بنا به گزارش جدید نهاد خیریه «برِست کَنسِر ناو»، هزاران زن که به نوع غیرقابل علاج سرطان سینه مبتلا هستند، ناچار بوده‌اند بارها به پزشک عمومی مراجعه کنند تا سرانجام بیماری‌شان تشخیص داده شود؛ تاخیری که به گفته این سازمان، قابل اجتناب است. 

به گفته این نهاد، حدود یک چهارم (۲۴ درصد) بیماران سه بار یا بیشتر به پزشک عمومی مراجعه کرده‌اند تا بیماری‌شان تشخیص داده شده است، و در یک مورد از هر چهار مورد نیز، بیماری پس از معالجه عود کرده است. تنها یک بیمار از هر ده بیماری که سرطان نوع اولیه سینه در آن‌ها تشخیص داده شده است و تحت درمان قرار گرفته‌اند، گفته‌اند که اطلاعات کافی در مورد علایم بازگشت بیماری در اختیار آن‌ها گذاشته شده است.

بارونس دِلیت مورگان، مدیر کل «برست کنسر ناو»، می‌گوید: «کسانی که با سرایت غیرقابل علاج سرطان سینهشان به دیگر اندام‌ها روبه‌رو می‌شوند، روزهاشان  با ترس، اضطراب و بی‌اطمینانی می‌گذرد. آن‌ها با همه وجود می‌خواهند تا حد امکان خوب زندگی کنند، گاه تا سال‌ها، و از همه امکانات برای لذت بردن از فرصت مغتنمی که برای بودن با عزیزانشان دارند، بهره‌مند شوند».

«ما از پیشرفت‌هایی که در مورد سرطان سینه در سال‌های اخیر کرده‌ایم، زیاد حرف می‌زنیم. اما نباید اجازه بدهیم که این امر مانع پیش‌روی بیشتر ما به جلو شود. بیش از ده سال، خواستار بهبود روند تشخیص بیماری، درمان و مراقبت از سرطان سینه ثانوی بوده‌ایم، اما تغییر به کندی صورت گرفته است. مدت مدیدی است که زنانی که به سرطان سینه ثانوی مبتلا هستند، حس می‌کنند نادیده گرفته شده‌اند و فراموش شده‌اند».  

NINTCHDBPICT000526879774.jpg

Getty Images

در سال ۲۰۱۲ سرطان سینه ناتالی وِیستی-برِت، اهل شهر ویتنی، تشخیص داده شد. سرطان هنوز به اندام‌های دیگر سرایت نکرده بود. 

او می‌گوید:« سال ۲۰۱۰ ، بیست و سه ساله و سال دوم دانشگاه بودم که یک غده در سینه‌ام حس کردم. اما وقتی آن را به یک متخصص نشان دادم، او گفت جوان‌تر از آن هستم که به سرطان مبتلا شوم. متاسفانه حرفش را باور کردم. در نتیجه، تا دوسال بعد از آن که سرطان در بدنم پخش شد، بیماری تشخیص داده نشد».

در پایان یک دوره درمان در بیمارستان، به ناتالی گفته شد که سرطان به استخوان سینه‌اش سرایت کرده است.

خانم ویستی-برت که اکنون ۳۱ ساله است، در ادامه گفت: «تشخیص این که در چنان سن کمی به سرطان سینه ثانوی مبتلا شده‌ام، به معنای آن بود که فرصتی برای ورود به بزرگسالی بدون ابتلا به سرطان نداشتم.  زندگی‌ام هنوز درست شروع نشده بود که فهمیدم خیلی زودتر از آنچه تصور میکردم، تمام خواهد شد. هرچند، این به معنای آن است که هرگز قادر به شروع حرفه یا مسافرت نخواهم بود، اما دردناکترین جنبه آن این است که هرگز نخواهم توانست بچه‌دار ‌شوم». 

