به نظر می‌رسد در نزدیکی [زمان] آغاز گیتی، کهکشان‌هایی پیدا شده‌اند که به‌طور بهت‌آوری به کهکشان ما شبیه‌اند.

این کشف را دانشمندان با استفاده از تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا انجام دادند که قادر است اعماق تاریخ کیهان را رصد کند.

دانشمندان حین انجام این کار، کهکشان‌هایی با «میله‌های ستاره‌ای» پیدا کردند. این‌ها شکل‌ ظاهری کشیده ستاره‌هایی‌اند که از میانه کهکشان‌ها، به دورترین بخش‌های دیسک‌های آن‌ها می‌رسند.

محققان گفتند این کهکشان‌ها زمانی وجود داشتند که گیتی تنها ۲۵ درصد سن کنونی خود را داشت.

این‌گونه کهکشان‌های میله‌ای پیش از این، در کهکشان راه شیری خودمان مشاهده شده بودند. اما مشاهده آن‌ها در دوران اولیه شکل‌گیری کیهان، نیاز به بازنویسی دوباره [درک ما از] کهکشان‌هایمان خواهد داشت و اینکه کهکشان‌ها چگونه تکامل پیدا می‌کنند.

به نظر می‌رسد که جزئیات تکمیلی تلسکوپ فضایی جیمز وب، پیشرفتی بوده که برای تشخیص آن میله‌ها و برای مشاهده کهکشان‌های اولیه با جزئیات کافی ضروری بوده است. مشاهدات قبلی تلسکوپ فضایی هابل نشان می‌داد که کهکشان «ای‌جی‌اس-۲۳۲۰۵»  لکه‌ای عجیب و مسحورکننده است – اما تصاویر جدید تلسکوپ فضایی جیمز وب، آن را به شکل گردابی کامل با باریکه‌های نور کشیده نشان می‌دهد.

شاردا جوگی، استاد نجوم در دانشگاه تگزاس در آستین، طی سخنانی گفت: «من نگاهی به این داده‌ها انداختم و گفتم: ما همه چیز را کنار می‌گذاریم! میله‌هایی که در داده‌های هابل به سختی قابل مشاهده بودند، در تصویر تلسکوپ فضایی جیمز وب پدیدار شدند و این، توان فوق‌العاده تلسکوپ فضایی جیمز وب برای مشاهده ساختار زیربنایی کهکشان‌ها را نشان می‌دهد.»

دانشمندان سپس کهکشان دیگری را به نام «ای‌جی‌اس-۲۴۲۶۸» که آن هم مربوط حدود ۱۱ میلیارد سال پیش است، پیدا کردند. این دو با هم از هر نمونه دیگری که پیدا شده است به [لحظه] آغاز گیتی بسیار نزدیکترند.

این نوارها فقط کهکشان‌ها را با جزئیات جدید نشان نمی‌دهند. آن‌ها همچنین بخش مهمی از تکامل کهکشان‌ها به شمار می‌روند - و کشف آن‌ها نشان می‌دهد که کهکشان‌های اولیه می‌توانستند به گونه‌ای رشد کرده باشند که ما تشخیص نمی‌دادیم.

پروفسور جوگی گفت: «میله‌ها مشکل زنجیره تامین تولید به مصرف کهکشان‌ها را حل می‌کنند. درست همان‌گونه که ما نیاز داریم مواد خام را از بندرگاه به کارخانه‌های داخلی بیاوریم که محصولات جدید تولید می‌کنند، یک میله، گاز را با قدرت به ناحیه مرکزی [کهکشان] منتقل می‌کند، که در آن، گاز به‌سرعت به ستاره‌های جدید تبدیل می‌شود، با سرعتی معمولا ۱۰ تا ۱۰۰ برابر سریع‌تر از سایر کهکشان‌ها.»

برای مثال، کهکشان‌های اولیه با وجود میله‌هایی که سر جای خود قرار گرفته‌اند، روشی داشتند که تولید ستارگان در کیهان را زود شروع کنند.