هفته گذشته، در گرماگرم ادامه اعتراض‌ها، انتخابات شوراهای محلی در هنگ‌کنگ با شرکت بی‌سابقه ۷۱ درصد از مردم، به پیروزی چشمگیرهواداران دموکراسی منجر شد. جرقه این اعتراض‌ها لایحه استرداد شهروندان هنگ‌کنگ به چین برای پیگیری قانونی بود که هم اکنون از طرف دولت خودمختار هنگ‌کنگ ملغی شده، اما اعتراض‌ها همچنان ادامه دارد. 

برخی ناظران معتقدند این پیروزی بزرگ، سرآغاز عصری جدید در هنگ‌کنگ است؛ و به دنبال تصویب لایحه حمایت از دموکراسی و حقوق بشر هنگ‌کنگ توسط ایالات متحده، حمایت از جنبش دموکراسی در این منطقه به گونه ای چشمگیر افزایش یافته است. فضای حاکم بر هنگ‌کنگ نیز در چند روز اخیر خوش‌بینانهتر شده است.

تردیدی نیست که چنین پیروزی بزرگی در انتخابات شوراهای محلی دلگرم کننده است و این پیام را به جامعه بینالمللی می‌فرستد که اکثریت مردم هنگ‌کنگ در کمپ هواداران دموکراسی هستند. روشن است که دست کمک جهان آزاد از هنگام آغاز جنبش مخالف استرداد شهروند به چین، اهمیت بسیاری برای نحوه زندگی دموکراتیک ما داشته است.

در بریتانیا، سیاستمداران نه تنها در پارلمان این کشور درباره حقوق بشر (در هنگ‌کنگ) اظهار نگرانی کردند، بلکه برای نشان دادن حمایت خود به هنگ‌کنگ آمدند. شهروندان هنگ‌کنگ با بریتانیا رشته‌های نزدیکی دارند و این رابطه یکی از عوامل عمده حفظ حیات جنبش دموکراسی در جریان آشوب‌ها بود. بدون حمایت بریتانیا، ممکن بود نتوانیم به چنین پیروزی چشمگیری دست یابیم.

در طول انتخابات، جنبش هوادار دموکراسی به پکن هشدار جدی داد که باید از اصل «یک کشور، دو نظام» که با بریتانیا توافق کرده بود، تبعیت کرده و هرگز در صدد تحمیل سیستم‌های حقوقی و سیاسی خودش بر هنگ‌کنگ برنیاید. احترام متقابل، اصل آشکار اِعمال قوانین پایه ای و برخورد با نظام دوگانه است. در نبود آن، ما همچنان از جامعه بین الملل کمک خواهیم خواست.

هرچند به نظر می‌رسد جریان مقاومت سیاسی خوش‌بین است، در مجموع آینده همچنان تیره و تار می‌نماید. 

آمار نشان می‌دهد هواداران پکن در هنگ‌کنگ، به رغم آشوب‌های تندرو‌ها و - به اعتقاد من، دولت بی‌خرد در چند ماه گذشته، همچنان حدود ۴۰ درصد آرا را به خود اختصاص داده اند.

این آمار نمایانگر حضور یک هسته قابل توجه طرفدار دولت است و به رغم اختلاف‌مان، ما هرگز چنین «اقلیت» بزرگی را دست‌کم نخواهیم گرفت.

هرچه باشد، در بلندمدت، اگر اعتراض‌ها خاموش شوند و نامزدهای انتخاباتی طرفدار پکن جهت آن را به نفع خود تغییر دهند، نیروهای طرفدار نظامِ نهادینه شده همچنان بر هنگ‌کنگ حکومت خواهند کرد. کافی است به نتایج انتخابات شوراهای محلی در سال ۲۰۰۷ نگاه کنید.

پس از آن که نیم میلیون شهروند هنگ‌کنگ در خیابان‌ها دست به تظاهرات زده و به قانون امنیت ملی سال ۲۰۰۳ اعتراض کردند، طرفداران دموکراسی در انتخابات شوراهای محلی آن سال نیز پیروز شدند. اما در نهایت، احساسات تند خوابید و هواداران پکن، کارزار انتخاباتی و سازمان دهندگان آن در انتخابات بعدی، نامزدهای دولت را جایگزین کاندیدهای هوادار دموکراسی کردند. این باید به ما یادآوری کند که نباید تنها به‌ خاطر یک پیروزی سطحی مثل این، چشم‌هایمان را روی هم بگذاریم. 

به همین گونه، هرچند مصوبه ایالات متحده در حمایت از دموکراسی و حقوق بشر در هنگ‌کنگ دلگرم کننده است، اما هیچ تضمینی وجود ندارد که آمریکا موارد تخطی از آن را بررسی کرده و مقامات هنگ‌کنگ را، که بارها از اصل حقوق بشر تجاوز کرده اند، تحریم کند.

این نگرانی‌ها ما را به فکر انداخته است که با تمام شدن همه این‌ها، ما در چه موقعیتی قرار خواهیم گرفت؟

مبارزات ماه‌های گذشته بر سر پیروزی در انتخابات یا ارتباطات بین المللی نبود. البته انتخابات شوراها و تلاش برای جلب نظر جامعه بین المللی بخشی از آرمان ماست؛ اما همکیشانی مثل «لینگ کیت لونگ» و «تزلوک چوُ» که جان خود را در این جنبش، قربانی آزادی کردند، برای آرمان پنجگانه ما جنگیدند. ما سخت خواهان دموکراسی و عدالت هستیم و به همین دلیل راه درازی در پیش داریم. هرگز به پشت سر نگاه نمی‌کنیم که پیروزی‌های کوچک‌مان از این قبیل را بشماریم.  

همان‌طور که وینستون چرچیل، نخست وزیرمان در سال ۱۹۴۲ گفت:«این پایان کار نیست. حتی آغازی بر پایان نیست. اما شاید پایانی بر آغاز باشد.» ما می خواهیم بار دیگر از دوستان قدیمی‌مان در بریتانیا تقاضا کنیم تا برای دستیابی به خواست‌های پنجگانه‌مان، در این مبارزه چند ساله با ما همراهی کنند.