پژوهشی جدید مدعی است که «مایت»های میکروسکوپی (هیره) که روی پوست ما زندگی و جفت‌گیری می‌کنند، ممکن است خیلی زود «با انسان یکی شوند.»
آن‌ها به دلیل زندگی منزوی و متعاقب آن، درون‌زادگیری کردن، در حال از دست دادن ژن‌های غیر ضروری‌اند و از انگل‌های خارجی، به همزیست‌های داخلی تبدیل می‌شوند.
این مایت‌ها که حدود سه دهم میلی‌متر طول دارند، در طول زایمان می‌میرند و در پیاز موی صورت و نوک سینه و همچنین مژه‌ها یافت می‌شوند.
مایت‌ها شب‌ها فعال‌اند و میان پیازهای مو حرکت می‌کنند تا جفت‌گیری کنند. آن‌ها از چربی پوست که سلول‌ها به طور طبیعی داخل منافذ آزاد می‌کنند، تغذیه می‌کنند.
دکتر الجاندرا پروتی، استادیار زیست‌شناسی بی‌مهرگان از دانشگاه ریدینگ، یکی از همکاران هدایت (co-led) پژوهش مربوط به مطالعه اولین توالی ژنوم در مایت فولیکول مو بوده است.
او گفت: «ما دریافتیم که این مایت‌ها به دلیل زندگی محافظت‌شده درون منافذ، در قیاس با گونه‌های مشابه دیگر، آرایش متفاوتی از ژن‌های اجزای بدن دارند.»
«این تغییرات در دی‌ان‌ای (DNA) آن‌ها منجر به بعضی رفتارها و ویژگی‌های غیرعادی بدن شده است.»
مطالعه عمیق دی‌ان‌ای آشکار کرد که به دلیل زندگی منزوی آن‌ها که هیچ تهدید بیرونی سراغشان نمی‌آید، رقابتی بر سر جای گرفتن روی [بدن] میزبان وجود ندارد و نبردی با دیگر مایت‌های دارای ژن‌های متفاوت رخ نمی‌دهد، و کاهش ژنتیکی باعث شده است که آن‌ها کاملا موجوداتی ساده با پاهای کوچکی شوند که فقط سه ماهیچه تک‌سلولی آن‌ها را به حرکت وامی‌دارد.
آن‌ها با حداقل اندوخته پروتئین‌ها زندگی می‌کنند - کم‌ترین تعدادی که در این گونه و گونه‌های مرتبط دیده شده است.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
کاهش ژن، دلیل رفتار شبانگاهی آن‌ها است: مایت‌ها محافظ اشعه ماورای بنفش ندارند و ژنی را که باعث بیدار شدن حیوانات در هنگام روز می‌شود، از دست داده‌اند.
آن‌ها همچنین قادر نیستند ملاتونین تولید کنند - ترکیبی که بی‌مهرگان کوچک را در شب فعال می‌کند - با این حال، آن‌ها انرژی لازم را برای جفت‌گیری‌های خود در سراسر شب، با استفاده از ملاتونین ترشح شده از پوست انسان در هنگام تاریکی می‌گیرند.
آرایش ژنی منحصر‌به‌فرد آن‌ها نیز باعث عادات جفت‌گیری غیرعادی می‌شود. اندام‌های تولید مثل‌شان به جلو منتقل شده است و نرها آلت تناسلی برآمده به طرف بالا در جلو بدنشان دارند که باعث می‌شود هنگام جفت‌گیری خود را زیر مایت ماده جای دهند و همان‌طور که هر دو به موی انسان چسبیده‌اند، جفت‌گیری کنند.
یکی از ژن‌های آن‌ها وارونه شده است و آرایش ویژه‌ای برای دهانی اضافی در اختیارشان می‌گذارد تا برآمدگی اضافه‌ای برای جمع کردن غذا باشد. این امر به ادامه حیات آن‌ها در جوانی کمک می‌کند.
مایت‌ها در جوانی سلول‌های خیلی بیشتری در قیاس با دوران بزرگسالی دارند. این موضوع خلاف فرض پیشینی است که می‌گفت جانوران انگلی تعداد سلول‌های خود را در ابتدای رشد کم می‌کنند. استدلال پژوهشگران [در این زمینه] این است که این نخستین گام مایت‌ها به سوی همزیستی [با انسان] است.
فقدان روبه‌رویی با مایت‌های احتمالی که می‌توانست ژن‌های جدیدی به نسل آن‌ها بیفزاید، ممکن است مایت‌ها را در مسیر بن‌بستی فرگشتی و انقراض احتمالی قرار دهد. این پدیده در باکتری‌هایی که قبلا داخل سلول‌ها زندگی می‌کردند، دیده شده است، اما هرگز در حیوانی به چشم نخورده است.
برخی پژوهشگران چنین فرض کرده بودند که مایت‌ها مقعد ندارند و از این رو در طول زندگی‌شان باید مدفوعشان را جمع کنند که باعث تورم پوست‌شان می‌شود و وقت مردن آن را دفع خواهند کرد. اما مطالعه جدید تایید کرد که آن‌ها مقعد دارند و در نتیجه، نامنصفانه برای بسیاری از بیماری‌های پوستی، سرزنش شده‌اند [به آن‌ها نسبت داده شده است].
دکتر هنک بریگ، نویسنده ارشد و همکار از دانشگاه بانگور و دانشگاه ملی سن‌خوان، گفت: «مایت‌ها برای بسیاری چیزها سرزنش شده‌اند. [اما] هم‌نشینی طولانی با انسان می‌تواند چنین نیز القا کند که آن‌ها نقش ساده اما مهمی هم دارند؛ مثلا منافذ روی صورت ما را باز نگه می‌دارند.»
این پژوهش را دانشگاه بنگور و دانشگاه ریدینگ با همکاری دانشگاه والنسیا، دانشگاه وین، و دانشگاه ملی سن‌خوان رهبری کرده‌اند. این پژوهش در مجله «مولکولار بیولوژی اند اوولوشن» (Molecular Biology and Evolution ) منتشر شده است.
© The Independent
