پژوهشی جدید نشان می‌دهد اگر افراد در نوجوانی رابطه‌ی خوبی با خانواده داشته باشند در بزرگ‌سالی کمتر احتمال دارد مبتلا به افسردگی شوند.
مطالعه‌ی بیش از ۱۸ هزار نفر که در نشریه‌ی جاما پدیاتریکس چاپ شد نشان می‌دهد این موضوع ممکن است در طول عمر زنان و مردان به یک اندازه تا هنگام میانسالی صادق باشد.
در این مطالعه که گروهی از جامعه‌شناسان دانشگاه کارولینای شمالی آن را انجام دادند، مؤلفان داده‌های افراد ۱۲ تا ۴۲ ساله را با استفاده از «مطالعه‌ی ملی سلامت در بازه‌ی کودکی تا بزرگ‌سالی» بررسی کردند.
سلامت روانی شرکت‌کنندگان با مقیاس روانشناختی ۲۰ قسمتی سنجش و ثبت می‌شود. در این سنجش از آن‌ها می‌پرسند چندوقت یک بار دچار علائم منسوب به افسردگی مانند کمبود عزت نفس و احساس ناامیدی می‌شوند.
سپس به شرکت‌کنندگان امتیازی بین صفر تا ۶۰ می‌دهند. امتیاز بالاتر نشان دهنده‌ی افسردگی حادتر است.
کیفیت روابط خانوادگی شرکت‌کنندگان با سؤال‌هایی بررسی شد که برای سنجش میزان انسجام و تنش میان والدین و فرزندان طراحی شده بودند. این سؤالات میزان توجه والدین به فرزندان، میزان لذتی که فرزندان از رابطه با والدین برده‌اند و نیز میزان فهمیده شدن فرزندان در خانواده را بررسی می‌کرد.
سپس طی چهار جلسه تغییرات سلامت روان و ارتباطات خانوادگی پاسخ‌دهندگان بررسی شد.
در نهایت این مطالعه نشان داد که به طور کلی علائم افسردگی در کسانی که کمتر دچار درگیری‌های خانوادگی بوده‌اند و روابط خانوادگی مثبتی داشته‌اند کمتر دیده می‌شود.
دکتر پینگ چن سرپرست این مطالعه ار دانشگاه کارولینای شمالی گفت: «این یافته‌ها ما را به فهم جدیدی از ارتباط درازمدت روابط خانوادگی در سنین اولیه با بروز افسردگی در طول زندگی می‌رساند.
این منابع حمایت عاطفی و اجتماعی از سوی خانواده در سنین کم به احتمال زیاد باعث تقویت مهارت‌هایی می‌شود که به افراد کمک می‌کند با عوامل اضطراب‌زای تجمعی و متغیر سازگار شوند، و بدین ترتیب میزان سلامت روان افراد را در طول زندگی از نوجوانی تا میانسالی بهبود می‌بخشد و از بروز نتایج اسف‌بار و مرگ زودهنگام به علت خودکشی، مصرف الکل یا مواد مخدر در میانسالی جلوگیری می‌کند».
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© The Independent
