ساکنان شهر جنگ‌زده ايزيوم در شمال شرقی اوکراين، گام‌به‌گام می‌کوشند مين‌های کاشته‌شده در زمین را کشف و خنثی کنند. افرادی هم که از درگیری جان به در برده‌اند، منتظرند که اجساد عزیزانشان شناسایی شود. جست‌وجو برای شناسایی کسانی که در جريان جنگ، با روسیه همکاری کرده‌اند، در بین مردم ايزيوم اختلاف ایجاد کرده است.
زندگی روزمره در ايزيوم از این قرار است.
ایزویم در منطقه خارکیف در نزدیکی مرز روسیه قرار دارد. نیروهای اوکراینی این شهر را در سپتامبر ۲۰۲۲ از ارتش روسیه و شبه‌نظامیان وابسته به مسکو بازپس گرفتند، اما آثار اشغال شش‌ماهه روسیه و درد و رنج‌های ناشی از آن، همچنان در شهر باقی است.
به گزارش اسوشیتدپرس، غیرنظامیان اوکراینی در این منطقه به دست نیروهای روسیه شکنجه، ناپدید و خودسرانه بازداشت شده‌اند. در تمام محله‌هایی که در درگیری‌ها تخریب شده‌اند، گورهای دسته‌جمعی با صدها جسد کشف شده است.
ایزویم یادآور ترسناک‌ترین هزینه‌هایی است که انسانها در دوران جنگ می‌پردازند. شش ماه پس از آزاد شدن این شهر، ساکنان آن می‌گويند که همچنان بهای جنگ را می‌پردازند.
تابلو‌های بزرگ قرمز بین یک کلیسا و بیمارستان اصلی شهر، حاکی از هشدار خطر «مین» است. با وجود بمباران مداوم و سهمگین روسیه، فعالیت بیمارستان این شهر همچنان ادامه دارد.
تمام ساکنان ايزيوم روایت یکسانی در مورد مین‌ها دارند. یکی از شهروندان این شهر می‌گوید افرادی را می‌شناسد که بر اثر انفجار مین اندامی از بدن خود را از دست داده‌اند. همه روزه مین‌هایی که ارتش روسیه در این شهر جاسازی کرده است، به ویژه در امتداد ساحل رودخانه‌ها، جاده‌ها، مزارع، در کنار درختان و حتی در پشت‌بام ساختمان‌های مسکونی کشف می‌شوند.
نگرانی‌های اوکراین بیشتر در مورد مین‌های ضدنفر با قدرت انفجاری بالا است. این مین‌های کوچک و نامحسوس به طرز گسترده‌ای در نقاط مختلف این شهر کاشته شده‌اند. به گقته دیده‌بان حقوق بشر، مسکو دست‌کم هشت نوع مین ضدنفر را که کنوانسیون‌های ژنو ممنوع کرده، در سراسر شرق اوکراین به‌کار برده است.
Sameer Al-DOUMY / AFP
این سازمان در گزارشی در ژانویه از کی‌یف نیز خواست تا در مورد استفاده آشکار ارتش اوکراین از هزاران مین ممنوعه در منطقه ایزوم تحقیق کند.
اولکساندر فلچاکوف، دادستان ارشد منطقه، می‌گوید: «هیچ کس نمی‌تواند تخمین بزند که چند درصد کل خاک منطقه خارکف مین‌گذاری شده است، اما می‌کوشیم این مین‌ها را پیدا کنیم.»
اکثر ساکنان ایزیوم مراقب‌اند و از مسیرهای شناخته‌شده خارج نمی‌شوند، اما احساس امنیت نمی‌کنند.
یکی از مجروحان بستری در درمانگاه دو بار پا روی مین گذاشته است. او می‌گوید نخستین بار در ژوئن بخشی از پاشنه یک پا، و در انفجار مین دوم در اکتبر تمام پای خود را از دست داد.
اولکساندر رابنکو، ۶۶ ساله، نیزهنگام راه رفتن در مسیری آشنا به سمت رودخانه در ۲۰۰ متری خانه‌اش، بر روی یک مین پا گذاشت. ادوارد، پسر اولکساندر، مسیر باریکی را با بیل مین‌زدایی کرده بود.
اولکساندر رابنکو چندین بار در این مسیر راه رفته بود، اما چهار دسامبر، زمانی که در حال پاکسازی برخی چوب‌ها از مسیر بود، پای راستش را در انفجار مین از دست داد. او با افسوس می‌گوید: «هنوز نمی‌دانم چگونه مین به آنجا رسیده، شاید ذوب برف‌ها مین را جابه‌جا کرده یا جریان رودخانه آن را به آنجا رسانده است.» ادوارد هم می‌گوید: «فکر می‌کردم مسیر امن است.» اولکساندر درد طاقت‌فرسایی از ناحیه پایی که دیگر وجود ندارد، همچنان احساس می‌کند.
سرگی بولینوف، رئیس اداره تحقیقات پلیس ملی خارکیف، می‌گوید از ۴۵۱ جسد کشف‌شده در ایزویم، نزدیک به ۴۴۰ جسد در گورهای دسته‌جمعی پیدا شده‌اند و هویت ۱۲۵ جسد هنوز شناسایی نشده است.
