دانشمندان یک منظومه سیاره‌ای جدید از دو سیاره دوردست پیدا کرده‌اند که ممکن است زیستگاه حیات بیگانه باشد.

این دو سیاره در مدار یک ستاره کوچک و سرد به نام «ال‌پی ۹-۸۹۰» (LP 890-9) قرار دارند. این ستاره، پس از ستاره کنجکاوی ‌برانگیز مشابه، [یعنی] تراپیست۱، دومین ستاره خنک محسوب می‌شود که میزبان تعدادی سیاره است.

یکی از سیارات این منظومه با نام «ال‌پی ۹-۸۹۰بی» (LP 890-9b) شناخته می‌شود و تنها ۳۰ درصد بزرگ‌تراز زمین است. [این سیاره] به قدری به آن ستاره سرد نزدیک است که یک سال آن تنها فقط ۲.۷ روز به طول می‌انجامد.

و این منظومه یک سیاره کاملا ناشناخته دیگر دارد که «ال‌پی ۹-۸۹۰سی» (LP 890-9c) نامگذاری شده است. این سیاره به همان اندازه سیاره اول است - ۴۰ درصد بزرگ‌تر از زمین است - اما سال طولانی‌تری دارد و ۸.۵ روز طول می‌کشد تا یک دور به دور ستاره بگردد.

تحقیقات جدید با استفاده از تلسکوپ‌های زمینی به نام اسپکولاس- [برگرفته از حروف اول عبارت] «جستجوی سیاراتی قابل سکونت که [جلوی نور] ستاره‌های فوق سرد را می‌گیرند»، انجام شد. ستاره‌های بسیار سردی مانند «ال‌پی ۹-۸۹۰» به این نوع مشاهدات بعدی نیاز دارند، زیرا تشخیص آن‌ها با تلسکوپ‌های فضایی دشوار است.

دانشمندان مشاهدات جدید را با امید به تایید وجود نخستین سیاره آغاز کرده بودند، سیاره‌‌ای که برای نخستین بار ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران ناسا که به‌دنبال سیارات خارج از منظومه شمسی است، به‌عنوان یک سیاره احتمالی آن را مشاهده کرد. اما مشاهدات آن‌ها، سیاره دوم را نیز پیدا کرد.

این سیاره دوم در «ناحیه زیست‌پذیر» ستاره قرار دارد، به این معنی که برای حیات بیگانه نه خیلی گرم است و نه سرد.

آموری تریود، استاد سیاره‌شناسی فراخورشیدی در دانشگاه بیرمنگام و سرپرست کارگروه اسپکولاس که زمان‌بندی مشاهدات منتهی به کشف سیاره دوم را انجام داد، گفت «ناحیه زیست‌پذیر، مفهومی است که در آن یک سیاره با شرایط ژئولوژیک و جوی مشابه زمین، از دمای سطحی برخوردار خواهد بود که به آب اجازه می‌دهد به‌مدت‌ میلیارد‌ها سال مایع باقی بماند.»

«این به ما مجوز می‌دهد تا بیشتر رصد کنیم و دریابیم که آیا این سیاره جو دارد یا خیر، و اگر چنین است، محتوای [جو] آن را بررسی و زیست‌پذیری آن را ارزیابی کنیم.»