بیمارستان ایچیلوف تل‌آویو دو هفته پیش مهمانی ویژه داشت: کوئنتین تارانتینو، فیلمساز شهیر آمریکایی. البته تارانتینو برای فیلمسازی یا تحقیق به این بیمارستان نرفته بود و حضورش دلیلی ساده‌تر داشت: تولد دومین فرزندش. تارانتینو رفته بود تا کنار همسرش، دانیلا پیک، خواننده و مدل شناخته‌شده اسرائیلی باشد.

تارانتینو و پیک در بیانیه‌ای مشترک اعلام کردند: «دانیلا و کوئنتین تارانتینو خوشحال‌اند که اعلام کنند دانیلا ۲ ژوئیه ۲۰۲۲ خواهر کوچکی برای لئو، فرزند اولشان به دنیا آورد.»‌ نام این نوزاد جدید هنوز اعلام نشده است.

این کارگردان صاحب‌سبک آمریکایی از حدود سه سال پیش یکی از مشهورترین ساکنان خارجی اسرائیل شده است. عکاس‌ها دنبالش‌اند، مردم کوچه و بازار از سلام و احوالپرسی با این همسایه جدید خرسندند و حتی سیاستمدارانی همچون بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر سابق، و دیوید فریدمن، سفیر سابق آمریکا در اسرائیل، نیز سعی می‌کنند با او عکسی بگیرند و کمی از این ستاره نصیب ببرند. تارانتینو البته حواسش هست که سمت و سوی سیاسی نگیرد و با بنی گانتز، وزیر دفاع لیبرال و دشمن سیاسی نتانیاهو، نیز دیدار کرده است.

جالب اینجا است که ساکن تل‌آویو شدن تارانتینو تقریبا اتفاقی بود. تارانتینو و پیک چهار سال پیش در لس‌آنجلس ازدواج کردند و قصد داشتند بین کالیفرنیا، نیویورک و تل‌آویو زندگی کنند. بعد از تمام شدن نمایش «روزی روزگاری در هالیوود» که سال ۲۰۱۹ در جشنواره کن به نمایش درآمد، تارانتینو مدتی به اسرائیل رفت و در فوریه ۲۰۲۰ بود که لئو در همین بیمارستان ایچیلوف به دنیا آمد. (نام او از یکی از اجداد دانیلا گرفته شده است و به لئوناردو دی‌کاپریو، بازیگر محبوب فیلم‌های پدرش، ربطی ندارد) اما چند هفته بعد، همه‌‌گیری کرونا از راه رسید و دنیا به سکون درآمد. چنین بود که تارانتینو هم در تل‌آویو ماندگار شد و در دو سال و اندی که گذشت، بیشتر اوقات خود را در کشور جدید گذراند.

روزنامه نیویورک پست روز شنبه، گزارش مفصلی راجع به زندگی تارانتینو در تل‌آویو منتشر کرد و درباره جزئیات مختلف آن توضیح داد؛ از دوچرخه‌سواری و دویدن گرفته تا کافه‌ای معمولی که آقای کارگردان هفته‌ای چند بار مهمان آن است.

سابقه رابطه تارانتینو ۵۹ ساله و پیک ۳۸ ساله به سال ۲۰۰۹ برمی‌گردد: زمان اولین نمایش فیلم «حرامزاده‌های لعنتی»، با موضوع مبارزان یهودی علیه آلمان نازی، در اسرائیل که تارانتینو هم به این کشور رفته بود. از آن پس، رابطه این دو چند باری قطع و وصل شد اما به نظر می‌رسد از سال ۲۰۱۶ رابطه‌ای جدی داشتند و بالاخره در سال ۲۰۱۸ در خانه تارانتینو در محله بورلی هیلز لس‌آنجلس ازدواج کردند.

تارانتینو متولد شهر ناکسویل در ایالت تنسی آمریکا است و تبار یهودی ندارد. پدرش (که پیش از تولد او خانواده را ترک کرد) ایتالیایی و مادرش انگلیسی، ایرلندی، چروکی‌ (از بومیان آمریکا) تبار و کمی هم آلمانی بود. او به یهودیت نگرویده است و به نظر چنین قصدی هم ندارد. مراسم ازدواجشان به سنت شاخه یهودیان اصلاحگرا انجام شد که در آمریکا رواج دارد اما نزد روحانیت راست‌کیش یهودیت در اسرائیل معمولا پذیرفته نمی‌شود.

البته دانیلا پیک هم برای مشهور شدن به تارانتینو نیازی نداشت. پدر او، اسویکا پیک، از مشهورترین خوانندگان موسیقی پاپ اسرائیل در دهه ۱۹۷۰ بود و زندگی پرماجرایش باعث شد دانیلا از کودکی مشهور باشد. او از نوجوانی خود خواننده‌ای شناخته‌شده بود و در اوایل دهه ۲۰۰۰ با خواهرش، شارونا، در گروهی موسیقی به نام «خواهران پیک» می‌خواند. همین بود که وقتی لئو به دنیا آمد، کاربری در توییتر به زبان عبری نوشت: «اکنون فردی وجود دارد که پدرش کوئنتین تارانتینو است و پدربزرگش اسویکا پیک.»

