بر اساس یک نظریه جدید، ماه ممکن است «بلافاصله» پس از یک برخورد عظیم که آن را در مدار زمین قرار داد، شکل گرفته باشد.

این نظریه بر شبیه‌سازی‌های دقیق ابررایانه‌های قدرتمندی تکیه دارد که نشان دادند ماه بلافاصله پس از برخورد چیزی با زمین، پدیدار شده است.

معمولا تصور می‌شود که ماه در پی یک برخورد در ۴.۵ میلیارد سال پیش، زمانی که زمین به جسمی به اندازه مریخ به نام «تیا» برخورد کرد، شکل گرفت. اما شبیه‌سازی‌های جدید نشان می‌دهند که پس از آن اتفاقی رخ داد که پیش از این تصور نمی‌شد.

شبیه‌سازی‌های پیشین به [ارائه] نظریه‌هایی منجر شدند که [بر اساس آن‌ها] ماه می‌توانست در دیسکی از بقایای برخورد که در مداری نزدیک‌تر به دور زمین قرار داشت، به‌تدریج بزرگ شده باشد. نظریه جدید حاکی از آن است که [ماه] تقریبا بلافاصله [از زمین] کنده شده و شکل گرفته است.

این دو نظریه می‌توانند آزمایش شوند؛ زیرا ساختارهای داخلی متفاوتی را برای ماه پیشنهاد می‌کنند. این موضوع می‌تواند به ما کمک کند  در مورد ماه و همچنین سیاره خودمان بیشتر بدانیم.

جزئیات تکمیلی که قدرتمندترین شبیه‌سازی‌های ابررایانه‌ای ارائه کرده‌اند، همچنان به پژوهشگران امکان می‌دهد جزئیات غیرمنتظره‌ای را که می‌تواند برخی از ویژگی‌های غیرمعمول ماه را توضیح دهد، پیدا کنند. این را هم نشان می‌دهد که شبیه‌سازی‌های با وضوح پایین‌تر که در گذشته استفاده شدند، ممکن است دانشمندان را در مورد تاریخ سیاره ما به اشتباه انداخته باشند. 

وینسنت اکه، از دانشگاه دورهام، گفت: «این مسیر شکل‌گیری می‌تواند به توضیح شباهت در ترکیب ایزوتوپی بین گوشته زمین و سنگ‌های ماه که فضانوردان آپولو به زمین آوردند، کمک کند. همچنین ممکن است برای ضخامت پوسته ماه نتایج قابل مشاهده‌ای به دنبال داشته باشد که به ما امکان می‌دهد نوع برخوردی را که رخ داده است، بیشتر [و بهتر] تشخیص دهیم.»

«منشا مستقیم ماه به عنوان یک قمر پسابرخوردی»، گزارشی که این یافته‌ها را شرح می‌دهد، در «آستروفیزیکال ژورنال لترز» منتشر شده است.