بر اساس پژوهش‌های جدید که با تمرکز تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ وی‌ال‌تی (VLT) رصدخانه جنوبی اروپا بر روی یک خوشه ستاره‌ای متراکم در یک کهکشان کوتوله نسبتا نزدیک به کهکشان راه شیری ما انجام شده است، مارپیچی از ستاره‌ها، موتور محرکه متراکمی است که احتمالا به زایش ستاره در یک کهکشان نزدیک، سوخت‌رسانی می‌کند.
پژوهشگران دریافتند که به نظر می‌رسد بازوی مارپیچی بیرونی ستارگان، گاز و ستارگان در یک خوشه ستاره‌ای عظیم به نام «ان‌جی‌سی ۳۴۶» (NGC 346)، تولد ستارگان تازه متولدشده در آنجا را تغذیه می‌کند. [خوشه ستاره‌ای] «ان‌جی‌سی ۳۴۶» در جهت مرکز خوشه در کهکشان کوتوله ابر ماژلانی کوچک در حال چرخش است.
این یافته‌ها روز پنجشنبه [۸ سپتامبر ۲۰۲۲] در مجله «استروفیزیکال» (Astrophysical) منتشر شد.
پیتر زیدلر، پژوهشگر پسادکتری در موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STSci) در بالتیمور، و از محققان دست‌اندکار این مطالعه، در اظهاراتی گفت: «یک مارپیچ واقعا روش طبیعی و خوبی برای تغذیه تشکیل ستاره از بیرون به سمت مرکز خوشه است.» «این کارآمدترین روشی است که ستارگان و گازهایی که موجب تشکیل ستاره‌های بیشتری می‌شوند، می‌توانند به سوی مرکز حرکت کنند.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
این تغذیه و به اصطلاح سوخت‌رسانی موثر [به ستارگان] می‌تواند توضیح دهد که چرا «ان‌جی‌سی ۳۴۶»، با آنکه قطر این خوشه ستاره‌ای تنها ۱۵۰ سال نوری است، این همه ستاره جوان به دنیا می‌آورد - در مقایسه [با آن]، کهکشان راه شیری ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد- جرم آن [خوشه ستاره‌ای «ان‌جی‌سی ۳۴۶»] ۵۰ هزار برابر جرم خورشید است.
النا سابی، دانشمند [متخصص در] تشکیل ستارگان از موسسه علمی تلسکوپ فضایی (STSci)، این مطالعه را سرپرستی، و برای ردیابی ستارگان در بازوی مارپیچی «ان‌جی‌سی ۳۴۶» به مدت ۱۱ سال از تلسکوپ بسیار بزرگ وی‌ال‌تی (VLT) و هابل استفاده کرد. این موضوع به محققان اجازه داد حرکت مارپیچی آن‌ها را به سمت درون، کشف کنند. آن‌ها دریافتند که ستارگان، با سرعت میانگین ۲۰۰۰ مایل (حدود ۳۲۰۰ کیلومتر) بر ساعت حرکت می کنند که حدود ۲۰۰ میلیون مایل (حدود ۳۲۰ میلیون کیلیومتر) - یا تقریبا دو برابر فاصله زمین تا خورشید - را ظرف ۱۱ سال طی می‌کنند.
ستاره شناسان تا حدودی به به این دلیل به بررسی تشکیل ستاره در ابر ماژلانی کوچک علاقه دارند که شیمی آن شبیه به گیتی در مراحل بسیار اولیه است؛ دوره‌ای حدود دو تا سه میلیارد سال پس از مهبانگ، زمانی که کیهان با سرعت فوق‌العاده‌ای در حال تولید انبوه ستاره‌های جدید بود.
دکتر سابی در اظهاراتی گفت: «ستاره‌ها ماشین‌هایی‌اند که گیتی را شکل می‌دهند. ما بدون ستاره‌ها حیات نخواهیم داشت، و با این حال، کاملا نمی‌دانیم که آن‌ها چگونه شکل می‌گیرند. ما چند مدل داریم که پیش‌بینی می‌کنند و برخی از این پیش‌بینی‌ها متناقض‌اند. می‌خواهیم تعیین کنیم که چه چیزی روند شکل‌گیری ستاره‌ها را تنظیم می‌کند، زیرا این‌ها قوانینی است که به آن‌ها نیاز داریم تا آنچه در گیتی اولیه می‌بینیم، نیز درک کنیم.»
هرچند در مقیاس بین‌کهکشانی، ابر ماژلانی کوچک به راه شیری نزدیک است، ۲۰۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد. دانشمندان قصد دارند برای ثبت دقیق‌تر حرکات ستارگان در مارپیچ، از مشاهدات تکمیلی هابل همراه با مشاهدات تلسکوپ فضایی جیمز وب که به‌‌تازگی عملیاتی شده است، استفاده کنند، که [تلسکوپ فضایی جیمز وب قاعدتا] باید بتواند تصاویر ستاره‌هایی با جرم کمتر را [بهتر] از هابل تفکیک کند.
© The Independent