او افزود: «سرطان، همسرم را از من دزدید. وقتی سرطان من تشخیص داده شد، او فقط ۲۱ سال داشت. سرطان شانس مرا هم برای داشتن خانواده از من ربود. مراسم ازدواج ما درسال ۲۰۱۷، بی‌نهایت تلخ و شیرین بود، چون می‌دانستیم که این آخرین رویداد مهمی است که در زندگی مشترک ما رخ می‌دهد، و این که شوهرم در آینده خیلی نزدیک تنها خواهد شد. این نباید برای کسی اتفاق بیفتد».

سرطان سینه ثانوی میراندا اَشیتی، در فوریه امسال و در پی مراجعه او به اورژانس برای جمع شدن مایع در قلب و ریه‌اش، تشخیص داده شد. 

میراندای ۳۶ ساله ، پنج سال پیش مبتلا به سرطان سینه شد که هنوز به اندام‌های دیگر سرایت نکرده بود. میراندا می‌گوید، خبر این که سرطانش عود کرده است، «تکان‌دهنده و غیر‌قابل انتظار» بود.

او گفت:«دو ماه بود مرتب سرفه می‌کردم، اما حالم خوب بود تا این که ناگهان حالم به هم خورد و به‌خاطر جمع شدن مایع در قلب و ریهام، به اورژانس مراجعه کردم. بعد از یک هفته بستری بودن در بیمارستان، به من گفتند که در مایع، سلول‌های سرطانی دیده شده و سرطان به ریه و کبد سرایت کرده و غیرقابل درمان است.»

«حس می کنم در بی‌ثباتی لحظه‌ها زندگی می‌کنم. دیده‌ام که بر سر زن‌های دیگر چه آمده و تمام مدت به این فکر می‌کنم که چطور وقتی داروها بی‌اثر می‌شوند، همه چیز می‌تواند به سرعت عوض شود. می‌دانم که هرگز به سن مادرم نخواهم رسید و این سخت دردناک است، و این که هرگز به سن بازنشستگی نمی‌رسم و بزرگ شدن سه خواهرزاده زیبایم را نخواهم دید».

در حال حاضر، ۳۵ هزار نفر در بریتانیا با سرطان سینه ثانوی زندگی می‌کنند. همه ساله ۵۵ هزار زن و ۳۷۰ مرد در بریتانیا  به سرطان سینه مبتلا می‌شوند که از میان آن ها ۵۰۰۱۱ زن و ۸۰ مرد جان می سپارند. پرفسور هلن استوکز لامپارد، دبیرکل کالج سلطنتی پزشکان عمومی بریتانیا، تاکید می کند که سرطان «اولویت دایمی» آنهاست.

او گفت: «پزشکان عمومی و تیم‌های ما سخت می‌کوشند تا بهترین (درمان‌ها) را در اختیار بیماران بگذارند. ما اهمیت تشخیص به‌موقع سرطان را درک می‌کنیم و برای تشخیص علایم بروز و عود این بیماری، آموزش کامل دیده‌ایم».

«اما تعبیر برخی علایم در مراحل اولیه مبهم، و در نتیجه سخت است، یا حاکی از بیماری معمول‌تری است. در مواردی دیگر، ممکن است اصولا (سرطان) هیچ علایمی نداشته باشد. ما در جهت تشخیص سرطان‌هایی که هنوز به اندام‌های دیگر سرایت نکرده‌اند، پیشرفت‌های مثبتی کرده‌ایم. اما پزشکان عمومی دسترسی بهتری به ابزار تشخیص و آموزش کارکرد با آن‌ها در محله‌های خودشان دارند».

«امروزه، روزانه بیش از یک میلیون نفر به پزشک عمومی مراجعه می‌کنند، اما تعداد پزشکان با افزایش تقاضای بیماران بالا نرفته است. ویزیت سنتی ده دقیقه‌ای برای بیمارانی که نیازهای پیچیده دارند، کافی نیست. ما به سرمایه‌گذاری فوری در خدمات درمان خانواده نیاز داریم تا بتوانیم با استفاده صحیح، فرصتی را که بیماران نیاز دارند، در اختیارشان بگذاریم».

https://www.independent.co.uk