برای حفظ سلامت صخره مرجانی چیزهای زیادی لازم است از قبیل دسته متنوعی از ماهی‌ها، مرجان‌های بالنده، و شاید مدفوع دلفین.
محققان اخیرا دلفین‌ها را در صخره‌های مرجانی در فواصل مجمع‌الجزایر مالدیو و چاگوس، دو رشته جزایر در اقیانوس هند که مملو از ماهی‌های گرمسیری، کوسه، و دلفین است، بررسی کردند.
این محققان با اطمینان اعلام کردند که این پستانداران دریایی با شکار در نواحی فراساحلی و سپس بازگشت به صخره‌های مرجانی برای پراکندن مدفوع، شاید منبعی حیاتی از مواد مغذی همچون نیتروژن را به اکوسیستم این صخرهها می‌آورند.
این پژوهش این هفته در نشریه «زولوژی» (Zoology) منتشر شد.
این محققان با بهره‌گیری از مشاهده بصری و ضبط صدا، اعلام کردند که این «آب‌بازسانان» (یعنی نهنگ‌ها و دلفین‌ها) موجود در این صخرهها، از گونه دلفین فرفره‌اند (spinner dolphins)؛ گونه‌ای معمول از دلفین‌ها که در آب‌های سراسر جهان یافت می‌شوند.
این محققان خاطرنشان کردند که این دلفین‌ها اغلب در اعماق آب و خارج از تالاب‌های ساحلی کم‌عمق به جست‌وجوی غذا، مانند فانوس‌ماهی، می‌پردازند، اما برای استراحت به این صخرهها بازمی‌گردند و ناگزیر فرایند هضم غذای آنان در آنجا به پایان می‌رسد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
از آنجا که تغذیه آن‌ها بیشتر بیرون از این تالاب‌ها، و روند دفع، بیشتر درون آن رخ می‌دهد، محققان حدس می‌زنند که مواد مغذی همچون نیتروژن، احتمالا از طریق این روند به صخره‌های مرجانی می‌رسد که آنان اصطلاح «پمپ دلفینی» را برای آن به‌کار می‌گیرند.
نویسندگان این مقاله خاطرنشان می‌کنند که این نوع «پمپاژ» مواد مغذی به صخره‌های مرجانی، پیش‌تر نیز در پیوند با گونه‌هایی مانند کوسه و پرندگان دریایی ثبت شده بود. آنان می‌افزایند که شواهد برخی تحقیقات پیشین نشان داده است که انواع خاصی از ماهی‌ها در صخره‌های مرجانی دیگر، مستقیما از مدفوع دلفین‌ها تغذیه می‌کنند.
نیتروژن یکی از اجزای سازنده بنیادی حیات، هم در خشکی هم در آب، به ویژه برای موجوداتی مثل گیاهان و میکروب‌ها است.
به گفته سازمان حفاظت محیط زیست ایالات متحده، اکوسیستم صخره‌های مرجانی در سراسر جهان به علت ساخت‌وسازها، ماهی‌گیری بیش از حد، و آلودگی، در محاصره قرار گرفته است.
افزون بر این، بحران تغییرات اقلیمی هم تهدید بزرگی برای صخره‌های مرجانی است. گرم شدن آب‌ها می‌تواند باعث پدیده «سفیدشدگی»(bleaching) مرجان‌ها شود. در این پدیده، جلبک‌هایی که درون مرجان زندگی می‌کنند و رنگ خود را به آن می‌دهند، ناپدید می‌شوند تا مرجان ظاهری رنگ‌پریده و شبح‌وار پیدا کند.
سازمان حفاظت محیط زیست ایالات متحده می‌افزاید، کربنی که بر اثر فعالیت‌های انسان وارد جو می‌شود و از آنجا به اقیانوس‌ها جذب می‌شود، نیز می‌تواند به اسیدی شدن آب منجر شود که اکوسیستم مرجانی را به خطر می‌اندازد.
رشته‌جزایری مانند مالدیو به گونه‌ای خاص خود نیز در معرض تهدید بحران اقلیمی قرار دارند، زیرا بالا آمدن سطح آب دریا، فقط در طول چند سال می‌تواند باعث شود که این نقاط کم‌ارتفاع در اقیانوس غرق شوند.
به گفته ناسا، هشتاد درصد جزایر مرجانی مالدیو کمتر از یک متر (۳.۲ فوت) پایین‌تر از سطح آب دریا قرار دارند.
طبق داده‌های هیات بین‌دولتی تغییرات اقلیمی (IPCC)، حتی در بهترین وضعیت هم سطح آب دریا در مالدیو تا پایان قرن کنونی حدود نیم متر بالا خواهد آمد.
طبق داده‌های «IPCC»، در بدترین وضعیت نیز این رشته‌جزایر ممکن است تا سال ۲۱۵۰ در معرض [خطر] حدود ۲.۲ متر بالا آمدن آب دریا باشند.
© The Independent
