این پرسش قدیمی عصر فضا است: فضانوردان چگونه در فضا از توالت استفاده می‌کنند؟ در خارج از سیاره و به دلیل کمبود گرانش، اساسی‌ترین فرایندهای بیولوژیکی انسان چالش‌برانگیز می‌شوند.
توالت فضایی یا توالت با جاذبه صفر، توالتی است که می‌توان از آن در محیط‌های بی‌وزنی استفاده کرد. در غیاب جاذبه، جمع‌آوری و نگهداری زباله‌ها و ضایعات مایع و جامد، با استفاده از جریان هوا انجام می‌شود.
گران‌ترین توالت تمام دوران، توالت شاتل ناسا، سیستم بهبود‌یافته جمع‌آوری ضایعات (IWCS) است. این توالت ۳۰ میلیون دلاری نخستین بار در سال ۱۹۹۲، هنگام اضافه شدن به شاتل فضایی Endeavour، عرضه شد. در زمان معرفی‌اش به دنیا، این سیستم پیچیده‌ترین توالت جهان بود.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
توسعه، ساخت و نصب این توالت ۹ برابر قیمت تخمینی اولیه پروژه هزینه داشت و از هر توالتی که از طلا یا الماس ساخته شده باشد، گران‌تر تمام شد.
توسعه این توالت در سال ۱۹۸۸ آغاز شد، اما تا سال ۱۹۹۲ به پایان نرسید و تقریبا به پنج سال کار مداوم، مهندسی و آزمایش نیاز بود تا از عملکرد بی‌نقص آن در فضا اطمینان حاصل شود.
این تلاش‌های طولانی بالاخره در سال ۱۹۹۲، زمانی که IWCS در شاتل فضایی Endeavour نصب شد، با موفقیت به پایان رسید.
چرا گران‌ترین است؟
سیستم IWCS رکورد جهانی گینس را برای گران‌ترین توالتی که تاکنون ساخته شده، به دست آورده است. پیشرفت‌های فناوری دلیل اصلی قیمت بالای این توالت است، چرا که در سال ۱۹۹۲، این سیستم نوآورانه‌ترین فناوری عصر فضا بود.
هرچند هزینه سنگین و ۳۰ میلیون دلاری این توالت ممکن است بیش از حد به نظر برسد، نباید از یاد برد که صرف‌نظر از تمام پیشرفت‌های بشریت، ما نیز مانند موجودات دیگر و به منزله بخشی از فرایندهای بیولوژیکی طبیعی خود، ضایعات دفع می‌کنیم. توانایی مدیریت بهداشتی این ضایعات در حین سفر در خلاء فضا، چالشی بسیار گرانقیمت است!
