت‌گذاری دستوری بی‌معناست. اگر تولید کالایی بدون صرفه اقتصادی باشد، تولیدکننده یا باید تولید خود را متوقف کند یا قیمت کالا را افزایش دهد.»

آن‌طور که فعالان بازار می‌گویند افزایش هزینه‌های تولید علت اصلی افزایش قیمت پوشک بوده است. این افزایش قیمت آن‌قدر محسوس بود که برخی خانواده‌ها ناچار شدند به روش‌های سنتی روی بیاورند.

بصیری‌طهرانی نیز این موضوع را تایید کرد و درباره خطر ابتلای کودکان به بیماری‌ها به دلیل رعایت نکردن موارد بهداشتی هشدار داد.

به گفته او، خانواده‌ها مصرف پوشک کودکان را کاهش داده‌اند و به‌عنوان‌ مثال اگر در گذشته ۱۰ پوشک مصرف می‌کردند، حالا هشت پوشک مصرف می‌کنند.

کارشناسان بهداشتی توصیه می‌کنند پوشک کودکان هر روز بین شش تا ۱۰ مرتبه تعویض شود. اگر میانگین مصرف پوشک، حداقل در نظر گرفته شود، والدین مجبورند هر ماه، هشت بسته پوشک ۲۴ عددی تهیه کنند که مجموع قیمت آن از یک میلیون و ۳۰۰ هزار تومان هم فراتر می‌رود. این رقم معادل یک‌پنجم حقوق کارگری در سال ۱۴۰۱ است.

در چنین شرایطی، بسیاری از خانواده‌های مجبور می‌شوند مصرف پوشک را کاهش دهند یا به روش‌های سنتی روی بیاورند که در هر دو صورت خطر ابتلای کودک به انواع بیماری‌ها را افزایش می‌دهد.

جمهوری اسلامی ایران از یک سو خانواده‌ها را تشویق به فرزندآوری می‌کند و از سوی دیگر، امکانات سلامتی و بهداشتی را عادلانه و به‌صرفه در جامعه توزیع نمی‌کند.