پیام فرمان ماموریت این بود: «این هم از این! بالای اقیانوس آرام، بلیت جدید آمریکا برای سفر به ماه و فراسوی آن.»

ماموریت ۲۵ روزه آرتمیس۱ ناسا صبح یکشنبه، وقتی کپسول بدون‌سرنشین اوریون از سفر خود به دور ماه بازگشت تا دوباره وارد جو زمین شود، پیش از اینکه در اقیانوس آرام در سواحل مکزیک به آب بیفتد، به پایان پرماجرای خود رسید.

یو‌اس‌اس‌پورتلند، یک کشتی نیروی دریایی ایالات متحد، به همراه تیمی از غواصان با استفاده از یک وینچ مخصوص، این سفینه را گرفت.

ورود [و بازگشت به اتسمفر زمین] گام مهمی در برنامه آرتمیس را رقم زد؛ ابتکاری بلندپروازانه برای بازگرداندن فضانوردان انسان به ماه تا سال ۲۰۲۴، بخشی از تلاشی بزرگ‌تر به منظور گسترش حضور مداوم انسان در آنجا و ایجاد زمینه برای کاوش احتمالی انسان در مریخ.

بیل نلسون، مدیر ناسا، روز یکشنبه در جریان پخش برنامه فرود گفت: «این سرنوشت‌ساز است چرا که ما اینک با نسل جدید به فضا، به اعماق فضا، بازمی‌گردیم. «[رئیس‌جمهور ایالات متحده جان اف] کندی همه را با نسل آپولو متحیر کرد و گفت که ما قصد داشتیم به چیزی که فکر می‌کردیم غیرممکن است دست یابیم و این کار را در مدت زمان کوتاهی انجام دادیم. به همین دلیل است که این روز، روز تعیین‌کننده‌ای است. این یکی از فناوری‌های جدید است؛ گونه‌ای کاملا جدید از فضانورد.»

این فرود در پنجاهمین سالگرد ماموریت آپولو ۱۷، آخرین باری که فضانوردان ناسا روی ماه قدم زدند، انجام شد.

اوریون به همراه سرنشینان آدمک‌ آزمایشی خود با نخستین آزمایش موشک جدید سامانه پرتاب فضایی ناسا در ۱۶ نوامبر به فضا پرتاب شد. این پرواز چهار میلیارد دلاری چنین بود که فضاپیما حدود یک هفته دور سطح ماه چرخید. این کپسول پیش از شروع سفر بازگشت خود به زمین، تقریبا ۲۳۹هزار مایل (۳۸۵ هزار کیلومتر) مسیر ماه را طی کرد.

ماموریت آرتمیس۱ علاوه بر پیشرفت دادن [فضاپیمای] نسل بعدی ناسا در برنامه معروف فرود بر ماه، مجموعه‌ای از فناوری‌ها و مانورهای جدید را آزمایش کرد؛ از جمله سپر حرارتی ساخته‌شده از فیبر کربن و تیتانیوم که پیش‌بینی می‌شد هنگام بازگشت و فرود اوریون به زمین دمای آن به پنج هزار درجه فارنهایت (۲۸۰۰ درجه سانتی‌گراد) برسد.

برنامه‌ریزان ماموریت ناسا همچنین از یک مانور جدید «پرش» در زمان کاهش ارتفاع و فرود استفاده کردند.

شرکت هوافضای لاکهید مارتین، پیمانکار اصلی این پروژه، در بیانیه‌ای گفت: «اگرچه این مقایسه‌ای دقیق نیست، اوریون با غوطه‌ور شدن در جو زمین، خیز به بیرون و سپس ورود مجدد، شبیه به سنگی خواهد بود که روی یک حوض می‌پرد». این مانور که ماژول کرو (CM) آن را انجام می‌دهد، پیش از برخورد به آب، به اوریون فضای بیشتری برای جابه‌جایی می‌دهد و به آن امکان می‌دهد در محل فرود دقیق‌تر باشد».

این برنامه همچنین به دلیل مشارکت شرکت‌های خصوصی قابل‌توجه است.

۱۱ شرکت از جمله اسپس‌اکس ایلان ماسک و بلو اوریجین جف بیزوس، فرودگرهای ماه را برای این برنامه ساختند که ناسا در نهایت، مورد اول را برای ارائه کپسول سرنشین‌دار آرتمیس۳ انتخاب کرد.

زمانی که فضانوردان ناسا به ماه بازگردند، برنامه آرتمیس احتمالا نخستین ماموریت ماه با خدمه زن خواهد بود.

فضاپیمای آرتمیس در ابتدا با مشکلاتی برای برخاستن از زمین مواجه بود.

فرود بر آب

فضاپیمای اوریون ناسا پس از سفر ۱.۴ میلیون مایلی (۲.۲ میلیون کیلومتری) در فضا، چرخیدن به دور ماه و جمع‌آوری داده‌هایی که ما را برای اعزام فضانوردان به ماموریت‌های #آرتمیس آتی آماده می‌کند، به خانه بازگشت.

— ناسا (@NASA) ۱۱ دسامبر ۲۰۲۲

مشکل موتور، نشت سوخت و سپس طوفان ایان موجب شد که پرتاب کپسول اوریون از اواخر اوت تا نوامبر به تعویق بیفتد.

یک بار در آسمان چند مانع دیگر وجود داشت.

این فضاپیما محموله‌ای از ۱۰ ماهواره کوچک را با خود حمل می‌کرد که به نظر می‌رسید چهارتای آن‌ها دچار مشکلات مختلفی شده‌اند.

یکی، یک فرودگر کوچک ماه از ژاپن بود که ارتباط خود را با کنترل زمینی از دست داد و قادر نبود به سطح ماه برسد.