گروهی از کارشناسان سازمان ملل متحد با صدور بیانیه‌ای، از مقام‌های جمهوری اسلامی خواستند به آزار و اذیت و تعقیب قضایی اقلیت‌های دینی در ایران پایان دهند.

در این بیانیه که روز دوشنبه، ۳۱ مرداد، منتشر شد، از مقام‌های جمهوری اسلامی خواسته‌ شده است دین را به ابزار سرکوب حقوق بنیادین شهروندان تبدیل نکنند. این کارشناسان اعلام کرده‌اند بازداشت‌های خودسرانه، ناپدید شدن‌ پیروان آیین بهائی و تخریب و مصادره اموال‌ آنان را نشانه‌های «سیاست آزارواذیت سازمان‌یافته» می‌دانند و از این مسئله نگران‌‌اند.

در بیانیه کارشناسان سازمان ملل، به افزایش و گسترش دامنه برخورد‌ها و آزارواذیت بهائیان در ماه‌های اخیر اشاره شده و آمده است که پیروان این آیین در جمهوری اسلامی، جدی‌ترین آزارها را متحمل می‌شوند و در حال حاضر، هزار نفر از بهائیان ایران در انتظار اجرای حکم حبس‌اند.

تخریب خانه دست‌کم هشت خانواده بهائی و توقیف ٢٠ هکتار از زمین‌های آن‌ها در استان مازندران و جلوگیری از ورود بیش از ٩٠ دانش‌آموز بهائی به دانشگاه‌ها از دیگر مصادیق نقض حقوق اقلیت‌های دینی در ایران‌اند که در این بیانیه به آن‌ها اشاره شده است.

این بیانیه از مهوش ثابت، فریبا کمال‌آبادی و عفیف نعیمی، سه تن از رهبران جامعه بهائی ایران، نام می‌برد که ممکن است به جرم مدیریت جامعه بهائیان ایران به ۱۰ سال زندان محکوم شوند.

این کارشناسان این قبیل آزارواذیت‌ها را نه اقدام‌های موردی و جسته‌وگریخته که بخشی از یک سیاست گسترده با هدف برخورد با هر عقیده و عمل مذهبی متفاوت و مخالف در ایران توصیف کرده‌اند.

در این بیانیه، نوکیشان مسیحی، درویشان گنابادی و خداناباوران از دیگر قربانیان این آزارواذیت‌های سازمان‌یافته معرفی شده‌اند.

کارشناسان سازمان ملل متحد اضافه کرده‌اند که جامعه جهانی نمی‌تواند در برابر سرکوب اقلیت‌های دینی با اتهام‌هایی مبهم نظیر «جاسوسی» یا «اقدام علیه امنیت ملی» در جمهوری اسلامی ساکت بماند. آن‌ها در بیانیه خود، آزادی فوری و بی‌قیدوشرط تمام افرادی را که به دلیل گرایش‌های دینی یا عقیدتی خود در بازداشت‌اند، خواستار شده‌اند.

پس از به قدرت رسیدن ابراهیم رئیسی در ایران، فشار‌ها و محدودیت‌های اجتماعی علیه مردم افزایش یافت و دامنه برخورد با اقلیت‌های دینی گسترش پیدا کرد. در یک سال گذشته، پلیس و ماموران امنیتی صد‌ها نفر را به اتهام پیروی از یک کیش یا آیین متفاوت، عضویت در حلقه‌های عرفانی نوظهور و در پاره‌ای موارد، با اتهام‌هایی نظیر «شیطان‌پرستی» بازداشت کرده‌اند.

روحانیون حاکم بر ایران بیش از چهار دهه است اقلیت‌ها دینی و مذهبی، پیروان سایر کیش‌ها و آیین‌ها و اعضای گروه‌های عرفانی و معنوی‌ را آزارواذیت می‌کنند و تحت پیگرد قرار می‌دهند؛ زیرا تمام آن‌ها را رقیبی برای مذهب شیعه می‌دانند و به بهانه مبارزه با «انحراف» و «خرافات»، با آن‌ها برخورد می‌‌کنند.