فضانوردان آینده کره ماه ممکن است بتوانند تشنگی خود را با آب [به‌جامانده] آتشفشان‌های قدیمی ماه برطرف کنند، در آن استحمام کنند و سوخت فضاپیماهای خود را با آن تامین کنند؛ البته اگر به خود زحمت کمی حفاری بدهند. 

این یافته و کشف مقاله‌ای است که ماه جاری پژوهشگران دانشگاه کلرادو بولدر در مجله «پلنتری ساینس ژورنال» منتشر کرده‌اند.

مجموعه‌ای از شواهد، حاکی از آن است که ماه ممکن است بیش از آنچه که پیش از این تصور می‌شد، حاوی مقادیر زیادی آب پنهان در دهانه‌های [برخوردی] سایه‌دار و در قطب‌ها باشد. مقاله منتشرشده جدید تخمین می‌زند که بیشتر این آب ممکن است از همان فوران‌های عظیم آتشفشانی سرچشمه گرفته باشد که جریان‌های گدازه‌ای تولید کرده که دریاوارهای ماه را ایجاد کرده‌اند، و بخار آبی را که در تمامی عرض‌های جغرافیایی منجمد شده بود، ته‌نشین کرده است.

[توضیح مترجم: دریاوار (maria) به پهنه‌هایی تیره رنگ سطح ماه گفته می‌شود که در کنار اقیانوس‌وار‌ها، دریاچه‌وارها، خلیج‌وارها و مرداب‌وارها به‌طور کلی آبگیروارهای ماه خوانده می‌شوند.]

اندرو ویلکوسکی، نویسنده اصلی مقاله و دانشجوی تحصیلات تکمیلی در اخترفیزیک و علوم سیاره‌ای از دانشگاه کلرادو بولدر، در اظهارات خود گفت: «ما آن را به‌عنوان لایه یخی روی ماه در نظر می‌گیریم که در گذر زمان ایجاد شده است.»

[این لایه]، طی زمان طولانی، ممکن است تازه به لایه‌های یخی با ضخامت ده‌ها پا یا بیشتر برسد. این مزیتی برای کاوشگران ماه [به شمار می‌رود] که به منابع محلی احتیاج دارند، حتی اگر که برای دسترسی به آن مجبور باشند مقداری از خاک ماه را کنار بزنند.

پل هاینه، یکی از نویسندگان این مقاله و استاد اخترفیزیک و علوم سیاره‌ای، طی سخنانی گفت: «این امکان وجود دارد که پنج یا ده متر زیر سطح، صفحاتی بزرگ از یخ وجود داشته باشد.» [او افزود:] «واقعا لازم است که حفاری کنیم و به دنبالش بگردیم».

شواهد اخیر به طور فزاینده‌ای حاکی از آنند که ماه از آنچه که دانشمندان پیش از این انتظار داشتند پرآب‌تر است.

در سال ۲۰۲۰، ناسا پژوهشی را منتشر کرد که نشان می‌داد یخِ آبی ممکن است به جای اینکه در برابر تابش شدید و بی‌وقفه خورشید تبخیر شود، در سایه‌های سمت نور خورشید ماه باقی مانده باشد. اینکه یخِ آبی از کجا آمده است نامشخص بود.

مقاله جدید از پژوهش سال ۲۰۱۷ استفاده کرده است که نشان می‌داد فوران‌های ماه در حدود ۳.۵ میلیارد سال پیش، مواد گازی زیادی آزاد کرد و این که فشار اتمسفر ماه، در واقع تا ۱.۵ برابر فشار سطحی کنونی جو در مریخ بود، اما این اتمسفر ماه طی یک دوره ۷۰ میلیون ساله به فضا پراکنده شد و از بین رفت.

هرچند این موضوع برای دکتر هاین و ویلکوسکی سوال‌برانگیز است که آیا بخار آب منتشرشده از فوران‌های آتشفشانی ممکن است مانند لایه یخ روی سطح ماه نشسته باشد یا نه. مدل‌سازی رایانه‌ای آن‌ها حاکی از آن است که نه تنها یخِ آبی می‌تواند به این طریق شکل گرفته باشد، بلکه حدود ۱۸ کوادریلیون پوند بخار آب - حدود ۴۱ درصد از بخار آب آزادشده از آتشفشان‌های ماه در طول دوره‌ای که فعال‌اند- ممکن است به شکل یخ منجمدشده باشد.

این مقدار از میزان آب موجود در دریاچه میشیگان بیشتر است و این می‌تواند خبر خوبی برای ناسا باشد. سازمان فضایی امیدوار است در سال ۲۰۲۵ به‌عنوان بخشی از برنامه آرتمیس خود و در جریان ماموریت‌های جدید فضایی  که در پی آن از سال ۲۰۲۷ آغاز می‌شود، تقریبا یک بار در هر سال انسان‌ها را به ماه برساند.  

آب، [اگرچه] سنگین ولی در عین حال ضروری است. فضانوردان برای نوشیدن، کشت مواد غذایی و تولید سوخت موشک به آن نیاز دارند و در حالی که فضاپیماهای زمین می‌توانند در مواقع اضطراری، [نیازهای] فضانوردان ماه را تامین کنند، ناسا قصد رسیدن به اهدافی را دارد که انجام ماموریت تامین [مایحتاج از زمین] برای آن‌ها به این سادگی‌ها ممکن و در دسترس نیست. 

در حالی که ماموریت‌های فضایی آرتمیس، فقط خود ماه را بررسی می‌کنند، ناسا همچنین قصد دارد از این ماموریت‌ها به‌عنوان تمرین و سکوی پرتاب برای ماموریت نهایی به مریخ استفاده کند. استفاده از آب ماه می‌تواند برای فضانوردانی که در حال آزمایش فناوری‌ها، کارها و روش‌های لازم به‌منظور زندگی برای هفته‌ها یا ماه‌‌ها در سطح ماه و سپس سطح مریخ‌اند، مهم و کلیدی باشد.