این زوج مشهور مدت کوتاهی پس از ازدواج، ویلایی ۲۷۰ متری در خیابان الکاخی واقع در محله‌ای آرام در شمال تل‌آویو خریدند؛ جایی نزدیک به ساحل دریای مدیترانه. تارانتینو البته همچنان دو خانه در آمریکا دارد: یکی در نیویورک و دیگری خانه‌ای قدیمی در لس آنجلس که آن‌ را در سال ۱۹۸۹ خرید؛ چند سال پیش از اینکه با اولین فیلم بلندش، «سگدونی»‌ (۱۹۹۲) به شهرت وسیع برسد.

اما در پی همه‌گیری کرونا و پس از بچه‌دار شدن، ظاهرا خانه ۲۷۰ متری کافی نبود و همین بود که خانواده تارانتینو ویلایی با مساحت بیش از ۴۶۰ متر مربع در محله شیکون تزامرت در شمال تل‌آویو اجاره کردند. گفته می‌شود اجاره این ویلا ماهی ۸۰ هزار شکل (حدود ۲۳ هزار دلار) برای تارانیتنو خرج برمی‌دارد.

شیکون تزامرت از آن محله‌های تل‌آویو است که کمی از مرکز شهر دور است اما فضای خانه‌های آن با آپارتمان‌های معمولا کوچک تل‌آویوی بسیار متفاوت است. این محله پر از ویلاهای مسکونی خصوصی است که هر یک از نظر معماری ویژگی خاصی دارند و ساختشان معمولا به اوایل دهه ۱۹۵۰ باز می‌گردد. با وجود اینکه چند آسمان‌خراش لوکس هم در محله پیدا می‌شود، حال‌وهوای محله همچنان مثل دهکده کوچکی است که کنار بزرگ‌ترین شهر اسرائیل جا خوش کرده است.

تارانتینو بارها در حال دویدن، پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری در پارک هایارکون که کنار رودخانه‌ای به همین نام قرار دارد، دیده شده است. عکاس‌های پاپارتزی دیگر عادت کرده‌اند او را در حال پر کردن بطری آبش یا دوچرخه‌سواری شکار کنند. این کارگردان ظاهرا از توجه بسیار به خود چندان ناراحت نیست و در سال ۲۰۲۰، در گفت‌وگو با روزنامه یدیعوت آخارونوت، گفت: «من عاشق این کشورم. مردم خیلی خوب‌اند و با من رفتار خیلی خوبی دارند و به نظر می‌رسد از حضور من در اینجا هیجان‌زده‌اند.»

او سال ۲۰۲۱ در گفت‌وگویی دیگر با بیل مائر، گفت که تل‌آویو مثل نسخه کوچکی از لس‌آنجلس است و «رستوران‌های محشر و میخانه‌‌ها و کلاب‌های باحال» این شهر را ستود. تارانتینو و پیک در میخانه «نیلوس» در خیابان آلنبی تل‌آویو دیده شده‌اند و معروف است که او به رستوران هتل مونته‌فیوره که خود را اولین هتل بوتیک تل‌آویو معرفی می‌کند، علاقه خاصی دارند (میک جگر، خواننده مشهور آمریکایی، هم هر وقت در اسرائیل کنسرت دارد به همین هتل می‌رود) صاحب رستوران می‌گوید تارانتینو در سفر سال ۲۰۰۹ خود هم همانجا غذا خورده بود؛ اما این کارگردان را شاید بیشتر از هر جایی بتوان در کافه‌ای معمولی‌تر پیدا کرد؛ کافه زوریک در خیابان یهودا هامکابی تل‌آویو در نزدیکی ویلای خانوادگی.

یکی از گارسون‌های این کافه به رسانه‌ها گفته است که تارانتینو هفته‌ای دو تا چهار بار به این کافه می‌رود. البته تارانتینو هنوز زبان عبری را خوب یاد نگرفته گرچه برای آن در تلاش است. او سال گذشته در گفت‌وگویی به جیمی کیمل گفت که  اسم حیوانات را یاد گرفته که احتمالا به خاطر بازی با پسر کوچکش، لئو، است. لئو او را «آبا» (پدر در عبری) صدا می‌زند.

اسرائیلی‌ها قدر آخرین مهمان خود را خوب می‌دانند. همین ماه گذشته دانشگاه عبری اورشلیم، یکی از مهم‌ترین نهادهای دانشگاهی کشور، به تارانتینو دکترای افتخاری اعطا و اعلام کرد: «تارانتینو در پی ازدواج با دانیلا پیک، بازیگر و موسیقی‌دان، اسرائیل را خانه خود می‌داند و در سراسر جهان و نزد عموم از آن پشتیبانی می‌کند.»

با این حال سوالی که هم اسرائیلی‌ها و هم حامیان او در سراسر جهان  دارند، این است که آیا او فیلم بعدی خود را در اسرائیل خواهد ساخت؟‌ تارانتینو روزی گفته بود می‌خواهد ۱۰ فیلم بسازد و بعد در اوج بازنشسته شود. «روزی روزگاری در هالیوود» نهمین فیلم او است و «سگدونی»، اولین فیلمش که به تولد این پدیده جدید سینمایی منجر شد، راجع به داستان سرقت الماس‌هایی اسرائيلی بود.

آیا او با فیلم دهم و شاید آخر خود به این کشور باز می‌گردد؟ تارانتینو خود در گفت‌وگو با مائر، به این سوال پاسخی داده بود. او گفت که شاید در اسرائیل فیلم بسازد و افزود: «اگر در اورشلیم فیلم بسازی، دوربینت را هر طرف که بگیری، چیز محشری جلو آن سبز می‌شود… اما اگر هم فیلمی در اسرائیل بسازم، راجع به اوضاع سیاسی نخواهد بود.»