به گفته دانشمندان، زندگی در فضا احتمالا بیش از چیزی که می‌پنداریم رایج است.
اما بنا به نتیجه‌گیری محققان، هرگونه زندگی در بیرون از محیط زمین در کهکشان، احتمالا در فاصله‌ای بسیار دور از ما و منظومه‌ای متفاوت در جریان است.
مطالعه جدیدی که به بررسی نظریه دوقلوی زمین پرداخته این نکته را بررسی می‌کند که چگونه چنین سیاره‌ای می‌تواند در یک منظومه ستاره‌ای دوگانه وجود داشته باشد. برخلاف منظومه شمسی ما، در چنین فضایی می‌تواند سیاراتی وجود داشته باشند که به جای یک ستاره به دور دو ستاره در چرخشند.
دانشمندان کشف کردند که ۸۷ درصد چنین سیاراتی احتمالا شیبی مشابه شیب سیاره زمین دارند. این شیب یکی از مواردی است که فضای سیاره را برای ایجاد نوعی پیچیده از زندگی مهیا می‌سازد، مانند زندگی خود ما یا آدم‌فضایی‌ها.
چنین منظومه‌هایی با ستاره‌های دوگانه در سراسر کهکشان یافت می‌شوند که حاکی از آن است که حداقل بعضی از آنها می‌تواند مبدل به خانه‌ای برای زندگی فضاییان شده که صبح‌ها چشم خود را به دو خورشید در آسمان باز می‌کنند. منظومه‌های تک ستاره‌ای، مانند منظومه‌ای که ما در آن زندگی می‌کنیم، در واقع خیلی کمیاب‌تر هستند.
گونگجی لی، از پژوهشگران این تحقیق و استادیار دانشکده فیزیک دانشگاه جورجیا تک در بیانیه‌ای گفت: «منظومه‌های چند ستاره‌ای پدیده‌ای رایج هستند و تقریبا ۵۰ درصد ستاره‌های آنها ستاره‌ای دوگانه را به دور خود به همراه دارند. بنابراین، تحقیق ما می‌تواند درباره تعداد زیادی از منظومه‌های شمسی صادق باشد.»
پژوهشگران اول از مقایسه شیب زمین با شیب مریخ تحقیق خود را شروع کردند. آنها به این نتیجه رسیدند که تغییرات تقریبا جزئی در شیب زمین پدیده‌ای بوده که موجب شده است این سیاره تبدیل به مکانی عالی برای شکل‌گیری و شکوفایی زندگی شود، در حالی که تغییرات بسیار شدیدتر شیب مریخ باعث تخریب جو آن شده است.
سپس آنها به بررسی این نظریه پرداختند که چه می‌شد اگر زمین به جای منظومه شمسی در منظومه همسایه خود که با نام آلفا سنچوری ای‌بی (Alpha Centauri AB) شناخته می‌شود قرار گرفته بود. این منظومه از ستاره‌‌هایی دوگانه تشکیل شده که ای (A) و بی (B) نام دارند. یافته‌های ایشان برای این منظومه بدبینانه بود که به معنای خبری بد برای کسانی است که می‌خواهند سفینه‌های اکتشاف‌کننده به این منظومه فرستاده با امید این که با زندگی در فضا مواجه شوند.
بیلی کوالز محقق اصلی مطالعه و دانشمند محقق در آزمایشگاه لی گفت: «ما این مساله را شبیه‌سازی کردیم که ببینیم اوضاع در منظومه‌هایی متشکل از ستاره‌های دوگانه با حجم‌های متفاوت، ویژگی مختلف محور چرخش و دیگر موارد، چگونه خواهد بود. پیام کلی این شبیه‌سازی مثبت بود ولی نه برای نزدیک‌ترین همسایه ما.»
بعد از آن، محققان به مکان‌هایی دورتر در کهکشان نگاه انداختند. هر چه آنها دورتر شدند یافته‌ها برای احتمال وجود زندگی در فضا مثبت و مثبت‌تر می‌شد و این تحقیق نشان داد هر چه در کهکشان دورتر برویم وجود تغییرات اندک شیب سیارات، شبیه آن تغییرات در زمین، بیشتر و بیشتر محتمل می‌شود.
آقای لی گفت: «به طور کلی، فاصله ستاره‌ها در منظومه‌های دوگانه از هم بیشتر است و ستاره دوم اثر کمتری بر سیاره‌ای زمین‌مانند خواهد گذاشت. نحوه حرکت خود آن سیاره بر عوامل دیگر غلبه می‌کند و سیاره شیب کمتری خواهد داشت. پس این خبر خوبی است.»
© The Independent
